รัก...ต้องฆ่า

ซ่าาา
ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหนทำอะไรก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะหยุดคิดถึงเรื่องของเธอได้เลย เรื่องของเธอยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผมตลอดเวลาผมอยากช่วยเธอแต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ทำไม ทำไม เธอถึงเลือกที่จะทรมานตัวเองโดยการคอยห่วง คอยห่วงผม แย่ แย่ มันแย่มากตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากไม่มีทางไหนเลยหรอที่ผมจะช่วยเธอได้ เธอคนนี้ที่เป็นคนรักของผมที่ผมสัญญาจะทำให้เธอมีความสุขตลอดไปแต่ตอนนี้เธอ เธอน่ะ กำลังทนทุกข์ทรมานใจ ทรมานกายเพราะ เพราะผมคนเดียวนี่มันอะไรกัน
ปั๊ก ปั๊ก
ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากระบายอารมณ์กับกำแพงเท่านั้นผมต้องช่วยคุณให้ได้ ต้องทำได้
ผมไม่มีวันยอมให้คุณต้องทรมานเพราะผมอีกแน่นอน
"ไม่มีวันนนนนนนน"
เช้าวันต่อมา
ช่างเป็นเช้าที่ผมไม่อยากให้มาถึงเลยเพราะว่าถ้าผมตื่นขึ้นมาในหัวของผมก้จะคิดเเต่เรื่องของคนรักของผมและผมก็ไม่อยากเจอ ไม่พร้อมที่จะคุยกับใครทั้งนั้นในตอนนี้ทั้งนั้นและผมก้รู้สึกได้ว่าเธออยู่ข้างๆคอยดูแลผมตลอดเวลา คุณจะต้องไม่ทรมานอีกต่อไป
"อย่าเครียดไปเลยนะ"
เสียงนี่มันเสียง เสียงมุกนี่
"มุก มุก อยู่ตรงไหนออกมาเถอะนะ"
หวังอยู่ลึกๆว่าเธอจะใจออ่น
"มุกอยู่นี่"
น่ะ...นั้นมันมุกจริงๆหรอผู้หญิงที่ใส่ยูนิฟอร์มนักเรียน รร.xxx นั่งอยู่ตรงนั้นเธอนั่งอยู่ตรงนั้นถ้าเป็นคนอื่นคงวิ่งหนีไปแล้วแต่ด้วยความรักที่ผมมีและผมมั่นใจว่าเธอจะไม่ทำร้ายผม
"ทำไมมุกไม่ไปเกิดล่ะ ทำไมต้องทรมานตัวเองด้วย"
เธอนิ่งเงียบไปแล้วตอบกลับมาว่า
"มุกจะไม่ยอมให้แบมมาแทนที่มุกเด็ดขาด มิกอย่าเข้าใกล้มันเลยนะมุกขอร้องมันไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่มิกคิดหรอกเชื่อมุกนะ"
"ทำไมล่ะมุกมิกสัญญานะว่ามิกจะไม่มีใครเลยจริงๆนะส่วนแบมมิกคิดกับแบมแค่เพื่อนจริงๆนะขอให้มุกไว้ใจมิกนะถึงแบมเขาจะเป็นคนดีแค่ไหนแต่..."
"ไม่มันไม่ใช่คนดีเพราะถ้ามันเป็นคนดีมุกก็คงไม่ต้อง อ๊ากกกกกกกกก"
"มุก มุกกกกกกกกกก"
 ฮืออออออ
เกิดอะไรขึ้นกับเธออยู่ดีๆก็มีแสงจร้าแล้วมุกเธอก็หายไป เธอกำลังจะบอกอะไรกับผมมันเป็นประโยคที่ไม่สามารถคาดเดาได้เลยนี่มันเรื่องอะไรกันเหมือนยิ่งรู้เรื่องก็ยิ่งงงมันอะไรกันมุกบอกผมทีเถอะนะ
"มุกคุณอยู่ไหนบอกผมเถอะนะถ้ามีอะไรที่แบมเขาทำไม่ดีกับคุณผมจะให้เขามาขอโทษคุณนะ"