รักร้ายๆของยัยจอมเพี๊ยนน

ตอน ดีกันเหอะนะ
.
          เช้าวันต่อมาหลังจากที่เรียวริทะเลาะกับรียอง เรียวริลุกขึ้นอาบน้ำทำกิจวัตรประจำวันแล้วก็ไปโรงเรียน
          ณ โรงเรียนน
          "ดีเรียวริ เป็นไรตาบวมๆ ไม่ได้นอนเหรอเมื่อคืน"  เร่นน่าถามทุกข์สุขของเพื่อนหลังจากที่ห่างกันไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง
          "ใช่...! ก็เมื่อวาน รียองเดินตามฉันไปตอนกับบ้าน เขาไปอธิบายกับฉัน ฉันไม่ฟังเขา...ตบหน้าเขาไปทีนึ่งแล้วบอกเลิกเขา มันเป็นพราะความโมโหอ่ะแก ฉันไม่น่าทำอย่างงั้นเลย รู้สึกผิดอ่ะ อยากไปขอโทษ...ขอคืนดี"  เรียวริอธิบายเหตุการณ์ทุกอย่างให้เพื่อนสนิทอย่างเร่นน่าฟัง
          "แสดงว่าเรียวริยังคงรักรียองสินะ"
          "ใช่ ฉะ...ฉันยังรักเขา..."  เรียวริพูดก้มหน้าก้มตาพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดขัด เธอคงจะรู้ตัวแล้วสินะว่า...เมื่อวานนี้เธอทำเกินไปจริงๆ
          "ดีล่ะ! งั้นฉันจะพาเรียวริไปขอโทษรียองเอง พร้อมไปพิสุทธิ์สืบหาความจริงด้วยว่าผู้หญิงคนนั้นเขาเป็นอะไรกับรียองกันแน่"
          "เร่น...มันจะดีเหรอ?"  เรียวริเริ่มไม่แน่ใจนิดๆ ในความคิดของเพื่อนสนิท...ว่าเธอจะไปเป็นนักสืบดีหรือเปล่า?
          ...
          และแล้วก็จบคาบเรียนคาบสุดท้าย...เรียวริกับเร่นน่าจะสืบหาข้อมูลลับ...!! ที่หลังโรงเรียนที่ที่เรียวริเห็นรียองยืนกอดกับผู้หญิงคนอื่น
          ...ตุบ...ตุบ...!!
          "นี้พวกเธอมาทำอะไรแถวนี้ ไปๆ กลับบ้าน!"  เสียงของใครบางคนดังมาจากด้านหลัง ทำให้เรียวริและเร่นน่านั้นถึงกับสะดุ้งพอๆ เจอผี  
          "อิๆ พี่ล้อเล่นน่าๆ พี่ล้อเล่น"  คุณประธารซาโตะอมยิ้มนิดๆ สีหน้าเขิลๆ แบบนั้น...มีอะไรแฝงอยู่หรือเปล่าเนี้ย...?
          "ระ ระ...รุ่นพี่...!"  เรียวริถึงกับอ้างปากค้างและติดสตั้นไป 2 วิเป็นของแถม เมื่อเห็นประธารสุดเนี๊ยบที่เธอวิ่งชนเมื่อวาน
          "ที่แท้ก็ท่านประธารและรองประธารนี้เอง มิทราบว่ามีอะไรเหรอเปล่าคะ"  เร่นน่าพูด
          "แหม้ๆ สำหรับประธารซาโตะคนนี้ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากจะรู้ว่ารุ่นน้องมาทำอะไรอยู่ที่นี้กันจร้ะ"  รุ่นพี่ซาโตะชี้นิ้วชี้ของมือข้างซ้ายไปมาเหมือน...เอิ่มๆ ส่วนมือขวาอีกข้างก็เกาหัวหยิกๆ เหมือนวานร เหอะๆ
          "คนหรือลิงเนี้ย...อิอิ"  เร่นน่าแอบขำ
          "นี้เร่น...ตอนนี้มันใช่เวลามาหัวเราะไหม"  เรียวริสะกิดเพื่อนสนิทให้กลับมาสู่วงโคจรเดิมของดาวหาง...!!
          "ว่าแต่ทำไมพวกเธอถึงมาทำอะไรลับๆ ล่อๆ อยู่แถวนี้ล่ะ"  ประธารรุ่นพี่เริ่มเปิดประเด็นถามอีกครั้ง
          "ป่าวนะคะ"  เรียวริรีบตอบทันทีที่ได้ยินคำถามที่คุณประธารสุดเนี้ยบพูดขึ้น
          "เธอชื่อเรียวริสินะ คนที่เดินชนพี่เมื่อวานนน"  ท่านประธารสุดหล่อพูดย้ำถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ นั้น...ทำให้เรียวริ
          'งานเข้าแล้วเรียวริเอ้ย!!'  เรียวริคิด... และเพื่อนสนิทก็สะกิดหลังเรียวริก่อนจะพูดเบาๆ ซุบซิบๆ กับเรียวริว่า...
          "นี้ๆ เรียวริเมื่อวานไปสร้างวีรกรรมอะไรไว้เหรอ"
          "ป่ะ ป่าวสักหน่อย"
          ...
          "งั้นพี่ไปเหระ เด็กอย่ากลับบ้านดึกนะ นี้ก็ห้าโมงแล้ว"  รุ่นพี่ประธารซาโตะรีบตัดบท เมื่อเห็นสาวน้อยเรียวริลำบากใจ แล้วซาโตะก็เดินจากไปราวกับเครื่องบินติดไอพ่น
          'ขอบคุณนะค่ะ ที่ไปๆ ได้ซะที'  เรียวริรู้สึกสำนึกในบุญคุณ...ที่รุ่นพี่ซาโตะอย่างสุดซึ้ง 555+
          ...
          "เรียวๆ รียองเดินมาโน่นแล้ว"  เร่นน่าสะกิดเรียวริที่กำลังส่งคำขอบคุณด้วยการสวดมนต์ให้แกท่านประธารหนุ่มรูปงาม เหอะๆ ว่าไปนั้น 555+
          "ไหนๆ"
          "โน่นไง มาพร้อมผู้หญิงคนที่ว่านั้นด้วย ดูดิ"
          "หื...อๆ"  เรียวริแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ สายตาของเธอจ้องมองไปยังรียองชายผู้เป็นที่รัก แต่ตอนนี้รียองแสดงท่าทีดูเหมือนกำลังมีความสุขมากๆ ที่ได้อยู่ใกล้กับผู้หญิงคนนั้น แล้วผู้หญิงคนนั้นเธอคือใครกันแน่...?
          "เรียวริผู้หญิงที่เธอเห็นช่ายคนนั้นป่ะ" 
          "ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ว่าน่าจะใช่นะ"  เรียวริตอบเร่นน่าด้วยความไม่แน่ใจ...ห้าสิบห้าสิบ เพราะตอนที่เห็นรียองกำลังกอดกับหญิงอื่น...เรียวริมองแค่แปปเดียวเท่านั้นแล้วหลบมุมออกมาด้วยความเสียใจ
          "เร่นน่าเธอรู้อะไรเกี่ยวผู้หญิงคนนั้นเหรอ...?"  เรียวริถาม...
          "เธอคือน้องสาวของรียองไง นี้เรียวริ...เธอไม่รู้จริงๆ เหรอว่ารียองมีน้องสาว"
          "เราพึ่งรู้จากปากแกตะกี้นี้เลยเร่น"  หรือว่าผู้หญิงที่กอดกับรียองเมื่อวันก่อนคือน้องสาวของเขาเอง...
          "นี้พวกเธอเป็นแฟนกันประสาอะไรเนี้ย...?"  เร่นน่าบ่น...ก่อนทั้ง 2 สาวจะพากันแยกย้ายกันกับบ้าน
          ...
          "เราไม่น่าไปตบหน้าเขาเลย"  เรียวริพึมพำระหว่างทางเดินกลับบ้านจากโรงเรียนที่มีแต่ต้นไม้รอบทิศทาง แม้ว่าบ้านของเรียวริจะอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเลยก็ตาม
          ...
          ...เอี๊ยดๆ ฟริววว...! ชิงช้าตัวเดิมที่เรียวริมานั่งเมื่อยามไม่สบายใจใต้ต้นไม้อันเงียบสงัด ตอนนี้ในหัวของเธอคิดไปสารพัด...ว่าจะขอโทษรียองอย่างไรดี
          ...รียองคือฉันของโทษนะที่เข้าใจอะไรเธอผิด...
          ในที่สุดเรียวริจึงตัดสินใจส่งข้อความทางโลกออนไลน์ไปหารียอง ในขณะที่รียองก็กำลังจากเข้ามาใน LINE ของเขาด้วยเช่นกัน...
          เมื่อเห็นข้อความที่เรียวริส่งมารียองรีบกดตอบกลับทันทีที่เห็น
          ...เราก็ขอโทษนะที่ทำให้เตงไม่สบายใจ ดีกันนะ...
          ...อืมๆ ดีกัน ดีกัน... 
          เหอะๆ ช่างเป็นการขอโทษและคืนดีกันที่ทันสมัยจริงๆ ว่าไปนั้น อิอิ...
          ...
          แน่ะๆ ตอนนี้ยังไม่จบขอต่ออีกนิดนึ่งแล้วกัน...!!
          ...
          กลางคืนทามกลางแสงจันทร์ มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งไกวชิงช้าไปมา จู่ๆ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ  
          "นี่เธอจะไม่กลับบ้านรึไง ดึกป่านนี้นั่งรอให้ใครมาฆ่าหมกป่าหรอ"  คิมกุกจงพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
          "แล้วมันเกี่ยวไรกับพี่ล่ะ"  เรียวริตอบกลับ  
          "เกี่ยวที่เธอเป็นน้องพี่ไงล่ะ ถ้าไม่กลัวป๊าด่าฉันไม่มาตามกลับหรอก"  คิมกุกจงพูด
          "พี่เรียวฮะกลับบ้านกันได้แล้ว"  น้องชายคุงซันพูดเสริม
          ...
          บทบรรยายที่เหมือนๆ กับตอนที่แล้ว แต่ว่าครั้งนี้เรียวริเธอขึ้นรถกลับบ้านไปอย่างล่วงใจและมีความสุข
          "พี่คิมกุกจง พี่เรียวริเขาดูมีความสุขแปลกๆ จังเลยวันนี้"  คุงซันถามพี่ชายคิมกุกจงของตนอย่างมึนๆ กับท่าทีของพี่สาว
          "เฮ้อ...ปล่อยพี่สาวแกเถอะ"  คิมกุกจงพูดต่อหน้าน้องชายคุงซันที่มีสีหน้าบูดบึ้งเต็มไปด้วยความสงสัย...!?