Little By Little

       เช้าวันหยุด โชตื่นขึ้นมาพร้อมความหิว เลยตรงไปเอานมในตู้เย็น  มีโน๊ตของแม่แปะที่ประตูตู้เย็น

“ไปเอาป้ายเลขที่บ้านที่โรงแกะไม้หลังวัดหน่อย แม่นัดไว้แล้ว”

โชทำสีหน้าเซ็งๆ แล้วก็ออกบ้านไปตามคำสั่งแม่

สวัสดีครับบบ ผมมาเอาป้ายล้านเลขที่ 230 ครับ มีใครอยู่มั๊ย?

ลุงทองอยู่มั๊ย!!

โชเรียกอยู่หลายครั้งแต่ไม่มีเสียงตอบกลับ เลยเดินไปดูที่หลังร้าน เขาได้ยินเสียงดนตรีจึงเดินตามเสียงไป เผื่อจะเจอคนอยู่แถวนั้น

   แล้วก็เจอคุณลุงช่างไม้ นั่งเล่นกีตาร์ด้วยใบหน้าที่มีความสุข

โชยังไม่กล้าทัก เขายืนนิ่งฟังได้เกือบสามนาทีจนลุงเล่นเพลงจบ

         อ่าวโช! มาตั้งแต่เมื่อไหร่  ไอ่ป้ายที่สั่งไว้อยู่ข้างเสาเอาไปได้เลย แม่เอ็งจ่ายเงินแล้ว

เขาถือป้ายแล้วเดินออกไปได้สองก้าวก็หันกลับมาด้วยสีหน้าครุ่นคิด

     “ลุงทองครับเออ…….สอนผมเล่นกีตาร์ได้มั๊ย”

ลุงทอง: โอยไม่ค่อยมีเวลาหรอก งานก็เต็มร้าน

โช:         สอนแค่พื้นฐานก็ได้ครับไม่รบกวนมาก นะลุงนะ (เดินเข้าไปข้างหลังแล้วนวดๆที่ไหล่)

ลุงทอง:  เอาแบบนี้ละกัน  เอ็งจะมาเล่นกีตาร์ตัวนี้เมื่อไหร่ก็ได้ ลุงจะบอกว่าจะเล่นยังไงจับยังไง แต่คงไม่ถึงกับมานั่งสอนหรอกนะ ละมีข้อแม้อยู่ข้อหนึ่ง เอ็งต้องเก็บตังค์ซื้อกีตาร์ด้วยตัวเอง อย่าไปขอแม่เชียวนะ

โช:         ได้ครับจารย์!! เริ่มกันวันนี้เลยนะ

ลุงทอง:  ใจเย็นๆ เดี๋ยวต้องแกะไม้ละ ไว้เริ่มกันพรุ่งนี้ตอนเย็นละกัน

โช:         ครับๆ พรุ่งนี้ผมมาใหม่

"เขาเดินกลับไปพร้อมมโนภาพตัวเองเล่นกีตาร์แล้วมีน้ำ นั่งร้องเพลงอยู่ข้างๆสบตาแล้วยิ้มให้กัน"

โชเริ่มหางานพาร์ทไทม์ทันทีและได้งานเด็กเสิร์ฟที่ร้านนมสด เข้างานทุกเย็นหลังเลิกเรียน วันหยุดก็จะไปหัดเล่นกีตาร์ที่ร้านลุงทอง

.............เวลาผ่านไปสองอาทิตย์  ลุงทองถึงกับตกใจ  การฝึกกีตาร์ของโชพัฒนาไปเร็วมาก

ลุงเริ่มเห็นพรสวรรค์ของเด็กคนนี้ และคิดว่าต้องไปไกลแน่ถ้าเด็กคนนี้ตั้งใจจริง

ลุงทอง: เอ่อโช วันหยุดตอนเช้าว่างรึป่าว

โช:        ครับว่างอยู่

ลุงทอง: งั้นมาช่วยส่งของให้ลุงมั้ย ลุงมีค่าแรงให้

โช:        เยี่ยมเลยลุง ถ้าแบบนี้ผมจะได้กีตาร์ตัวแรกของผมเร็วๆนี้แล้วสิ

ลุงทอง: แล้วไม่อยากพักผ่อนเหมือนเด็กทั่วไปบ้างเหรอวันหยุดอะ  เล่นเกมส์ขับรถเที่ยวอะไรแบบนั้น

โช:        ไว้ก่อนครับ ตอนนี้ผมกำลังมีความสุขกับเป้าหมายที่ตั้งเอาไว้ กะว่าจะทำให้มันเต็มที่ และเริ่มรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าขึ้นมาแล้วหละ

วันสุดท้ายของเดือนมาถึง โชจะได้รับเงินเดือนจากร้านนมสด รวมกับเงินเก็บและค่าขนมที่ช่วยลุงทองส่งของ เท่านี้ก็สามารถซื้อกีตาร์ตัวแรกของเขาได้แล้ว

“โชๆ เอานมกับขนมปังไปส่งที่โต๊ะ 6 หน่อย”

เขาเดินไปเสิร์ฟนมด้วยร้อยยิ้ม อยากให้งานวันนี้เสร็จเร็วๆอยากนับเงินที่จะได้เร็วๆ

แต่พอเดินมาถึงโต๊ะ 6   รอยยิ้มของเขาถึงกับหุบทันที

เพราะลูกค้าโต๊ะ6คือน้ำและโจ(มือเบสของวง) มาดื่มนมด้วยกันสองคน

“นมมาแล้วครับ” พูดแล้วยิ้มอีกครั้ง แต่ข้างในหัวใจเขาแหลกสลายไม่มีชิ้นดี

ที่เจ็บปวดกว่านั้นคือ น้ำไม่ได้เหลียวมองโชเลย เพราะมัวแต่คุยกับโจด้วยความเพลิดเพลิน..