Little By Little

 
เสียงประสานเพลงสรรเสริญพระเจ้า ดังขึ้นในโบสถ์ของโรงเรียนคริสตจักรแห่งหนึ่ง ทุกคนร้องเพลงพร้อมกันปรบมือพร้อมกัน  แต่มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังนั่งหลับอยู่ตรงแถวท้ายๆของห้องอย่างสบายใจ
"นายโช!!! ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ เธอนี่ประจำเลยนะ ออกไปยืนขาเดียวนอกประตูจนกว่าทุกคนจะร้องเพลงจบ"
 
ดิว:  ฟินเลยอะดิมึง ได้ออกไปสูดอากาศข้างนอก"
โช : เออดิ ยืนขาเดียวข้างนอกก็ยังดีกว่านั่งในโบสถ์ร้องเพลงซ้ำไปซ้ำมาหละวะ
 
    โชไม่ชอบเข้าโบสถ์เลยแต่ก็ต้องมาทุกเช้าวันพฤหัส เขาจะรู้สึกว่าเวลามันช้าและทุกอย่างมันเดิมๆไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นเลย เขาจึงเลือกที่จะถูกลงโทษและให้ไปอยู่ข้างนอกมากกว่า
 
 
           จนกระทั่ง...เช้าพฤหัสหนึ่ง มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นในโบสถ์ โชสังเกตุเห็นเครื่องดนตรีตั้งบนเวทีอยู่ครบชุด ทั้งกลอง กีตาร์ เบส รวมทั้งไมโครโฟน
(ปรกติจะเป็นเวทีโล่งๆ เพื่อให้นักเรียนได้ขึ้นมายืนเบียดๆกันร้องประสานเสียงบนเวที)
 
เสียงประกาศจากครูวิเชียรดังออกลำโพง
 
”สวัสดีนักเรียนทุกคน วันนี้ครูมีวงดนตรีดาวรุ่งพุ่งแรง ที่ปั้นมากับมือมาแสดงดนตรีให้พวกเราทุกคนได้รับชม เราแอบซุ่มซ้อมกันอยู่หลายอาทิตย์ และตอนนี้ก็พร้อมแล้ว ที่จะมอบเสียงดนตรีให้พวกเราทุกคนได้มีความสุขร่วมกัน  ขอเชิญพบกับวง Galaxy band!! ”
 
แล้วเสียงดนตรีก็บรรเลงขึ้นเป็นช่วงอินโทรของเพลง โชรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเพราะไม่เคยเห็นการเล่นดนตรีสดๆแบบนี้มาก่อน
 
เสียงกรี๊ดของพวกเด็กสาวดังขึ้นทันทีที่โจเริ่มเล่นเบส (โจเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีอันดับต้นๆของโรงเรียนเลยทีเดียว พอได้ขึ้นไปเล่นดนตรีบนเวทีแบบนี้ด้วย ความเท่ มันยิ่งเปล่งประกายเป็นเท่าตัว)
 
ตามด้วยเสียงร้องต่อจากช่วงอินโทร เป็นเสียงของเด็กสาวตัวเล็กๆหน้าตาน่ารัก แต่ถึงแม้ตัวเธอจะเล็กแต่เสียงของเธอใสและกังวานจนขโมยซีนมือเบสมาดเท่ไปจนหมด เสียงกรี๊ดเงียบลง
 
ทุกคนเงียบฟังเสียงเธอกันหมด….โชเองก็เช่นกัน เขารู้สึกหัวใจแทบหยุดเต้น เสียงเธอเข้าครอบงำโชเรียบร้อย
 
โชเองก็เช่นกัน เขารู้สึกหัวใจแทบหยุดเต้น เสียงเธอเข้าครอบงำโชไปเรียบร้อยเขาเคลิ้มจนต้องยืนขึ้นแล้วยิ้มโดยไม่รู้ตัว
 
ดิว: เห้ย! ยืนขึ้นทำไมวะ อายคนเค้านั่งลงๆ(กระซิบพร้อมดึงแขนให้นั่งลง)
 
โช: นักร้องเรียนห้องไหนวะ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย (ถามด้วยน้ำเสียงเคลิ้ม)
 
ดิว: เออ นั่งลงก่อนแล้วจะบอก!
 
โชนั่งลงแล้วถามคำถามซ้ำ
 
ดิว: ย้ายมาจากกรุงเทพฯหนะ รู้สึกว่าจะชื่อน้ำ น่ารักอะดิ
 
น้ำ.. น้ำ.. น้ำ.. น้ำ.. น้ำ.. น้ำ ในใจโชท่องคำนี้ซ้ำๆ
 
   
 
โชตกหลุมรัก   ความรู้สึกนี้ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกในชีวิตเด็กชายคนนี้ซะแล้ว 
 
 
หลังจากนั้น การเข้าโบสถ์คือแรงบันดาลใจเดียวที่ทำให้โชอยากมาโรงเรียน เวลาผ่านไป 3 สัปดาห์โชก็ยังอยู่ในสถานะแอบชอบอยู่ฝ่ายเดียวไม่มีความคืบหน้า ถึงจะแอบมองอยู่เป็นประจำแต่เขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตาน้ำ เวลานอนคิดถึงก็ถามตัวเองอยู่ทุกคืน
“เห้อ ตกลงจะเป็นแบบนี้จนเรียนจบเลยรึไง” โชเริ่มรู้สึกอึดอัดและทรมานนิดๆ
 
 
ระหว่างทางกลับบ้านของเย็นวันศุกร์
 
ดิว: เป็นอะไรวะเดินใจลอยปล่อยกูพูดอยู่คนเดียว
โช: ไม่รู้หวะ กูรู้สึกไร้ค่าลงไปทุกที
ดิว: แล้วทำไมอยู่ดีๆมึงอยากมีค่าขึ้นมาหละ(ดิวพูดแล้วหัวเราะ)
 
 
โชก้มหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่
 
“กูชอบน้ำมากขึ้นทุกวัน แต่กลับรู้สึกยิ่งไกลออกไปเรื่อยๆ น้ำทั้งน่ารัก มีความสามารถเรียนก็เก่ง ตอนนี้เป็นสาวป๊อปไปแล้วตอนนี้ คนจีบก็เพิ่มขึ้นอีก ส่วนกูเหรอไม่มีอะไรเลย ที่จะทำให้น้ำมาชอบได้”
 
ดิวเข้าไปกอดคอโช
 
ดิว: จะไปยากอะไรวะเพื่อน มึงก็พัฒนาตัวเองสิ ด้านไหนก็ได้เอาให้มันเด่นไปเล๊ย
โช: ก็เคยคิดนะ แต่ทำอะไรดีหละ?
ดิว: เอ่อ!! เล่นดนตรีดิ ถ้าได้ขึ้นเล่นกับน้ำ อย่างน้อยมึงได้คุยกันแน่ๆ
โช. แล้วกูจะเล่นอะไรเริ่มตรงไหน อีกอย่างวงก็เต็มแล้วด้วยไม่มีที่ว่างแล้ว
ดิว: ก็มึงมันขี้ขลาดงี้แหละ
 
สองคนเดินคุยกันจนถึงบ้านพอดี
 
 
จบ chapter 1.