สวยใสรักนายสุดหล่อ

          ″วันนี้ไม่ค่อยเจ็บขาแล้ว เย็นนี้หน้าจะซ้อมได้แล้วนะ″

          ″โซดา...เป็นไงบ้างหายดีแล้วหรอ″ ยัยปังเพื่อนฉันมาโรงเรียนแต่เช้าเลยแฮะ

          ″อืม...ไม่เจ็บแล้วล่ะ เย็นนี้เราไปซ้อมเชียร์กันเลยนะปัง″

          ″ซ้อมเลยหรอไหวแน่นะ″

          ″แน่สิ ″ ฉันมั่นใจ

          ″น้องโซดา...หายแล้วหรอครับพี่เอาดอกไม้มาฝากครับ″

          พี่ฮอร์ตั้นเอาดอกไม้มาให้ฉันทำไมเนี้ย เมื่อวานก็เพิ่งไปส่งที่บ้าน เอานั่นสาวๆในห้องมองกันใหญ่แล้ว เดี๋ยวก็ได้เอาไปเม้าส์กันมันส์ล่ะทีนี้

          ″อ๋อ...หายแล้วค่ะพี่ฮอร์ตั้น ขอบคุณสำหรับดอกไม้ค่ะ″

          ฉันรับดอกไม้จากพี่เขามาวางไว้ที่โต๊ะ แล้วก็รีบบอกให้พี่ฮอร์ตั้นรีบๆกลับ คนมองนินทากันใหญ่แล้ว เหมือนฉันจะอายๆ ยังไงชอบกล

          ″พี่ฮอร์ตั้นรีบไปเข้าห้องเรียนเถอะค่ะ อาจารย์ที่ปรึกษาห้องโซดากำลังมาแล้วค่ะ″

          ″ตั้งใจเรียนนะครับแล้วเจอกันนะ″ พี่ฮอร์ตั้นส่งยิ้มหวานหยดย้อยมาให้ฉัน โอ้ย...ใจฉันมาจะละลาย อ๊ะ..ไม่ได้ ไม่ได้ ฉันมีเป้าหมายที่สำคัญ พี่ฮอร์ตั้นอย่ามาทำให้ฉันเขวนะ

          สายตาของฉันหันไปเห็นใครคนนึงที่เพิ่งเดินผ่านไปหน้าห้อง มันเหมือนกับเขาใช่รึเปล่านะ มันคงไม่ใช่หรอก หมอนั่นจะมาทำไมแถวนี้ เพ้อเจ้อไปแล้วเรา

          (บันทึกของคิวบิท)

          วันนี้ผมผ่านไปดูยัยนั่นเห็นรุ่นพี่ฮอร์ตั้นเอาดอกไม้มาให้ ผมคิดว่าพี่เขาต้องมีแผนอะไรอยู่แน่ สมองอย่างเธอคงไม่รอดน้ำมือพี่ฮอร์ตั้นได้หรอก แต่ว่าผมจะแคร์อะไร ผมไม่สนใจยัยนั่นอยู่แล้วนี่ จะโดนหรอกก็ชั่งเถอะไปเข้าเรียนดีกว่า

(จบบันทึกของคิวบิท)

ชมรมเชียร์ลีดเดอร์

          วันนี้พอแค่นี้นะคะน้องๆ พรุ่งนี้เราจะเริ่มท่าใหม่กันนะวันนี้กลับบ้านพักผ่อนกันได้แล้วค่ะ เสียงรุ่นพี่บอกทุกคนให้กลับบ้าน วันนี้เหนื่อยเป็นบ้าเลยนะเนี้ย แต่ว่าฉันสนุกกับการเต้นเชียร์แล้วสิ ดูยัยปังสิท่าจะไม่ไหวล่ะมั้งเนี้ยนั่งกองกับพื้นเลย

          ″ยัยปังเป็นไงไหวมั้ยแก″

          ″อือ..เหนื่อยใช้ได้เลยกลับบ้านไปหลับเป็นตายแน่″

♪♪กริ๊ง กริ๊ง.... (ฮัลโหลค่ะแม่ปังเสร็จแล้วค่ะเดี๋ยวหนูออกไปนะคะ)

          ″กลับก่อนนะโซดา แกกลับกะฉันมั้ย″

          ″ไม่เป็นไรว่าจะไปซื้อของหน่อยน่ะ เจอกันพรุ่งนี้ บาย...″

          ″บายจ๊ะ ″

          ดีจังยัยปังแม่มารับทุกวันเลย ส่วนฉันนี่สิต้องนั่งรถประจำทาง พ่อแม่ฉันนะหรอเขางานยุ่ง ไม่ค่อยจะอยู่บ้านกับเขาหรอกบางทีฉันก็เหงาอยากมีพี่น้องกับเขาบ้าง เฮ้อ....กลับดีกว่าว่าจะไปซื้อของที่บิ๊กบายล์ซะหน่อย เดี๋ยวดึกแถวนั้นยิ่งหน้ากลัวอยู่

หน้าห้างบิ๊กบายล์

          ของเต็มมือเลยแฮะ โอยหนักซื้ออะไรของฉันนักหนาเนี้ย แบกกลับบ้านจะไหวมั้ยเนี้ย ตังค์ก็ไม่พอนั่งแท็กซี่ ไอห้างบ้านี่ก็ลดกระหน่ำจนฉันอดใจไม่ไหว ช้อปซะหมดกระเป๋าเลย เดินไปทางลัดไปป้ายรถประจำทางกลับบ้านดีกว่า ไม่หน้าจะมีอะไรนะทางนี้ แต่ก็มืดอยู่เหมือนกันนะเนี้ย แต่จะให้เดินอ้อมก็คงไม่ไหวของเต็มมือเลย เสี่ยงดูแล้วกันทางนี้ตอนกลางคืนมันน่ากลัวชะมัดเลยโอยรีบๆเดินดีกว่า นั่นใครมันมายืนทำไมในซอยนี้เนี้ย เออ...เหมือนจะเป็นไอ้พวกขี้ยามันมีกันตั้ง 3 คน ผู้ชายทั้งนั้นจะรับมือไหวมั้ยอ่ะ เอาแล้วมันปรี่มาทางนี้แล้วทำไงดีล่ะเนี้ย

          ″น้องครับหนักมั้ยให้พวกพี่ไปส่งมั้ยจ๊ะ″

          ″อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันร้องจริงๆด้วย″

          ไม่ทันขาดคำฉันก็ตะโกนขอความช่วยเหลือ ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ และหนึ่งในนั้นก็เข้ามาต่อยที่ท้องของฉัน ตุ๊บ ช่วยยยย...โอ้ย ไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมาอีกเลย มันจุกจนพูดไม่ออกแล้ว ไอ้หัวทองมันอุ้มฉันขึ้นบ่ามันจะพาฉันไปไหน ใครก็ได้ช่วยฉันที ฮึก..ฮึก...ฉันกลัว ยังไม่ทันที่พวกนั้นจะพาร่างฉันไปไหนเสียงดังตุ๊บ ตั๊บ มาจากด้านหลัง ฉันไม่มีแรงจะดิ้นหรือเงยหน้ามองผู้มีพระคุณที่ยื่นมือมาช่วยฉันเลย

          ″ เฮ้ยมึงเป็นใครวะอย่าเข้ามาเสือกเรื่องของกู ″

          ″ ปล่อยยัยนั่นเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากมีเรื่อง ″

          ″ ฝันหรอมึง กูไม่ปล่อยมึงจะทำไม ″

ตุ๊บ! ตั๊บ! โครม! เคร้ง!

          สิ้นเสียงไอหัวแดง เขาก็ปรี่เข้ามาจัดการมันราบคราบทั้ง 3 คน วิ่งเตลิดไปแล้ว โถ่ไอ้พวกกระจอก แต่มันโยนร่างฉันไว้กับพื้นไม่เป็นท่าเลย แง แง ฉันเจ็บนะ อ๊ะฉันต้องขอบคุณเขาซะหน่อยแล้ว ฉันเงยหน้ามองเขาที่มาช่วยแต่ด้วยโดนไอ้หัวเขียวต่อยที่ท้องฉันเลยไม่มีแรง แต่ฉันพยายามมองเขาและนั่นก็ทำให้ฉันตกใจ เขา...คิวบิทมาช่วยฉัน ฉันฝันใช่มั้ยเนี้ย แล้วสติที่มีอันน้อยนิดก็ดับวูบไป ก่อนที่ร่างจะฟาดไปกับพื้นมือของผู้มาช่วยเหลือก็เข้าประคองร่างเล็กบางที่ตอนนี้หมดสติไปแล้ว

คอนโดสุดหรูของคิวบิท

          ผมพาร่างบางที่ตอนนี้หมดสติจากการโดนทำร้ายจากไอพวกนักเลงพวกนั้น ดีนะที่ผมบังเอิญไปเจอเธอยืนถือของพะรุงพะรังอยู่หน้าแล้วเดินเข้าซอยเปลี่ยวนั่น ผมไม่รู้จะพายัยนี่ไปส่งที่ไหนเลยพามาพักที่คอนโดส่วนตัวรอเธอได้สติแล้วค่อยให้กลับ ดูเธอสิหน้าดูอ่อนเพลียมากเลยผมอดสงสารเธอไม่ได้ ดีนะผมตัดสินใจตามเธอไป แต่ผมห่วงเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ พักผ่อนให้สบายผมจะดูแลเธอไม่ให้ใครมาทำอะไรได้อีก ผมสัญญาพร้อมกับเอามือปัดผมที่บดบังใบหน้าอันสวยงามของเธอ หรือผมจะลองเปิดใจให้กับยัยตัวเล็กนี่ดีมั้ยนะ แต่คนสมองอย่างเธอจะมีอะไรดีจะพาลพาผมปวดหัวซะมากกว่าล่ะมั้ง เฮ้อ...เปลี่ยนเสื้อผ้าเอาไปซักให้หน่อยดีกว่าพรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีก ผมจัดการให้แม่บ้านของคอนโดมาจัดการให้แล้วผมก็หลับเพราะออกแรงมาเยอะ

          ฉันค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นมาเมื่อมีแสงแดดอ่อนมากระทบที่เปลือกตา อ๊าส์..โอ้ย..ทำไมมันรู้สึกเจ็บหน้าท้องอย่างนี้นะ ฉันระลึกชาติอยู่สักพัก ฉันนึกออกแล้วเมื่อคืนฉันโดนกลุ่มขี้ยามันรุมทำร้ายนี่นาแล้วฉันอยู่ที่ไหนเนี้ย สภาพห้องไม่คุ้นแฮะ ฉันหันซ้ายหันขวาแล้วก็สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของใครคนหนึ่ง

          ″เป็นไงยังเจ็บตรงไหนมั้ย″ นั่นมันคิวบิทนี่นา ฝัน..ฝันแน่..

          ″ดูทำหน้าเป็นอะไรของเธอ ยังเจ็บอยู่รึไง″

          เขายื่นหน้ามาใกล้ฉันเหมือนกับเป็นห่วงแสดงว่าเมื่อคืนเขาเป็นคนช่วยฉันงั้นหรอ แล้วฉันก็นอนบนเตียงและในห้องของเขาด้วยใช่มั้ย แล้วนี่ชุดที่ฉันใส่ใคร..ใครเปลี่ยนให้อ่ะ...

          ″ฉันไม่เป็นไรแล้วขอบคุณที่ช่วยฉันนะ″

          ″ไม่เป็นไรแล้วงั้นก็ไปอาบน้ำได้แล้วชุดเธอแขวนอยู่นั่นจะได้ไปเรียนฉันสายเพราะเธอรู้มั้ย น่ารำคาญชะมัดฉันรอข้างนอกแล้วกัน″

          ″นี่...เดี๋ยวก่อนใครเปลี่ยนชุดให้ฉันน่ะ″

          ″ฉันเอง มีไร″

          ″งั้นนายก็เห็น....หมดหรอ″

          ″เชอะ...ไม่เห็นมีอะไรน่ามองทีวีจอแบนของฉันน่าดูกว่าเธออีก รีบๆไปอาบน้ำจะได้ไปเรียน″

          ฉันอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี โอย...ทำไงดีล่ะนี่เห็นมะ..หมดแล้ว พูดมาได้ทีวีจอแบนนายดูดีกว่าฉันงั้นหรอ หนอย...เห็นว่าเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตฉันหรอกนะจะยอมนายสักหน เชอะ!

          (บันทึกของคิวบิท)

          ผมแกล้งเธอเล่นว่าผมน่ะเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ ดูยัยนั่นทำหน้าสิอย่างกลับเห็นผี แก้มขึ้นสีแดงเหมือนลูกมะเขือเทศเลยดูแล้วก็น่ารักดี ผมชักอยากแกล้งบ่อยๆแล้วสิ

(จบบันทึกของคิวบิท)