รัก...ต้องฆ่า

วันนี้ปอนนัดผมไปดูหนังถ้าหากปกติแล้วจะมีมุกเดินไปโรงหนังพร้อมกันแต่นั้นก็เป็นไปได้แค่ความคิดผมจะต้องพยายามอยู่กับปัจจุบันแต่ผมก็ไม่เคยทำได้เลยหลายครั้งที่ผมมีความรู้สึกว่ามุกอยู่ใกล้ผม

เฟี้ยวววววว

อยู่ๆก็มีลมหนาวพัดมาทำเอาผมขนลุกซู่เลยแล้วจู่ๆก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

"มิก...อย่าลืมมุกนะ"

เสียงนั่นเสียงอย่างนั้นคืออะไรกันมันหมายความว่ายังไงนี่มุกยังไม่ไปเกิดจริงๆหรอผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเป็นเสียงของมุก

"ทำไม  ทำไมมุกไม่ไปเกิดซักที"

ผมไม่เข้าใจเธอยังห่วงอะไรอีกหรือว่าเธออออเป็นห่วงผม

"มุกไม่ต้องเป็นห่วงมิกนะมิกดูแลตัวเองได้มิกก็รักมุกนะ"

ผมเร่งที่จะเดินไปที่โรงหนังพอผมมาถึงก็ปรากฏว่าไอ้เพื่อนบ้าของผมมันยังไม่มาผมจึงได้แต่นั่งรอจนกระทั่งปอนมาแต่กลับมากับแบมผมพยายามนึกไปว่าปอนได้บอกไว้รึเปล่าว่าแบมจะมาด้วยแต่ก็นึกไม่ออกนั้นแปลว่าปอนไม่ได้บอกผมเพราะถ้าบอกผมรู้ว่าแบมจะมาผมรู้คงไม่มา

"กว่าจะมานะไอร่ปอนทำเอาซะกูจะกลับบ้านอยู่แล้ว"

"จะรีบกลับไปไหนว่ะยังไม่ได้ดูหนังเลย"

"เออออจะไปได้ยังเนี่ย"

"แบมขอตัวไปซื้อขนมก่อนนะ"

แบมพูดขึ้นหลังจากที่ตั้งเธอมาเธอไม่พูดอะไรซักคำผมและปอนได้แต่พยักหน้ารับหลังจากนั้นผมกับก็ไปซื้อตั๋วและมารอแบมที่ทางเข้าผมรอเธอนานมากจนในท่สุดเธอก็มา

"ไปกันเหอะเดี๋ยวไม่ทันหนังฉาย"

ปอนพูดขึ้นเมื่อแบมเดินมาถึงแบมเดินมาหาผมแล้วยื่นขนมให้ผมผมรับไว้แล้วเข้าโรงหนังทันทีโรงที่พวกเราจะไปดูคือโรงที่ 13 เราเดินไปที่แถว G ปอนนั่งที่เก้าอี้เบอร์ 11 แบมนั่งเก้าอี้ที่ 12 ส่วนผมนั่งที่เก้าอี้เบอร์ 13  จริงๆหนังก็สนุกนะแต่การดูหนังโดยไม่มีมุกมันชั่งเหงา ผมรู้สึกเหมือนอีกครึ่งของดวงใจของผมมันหายไปมันรู้สึกเจ็บ เจ็บมากตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้สึกเจ็บเท่านี้มาก่อนในระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรบางอย่างนัั้นมันเหมือนเก้าอี้ข้างผมมีคนมานั่ง

"มุกจะไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับมิกเด็ดขาดไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามหรือแม้แต่แบมก็ตามมุกจะฆ่ามันมันพยายามจะมาแทนที่มุกมุกจะฆ่ามัน อ๊าาาาาาาาา"

และแล้วอยู่ๆเธอก็หายไปพร้อมเสียงกรี๊ดร้องที่น่าสงสารเป็นอย่างมาก

"มุก  มุก  มุก"

"มิก   มิก  มึงเป็นไรว่ะ"

"ปะ...เปล่า"

"ไปกลับ บ้านได้แล้ว"

"อะ...อ่าว จบแล้วหรอ"

"เออ มึงหลับตั้งแต่หนังยังไม่ฉายเลย"

ผมยังคงคิดถึงสิ่งที่มันเกิดขึ้นว่ามันคือความฝันหรือความจริง

"มิก คนเรามันต้องเดินหน้าเรื่องเก่าๆบางเรื่องลืมได้ก็ลืมไปเถอะ"

แบมบอกกับผมเมื่อเธอเห็นสีหน้าของผมไม่สู้ดีนักผมได้เพียงแต่ทำหน้านิ่งตามเคยหลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเองความรู้สึกว่าตังผมโดดเดี่ยวอีกครั้งผมรู้สึกอย่างนั้นตลอดมาตลอดตั้งแต่มุกจากไปแต่ผมกลับรู้สึกว่าเธอยังคงอยู่รอบๆตัวผมและไม่ยอมไปเกิด

"มุกไม่ยอมให้มิกต้องโดดเดี่ยว"

เสียงนั่น  เสียงนั่นอีกแล้วนี่มุกทำไมมุกนะมุก

"มุก!!มิกของเถอะนะมุกไปเกิดซักทีเถอะมิกเป็นห่วง"

"...."

เธอไม่ตอบกลับผมแต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอไม่ยอมไปไหน เธอเป็นห่วงผมแต่ที่ผมไม่เข้าใจคือเธอห่วง เธอหวงผมจากใครทั้งที่ผมก็ยังรักเธอทั้งใจของผมเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน