สวยใสรักนายสุดหล่อ

          ชมรมเชียร์ลีดเดอร์

          ″สวัสดีค่ะฉันโซดา นักเรียนห้อง 2 ขอฝากเนื้อฝากตัวและฝากใจให้กับชมรมเชียร์ลีดเดอร์ด้วยนะคะ″

          แปะ แปะ แปะ สมาชิกทุกคนปรบมือต้อนรับฉับกับเพื่อนที่เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ของชมรม

          ฉันกระชากลากถูยัยเพื่อนสุด Love มาสมัครเข้าชมรมเชียร์ลีดเดอร์ของโรงเรียน เพื่อปฏิบัติตามภารกิจที่ตั้งใจจะทำให้นายนั่นสนใจในตัวฉัน นายนั่นคือใครน่ะหรอ ก็นายคิวบิทเด็กห้อง 9 ที่เมินใส่ฉัน ไม่ยอมรับของที่ฉันอุตส่าห์ทำขึ้นมากับมือแถมยังมองด้วยสายตาดูถูกอีก นายมันมีดีอะไรหน้าตาก็เข้าขั้นหล่อ (ที่จริงหล่อมาก) เรียนก็พอใช้ได้ (เรื่องจริงเก่งเว่อร์) ฐานะก็มีอันจะกิน (ความจริงรวยระดับโลก) รวมๆแล้วก็ใช้ได้ (ตามจริงเพอร์เฟ็กต่างหาก) นายมีสิทธิ์อะไรมามองดูถูกฉัน ฉันชอบนายแล้วไง คอยดูเถอะจะทำให้นายหลงรักคนอย่างฉันให้ได้

          ″นี่โซดา เธอแน่ใจนะว่าจะเต้นได้น่ะ″

          ″แน่สิ๊...เออ...แฮ่ๆ...อันที่จิรงก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ยังไงก็ลองดูสักตั้ง ชมรมเนี้ยจะทำให้ฉันโดดเด่นและเป็นที่สะดุดตาของทุกคนในโรงเรียน ฮ่า ฮ่า ฮ่า″

          ฉันตอบยัยเพื่อนรักไปแบบมีกำลังใจ เพื่อนรักของฉันคือใครน่ะหรอ เธอชื่อขนมปัง เป็นเด็กเรียนดีที่สุดในห้อง เป็นคนขี้อายเลยทำให้โดนแกล้งอยู่เป็นประจำ ฉันจึงต้องคอยกำจัดคนที่มันมาแกล้งเพื่อนรักของฉัน จนคนอื่นนินทาว่าเราเป็นเลสเบี้ยน คิดกันไปได้ฉันออกจะสวยใสขนาดนี้เป็นเลสเบี้ยนเสียดายของกันพอดี หลังทำภารกิจที่ตั้งใจเสร็จฉันก็เดินกลับไปเข้าเรียน ระหว่างทางสายตาอันกลมโตของฉันก็ไปสะดุดกับออร่าของหนุ่มที่กำลัเล่นบาสอยู่กลางสนาม พร้อมเสียงกรี๊ดจากบรรดาสาวกแฟนคลับเขาเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ′คิวบิท′ ฉันมองเขาอย่างเคลิบเคลิ้ม จนไม่ทันระวังฟุตบาทที่อยู่ข้างหน้า

          ตุ๊บ! ″ว้าย...โซดาเปนไงเจ็บรึป่าว″

          เสียงร้องของเพื่อนฉันเอง ตอนนี้ฉันหัวขมำลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นแล้ว ทุกสายตาในสนามบาสหันกลับมามองฉันเป็นตาเดียวรวมถึงสายตาคมกริบคู่นั้น ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกเจ็บเท่าไหร่ แต่ความรู้สึกที่มันแผ่อยู่ในตัวฉันบอกคำเดียวเลย ′อาย′

          ″น้องครับเจ็บรึป่าว พี่พาไปห้องพยาบาลมั้ย″

          เสียงนี้ฟังแล้วใจจะละลายใครกันนะ ขอหันไปดูซักหน่อยเถอะ ฉันหันขึ้นไปมองเจ้าของเสียงแล้วต้องตะลึง(O-O) นะ..นั่น มันพี่ฮอร์ตั้นขวัญใจสาวๆ ในโรงเรียนของเรา ที่ฮอตพอๆกันกับนายคิวบิทเลยนะ ขะ...เขาจะช่วยฉันอ่ะ ฝัน ฝันแน่เลย และตอนนี้สายตาของหนุ่มสาวในสนามบาสก็จับจ้องมาที่เรา และฉันสังเกตเห็นมีคนกระซิบ กระซาบกันด้วยแหละ

          ″อา..ค่ะ เจ็บนิดหน่อยค่ะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้เพื่อนฉันพาไปก็ได้ค่ะ″

          ″คราวหลังเดืนระวังหน่อยนะครับ มันอันตราย″

          ″โซดา ไปห้องพยาบาลเถอะ″

          ฉันนี่เคลิ้มเลย ดีนะที่ยัยขนมปังเรียกฉันซะก่อน ฉันหันกลับไปมองนายคิวบิท แล้วเขาก็กำลังมองฉันพอดี เราสบตากันก่อนที่นายนั่นจะทำเป็นเมิน และกลับไปเล่นบาสตามเดิม

          (บันทึกของคิวบิท)

          วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ผมมาถึงหน้าโรงเรียนก็มีแต่สายตา และเสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าบรรดาสาวๆ ในโรงเรียน ผมเนี้ยเซ็งจริงๆผมเดินไปทางกลุ่มเพื่อนๆที่รออยู่ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมีเด็กนักเรียนหญิงคนนึงเดินมาพร้อมของขวัญแล้วยื่นมาให้ผม เธอน่ารักมากเลยตาของเธอกลมโต จมูกโด่งเรียวเป็นสัน ปากเล็กอมชมพู แต่ผมรู้ว่าเธออยู่ห้อง 2 เธอชื่อโซดา เธอก็ฮอตในกลุ่มห้องผมเหมือนกันนะมีหนุ่มหลายคนสนใจเธอ แต่สำหรับผม หึ...ห้อง 2 น่ะหรอเป็นเด็กห้องสมองไม่เอาไหน ถ้าเทียบกับผมเด็กห้อง 9 แล้วมันคนละชั้นเลย ผมจึงไม่สนใจแถมยังส่งสายตาดูถูกเด็กห้อง 2 นั่นอีก ผมไม่รับของเธอแล้วเดินเลี่ยงไปทางกลุ่มเพื่อน ผมเห็นยัยนั่นมองด้วยสายตาชิงชังแล้วเหมือนเธออยางจะเอาชนะผม แต่ใครจะสน แล้วตอนนี้ผมก็เห็นยัยนั่นล้มอีก แต่นั่นรุ่นพี่ฮอร์ตั้นยื่นมือเข้ามาช่วยแล้ว เธอนี่ก็มีเสน่ห์จนรุ่นพี่สนใจ ผมดูออกเพราะผมได้ยินกิติศัพท์ของเขาในสนามแข่งรถ ถ้าไม่สวยจริงรุ่นพี่คงไม่มอง แล้วผู้หญิงที่เคยคั่วอยู่กับเขาก็ต้องเสียเวอร์จิ้นให้ทุกราย พูดได้ว่าเลวแต่ไม่แสดงออก เล่นกับไฟแล้วไงล่ะยัยเด็กบื้อ

(จบบันทึกของคิวบิท)

          ″อ๊ะ..โอ้ย...ยัยปังเจ็บม๊าก...โอย″

          ″สงสัยเท้าจะแพงแล้วล่ะ″

ฉันร้องด้วยความเจ็บหลังจากที่ขนมปังพามาห้องพยาบาลและเอายามาทาให้ ฉันนึกถึงตอนที่ล้มทำไมนายนั่นถึงไม่มาช่วยฉันดันเป็นพี่ฮอร์ตั้น แต่แน่ล่ะนายนั่นไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาของเขาอยู่แล้วนี่ เชอะ!♪♪♪ อยู่นอกสายตาของเธอตั้งไกล ฉันนั้นก็ทำได้แค่มองเท่านั้น♪♪ ทายาเสร็จฉันก็เข้าเรียนต่อ

          ″กลับดีๆนะโซดา ระวังด้วยล่ะ″

          ″อืม...ไว้เจอกันพรุ่งนี้″

ฉันเดินลากสังขารตัวเองมาที่ป้ายรถเมล์ ปี๊บ.. ปี๊บ..นั่นใครมาบีบแตรให้ฉันเนี้ย ว้าว!รถหรูมากเลยนะ แต่..ฉันไม่รู้จักนิ๊ สงสัยบีบเรียกคนอื่นละมั้ง สักพักเขาก็บีบอีก ปี๊บ..ปี๊บ... ใครวะแม้งบีบอยู่นั่นแหละฉันนึกค่าในใจ จนกระทั่งเขาเปิดกระจกเรียกฉันขึ้นรถ

          ″โซดา ขึ้นรถสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง″

          ″คะ...อา..ไม่เป็นไรค่ะหนูกลับเองได้″

          ″ไม่ต้องเกรงใจหรอก เร็วๆรถติดใหญ่แล้ว″

          ฉันเลี่ยงไม่ได้จึงขึ้นรถไปกับพี่ฮอร์ตั้น โอยอึดอัดเป็นบ้าเลยแฮะ ฉันเหลือบตามองคนนั่งข้างๆ ถ้าเป็นสาวคนอื่นคงตะโกนร้องกรี๊ดแล้วล่ะได้ขึ้นมานั่งรถคันหรูของหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนอย่างรุ่นพี่ฮอร์ตั้น แต่เป้าหมายของฉันไม่ใช่พี่เขาหรอก เป้าหมายของฉันทุกคนคงรู้นะว่าใคร ฉันลืมแนะนำพี่ฮอร์ตั้นไป พี่เขาอยู่ม.5 ห้อง8 น่ะ เขาเป็นลูกนักการเมืองชื่อดัง ฐานะลูกเศรษฐี พี่เขาเป็นขวัญใจของบรรดาสาวๆในโรงเรียน ชอบเล่นกีฬา ดนตรี ส่วนนิสัยหรอเขาว่าสุภาพนะ แต่ได้ข่าวมาว่าเปลี่ยนแฟนบ่อยเหมือนกัน

          ″น้องโซดาเจ็บขามากไม่ครับ″

          ″นิดหน่อยค่ะ ความจริงโซดากลับเองได้นะไม่ต้องรบกวนพี่ฮอร์ตั้นหรอกหนูเกรงใจน่ะ″

          ″พี่เต็มใจครับ แต่พี่ขอแวะไปทำธุระหน่อยได้มั้ยมันสำคัญน่ะ เดี๋ยวพี่ขับไปส่งเราถึงบ้านเลยครับ″

          ″ได้ค่ะ″

          (บันทึกของฮอร์ตั้น)

ผมเจอน้องโซดาที่ป้ายรถเมล์จึงแวะรับ ผมคิดว่าเธอเป็นคนสวยคนนึงเลย ได้ข่าวว่าเธอไปสมัครเข้าชมรมเชียร์ด้วย ผมชอบผู้หญิงสวยใสและที่สำคัญเธอต้องเวอร์จิ้นด้วย ทุกคนคงคิดว่าผมเป็นสุภาพบุรุษแต่ที่จริงแล้วผมเป็นสุภาพบุรุษในคราบซาตานต่างหาก วันนี้ผมจะลองพาเธอไปสนามแข่งรถเอาไปอวดไอ้พวกเพื่อนแข่งรถของผมซะหน่อย ให้มันอิจฉาเล่นแล้วผมเดินหน้าจีบเธอต่อไป เพื่อพิชิตความบริสุทธิ์ของหญิงสาวทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของผม

(จบบันทึกของฮอร์ตั้น)

          ″ถึงแล้วครับ″

          ″เออ...นี่มันสนามแข่งรถนี่คะ″ ฉันถามแบบสงสัย

          ″ใช่ครับ...โซดายังไม่รู้อีกมุมหนึ่งของพี่นะ พี่ชอบแข่งรถน่ะมันท้าทายดี ไปหาเพื่อนพี่แป๊บนึงนะ แล้วเดี๋ยวพี่พาไปทานข้าวแทนคำขอโทษที่ให้รอ″

          ″มะ...ไม่เป็น...อ่าว″ ฉันยังพูดไม่ทันจบเลยพี่ฮอร์ตั้นไปนู้นแล้ว

          เอ๊ะ! ทำไมเขามองมาทางฉันกันนะ มีอะไรรึป่าว ดูสิมองกันใหญ่แล้ว เอ๊ะ!! รึว่าฉันสวย โฮะ โฮะ โฮะ อุย!!! พี่ฮอร์ตั้นเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่นี่

          ″หิวแล้วใช่มั้ยไปครับพี่พาไปทานข้าว″

          ″ไม่เป็นไรค่ะ โซดากลับไปทานที่บ้านดีกว่า″ ใจจริงก็อยากไปน้า...

          ″เอางั้นหรอ งั้นโอกาสหน้าก็ได้ครับ″

          พี่ฮอร์ตั้นมาส่งฉันที่บ้านเสร็จ ฉันก็รีบอาบน้ำ ทายา และเข้านอนแต่วันเลย พรุ่งนี้ฉันจะได้หายทันไปซ้อมเชียร์ลีดเดอร์ เพื่อภารกิจของฉันจะได้เห็นผลเร็วๆ