ยัยนักบู๊กับนายสืบสวน

             แคร์  รองหัวหน้าแก๊งเมจิก

"เอาเลยๆควีน"

(ฟังเพลงที่กำลังเล่นไปนะค่ะและคิดไปเสียว่าแคร์กำลังร้องอยู่อย่าพึ่งอ่านจนกว่าเพลงจะจบนะ)

.................................................................................................................

.................................................................................................................

..................................................................................................................

 "เฮ้!!" เสียงเพื่อนในห้องต่างกรี๊ดกันเสียงดังไม่รู้ว่าเสียงฉันดีขนาดนั้น เพราะปกติแล้วฉันไม่ต้อง

เรียนเลยเป็นคนเดียวที่ยังไม่ได้สอบแล้วต้องร้องคนเดียวเนี่ยนะ   ช่างเถอะก้อยังดีที่ไม่แย่มาก^^

"สุดยอดเลยค่ะคุนพี่ดิฉันไม่เคยฟังเสียงตอนคุนพี่ร้องเพลงเลยไม่รู้ว่าเสียงคุนพี่ดีขนาดนี้สุดยอด

เลยดิฉันฟังไปแทบหลับเลยค่ะ"   ซาโกะวิ่งมาเกาะแขนฉันแล้วชื่นชมฉัน"ขอบคุน..." ฉันเดินไปที่โต๊ะทำความเคารพครูและเตรียมไปกินข้าวมื้อกลางวันจู่ๆก็มีเสียงกรี๊ดดังสนั่นหวั่นไหวทำให้ฉัน

รีบ

หันควับไปดู"เรียว!!"เรียวถือดอกลิลลี่ช่อเบอเลิ่มมาหาฉันแล้วยื่นให้"เธอร้องเพราะมากฉันยืนดู

ตั้งแต่ต้นจนจบเลย"ฉันรับอย่างอายๆเพราะมีคนยืนอยู่เต็มห้อง"ขอบคุนสำหรับดอกไม้และคำชมนะ"

ฉันถือมันไปที่ตู้ล็อคเกอร์เก็บมันและยิ้มให้มันพอปิดล็อคเกอร์!!!"ซาโกะ!!มายืนหลังฝาตู้ล็อคเกอร์

ตั้งแต่เมื่อไหร่ฉันตกใจนะ!!"ฉันสดุ๊งโหยง"แล้วคุนพี่ล่ะค่ะปิ๊งนายนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"ฉันหน้าแดง

ระรื่อขึ้นมาทันที"จะบ้าหรอ!!!ฉันถือกฏของแก๊งเมจิกนะจะมีแฟนได้ยังไงเล่าอีกอย่างฉันกับเขาแค่

เพื่อนกันเท่านั้น"ฉันเดินหนีซาโกะอย่างไวเพราะยัยนี่ชอบจับผิดและตรงด้วยแต่ยังไงซะฉันก้อไม่

ได้ไม่ชอบเรียวหรอกนะแต่ว่าฉันมีกฏที่ต้องทำตามและไม่อาจฝ่าฝืนมันได้แถมถ้าฉันออกจากแก๊ง

ความลับบางอย่างจะถูกเปิดเผยด้วย"คุนพี่"  แล้วอีกอย่าถ้าทุกคนรู้ความลับของฉันพวกเขาจะต้อง........."คุนพี่ค่ะ" พวกเขาต้องเกลียดฉันแน่เลย"คุนพี่ค้าา" โดยเฉพาะเรียวถ้าเขา

เกลียดเราละก็......"คุนพี่!!!!!!!!!!!"

"หย๋า!!  จะตะโกนทำไมเนี่ยซาโกะ!!"

"คุนพี่ชอบตานั่นจริงๆใช่มั๊ยค่ะเนี่ย"

"ซาโกะก้อฉันบอกแล้วไงว่าแค่เพื่อนน่ะ"

"ดิฉันรู้ว่าคุนพี่คิดอะไรอย่าปฏิเสธเลยค่ะคุนพี่ดิฉันน่ะ..."

"เงียบนะ!!  ฉันบอกว่าไม่ก็คือไม่ฉันเคารพกฏของเมจิกและไม่เคยคิดผิดกฏทุกข้อเธออย่าทำมารู้

ดีเลย ฉันรู้ใจของฉันว่ามันว่ายังไงฉันก็พูดตามที่ใจบอกก็เท่านั้นอย่ามาก้าวก่ายเรื่องของฉันจะได้

มั๊ย!!"ซาโกะอึ้งเล็กน้อยกับสิ่งที่ฉันทำเมื่อกี๊ "ฉันขอตัวนะซาสโกะ..............."  วันนี้มันอะไรกัน

               เรียว  รองหวัหน้าแก๊งยามาไคท์

วันนี้ผมมาทันเธอร้องเพลงด้วยล่ะผมยืนดูอย่าใจจดใจจ่อและมันทำให้ผมอึ้งจนพูดไม่ออกกับเสียง

ของแคร์ที่ผมไม่ได้ฟังมานานครั้งสุดท้ายที่ผมได้ฟังเธอร้องเพลงคือเมื่อตอนที่เรายังเล็กเธอร้อง

อะไรไม่รู้แต่เสียงเธอก็น่ารักตั้งนานแล้วโดยเฉพาะตอนร้องเพลงและนั่นก็เป็นเพลงที่ได้ฟังครั้ง

สุดท้ายพอเธอโตมาผมก็ไม่ได้ฟังอีกเลย  จนวันนี้   ผมเอาดอกลิลลี่ให้แคร์ไปและไม่รู้ว่าเธอเอา

ทิ้งไหนผมรู้ว่ามันไม่มีหวังแคร์ไม่ชอบผมแน่  ผมแอบชอบเเคร์นานแล้วและเเน่ใจว่าจะไม่เปลี่ยน

ใจไปรักใครแน่ตั้งแต่วันที่ผมเข้าไปปลอบเธอวันนั้นผมก้อตั้งมั่นว่าจะรักแคร์คนเดียวและจะรัก

ตลอดไปต่อให้ผมต้องแอบรักตลอดไปก้อตามที    มีสาวหลายๆคนเดินตามผมเป็นเห็บพอพัก

กลางวันผมเลือกห้องข้างๆที่ติดกับห้องกินข้าวของแคร์ผมนั่งฟังอยู่นานโขเลยและจู่ๆก้อมีเสียงดังออก

มาทำเอาผมสดุ๊ง "เงียบนะ!!ฉันบอกว่าไม่ก็คือไม่ฉันเคารพกฏของเมจิกและไม่เคยคิดผิดกฏทุก

ข้อเธออย่าทำมารู้ดีเลย ฉันรู้ใจของฉันว่ามันว่ายังไง ฉันก้อพูดตามที่ใจบอกก็เท่าั้นอย่ามาก้าวก่าย

เรื่องของฉันจะได้มั๊ย!!"ผมรู้ว่าเเคร์กำลังพูดเรื่องผมเเน่เรื่องนี้ทำเอาผมสะอึกเลยล่ะถึงแม้ห้องนี้จะ

มีผมนั่งอยู่คนเดียวแต่ผมกลับร้อนอย่างบอกไม่ถูกผมแน่ใจแล้วว่าไม่มีหวังแน่.....เดี๋ยว!ผมมา

ทำงานที่พี่คิมมอบให้นี่ไม่ใช่มาตามจีบแคร์นะโถ่เอ๊ยทำไมผมถึงได้เหลวไหลแบบนี้จะเสียเวลาไป

สองวันแล้ว ตายๆๆๆๆผมทำอะไรอยู่เนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย