ボディガード บอดี้การ์ดสุดซ่ากับคุณหนูซึนเดเระ

หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆมามากมาย
ในที่สุดก็พบเรื่องดีๆซักที
วันนี้เป็นวันรวมญาติ ของครอบครัวริน
- -; ซึ่งผมกำลังโดนรินมัดไว้กับเตียง เพราะกลัวจะไปก่อเรื่อง ฮึ่ยยย ไม่ยุติธรรมเลย =0= ทุกคนสนุกกันแท้ๆ แต่ผมกลับโดนมัด
"คุณยูโตะคะ" อ่า สวรรค์เข้าข้าง มิโอะเดินเข้ามาแล้วค่อยๆแก้มัดให้ผม
"ขอบใจนะ แล้วมาแก้มัดผมเนี่ย รินไม่ว่าเหรอ?" ผมใส่เสื้อสูทสีดำที่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้า พลางคุยกับมิโอะ
"มะ...ไม่หรอกค่า ^^'" -0- ดูท่าไม่ดีแฮะ 
หลังจากนั้นซัก 20 นาที
ทุกคนในห้องโถงกำลังสนุกกับการเต้นรำ ดื่มไวน์ชั้นดี และยังมีกลุ่มคนที่ไม่ได้เจอกันนานนั่งคุยกัน ที่โต๊ะที่พวกเราจัดไว้ 
"โย่ว ริน^-^" ให้ตายสิ!ลืมไปเลย ถ้ารินรู้ว่าเรามาล่ะก็!?
"ยูโตะ!!นายมาที่นี่ได้ไงน่ะ!" ว้าว QwQ รินในชุดสูทใส่กระโปรงสีดำ 
แถมกระโปรงยังสั้นอีก QwQ โอ้วว ฟิน
"ตอบสิ!มองอะไรน่ะ" 
"อ๊ะ!อ๋อๆก็พยายามดิ้นจนเชือกหลุดเองน่ะ -3-" ผมโกหกกลบเกลื่อนเพื่อไม่ให้มิโอะเดือดร้อน 
"บอกแล้วไงว่า อย่ามา งานนี้มันไม่เกี่ยวกับนายเลยนะ อุ๊บส์!!"
=[]= ว้ากกกกกกก ไอ้หมอนั่นมันใครฟระ!!บังอาจมาจูบรินของฉัน!
"ไม่เจอกันนานนะคับ รินจัง" ผู้ชายที่ดูจะแก่กว่าเราประมาณ 2-3 ปี ที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนจู่ๆก็มาจูบรินของฉัน T-T
"ค..ค่ะ" หน็อย ยัยริน หวั่นไหวได้กับทุกคนเลยนะ!
"เอ่อ...ขอโทษนะคับ แต่คุณกำลังทำอะไรน่ะ...ทำไมจู่ๆมาจูบรินของผม" เฮ้ยยย!!พูดผิด เวรล่ะ
"หา?/หา?" ทั้งสองคนหันมาพูดเป็นคำเดียวกัน 
"เอ่อ...หมายถึงเจ้านายของผมน่ะ - -;" เหอะๆเกือบโกอะเวย์ทูเดอะHell แล้วมั๊ยล่ะ 
"ฮะๆๆสงสัยจะหวงเจ้านายสินะเนี่ย งั้นผมขอไปสนุกกับคนอื่นก่อนนะริน^^" ไปซะได้ก็ดี!
"ริน มานี่หน่อย!" ผมเดินไปกระชากแขนรินให้เดินตามมาในที่ที่ไม่มีคนอยู่
"อะไรของนายเล่า!ตาบ้า" 
เดินมาได้ 10 นาที
"มีอะไร!" รินพูดกับผมเสียงดังตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ที่ผมกระชากเธอมา  "ริน...ทำไมเธอถึงให้ผู้ชายจูบง่ายอย่างงั้นล่ะ"
"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ...ว่าหมอนั่นจะมาจูบ..." หน้าของรินเริ่มแดง
"ริน..." ผมค่อยยื่นหน้าไปจะจูบ  แต่...
ปั้ก!อะเฮือก!รินชกหน้าผมเต็มๆ
"ทำอะไรของเธอเนี่ย..."
"ก็นายจะทำอะไรฉันล่ะ!ตาบ้า...คนลามก"
"ทีคนอื่นยังให้ได้เลย..."
"ก็นายเป็นแค่บอดี้การ์ด..."
"ใช่สิ...เรามันแค่บอดี้การ์ด..ไม่ควรลํ้าเส้นสินะ" ผมพูดแล้วค่อยๆเดินไปทางห้องตัวเองด้วยความเจ็บแปลบๆที่ใจ
สัก 2 ชม.ถัดมา
"ยัยริน...ช่างไม่เข้าใจอะไรเลย" ผมนอนบ่นพึมพัมอยู่คนเดียวบนเตียง
"คนเขาทั้งเป็นห่วง ทั้งคอยปกป้อง...ทำไมเธอถึงไม่สนใจฉันบ้าง..."
"หรือจะเป็นเพราะฉันกับเธอต่างกันเกินไปสินะ...ที่เธอรวย...แต่ฉันจน"
"คุณยูโตะ..." อ๊ะ มิโอะเดินเข้ามาในห้องผม
"คับ^^" ผมหันไปยิ้มให้เธอ
"ทำไมถึงรักคุณรินนักล่ะคะ"
"ก็เพราะริน...เป็นรักแรกของฉันน่ะสิ^^"
"คุณยูโตะก็เป็นรักแรกของฉันนะคะ.."มิโอะพูดพลางก้มหน้าลง
"เอ๋" ผมนี่สตั้นเลย 
"ฉันขอตัวนะคะ" มิโอะพูดด้วยรอยยิ้มอันฝืดฝืนแล้วเดินจากไปอย่างช้าๆ..
"มิโอะ..."ผมมองแผ่นหลังของเธอที่กำลังเดินจากไป...นี่เรากำลัง...ทำให้มิโอะเศร้าเหรอเนี่ย...