คดีเกมส์

"ที่นี่ ... ที่ไหน" ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่ในที่โล่งสีดำมองไปทางไหนก็เจอแต่ความมืด
" ชิส์ ไม่มีเวลามาฝันนะเฟร้ย!! " ผมโมโหสุดขีดเพราะกลัวว่าตัวเองจะฝันไปจึงเราดึงแก้มทันที
และก็หลุดจากฝันในที่สุด
" โอ้ยยยยยย! " ผมสะดุ้งขึ้นมาเพราะโดนใครที่ไหนก็ไม่รู้ดึงแก้มอย่างแรง
" ฮายยยยยย! เจ้าหนูผมแดง ฉันชื่อ อลิซ เป็นเจ้าหน้าที่ FBI ที่ช่วยเธอไว้ " ผมโดนสาวหุ่นดีหน้าอกอึ๋ม อายุราวๆ 24 - 25 ปี ปลุกโดยกันดึงแก้ม
" ผมอยู่ที่ไหน " ผมมองหน้าเจ้าหน้าที่ FBI คนนั้นด้วยสายตาที่ไม่หวังคำตอบมากนัก
" เอ๋ นึกว่าจะตกใจมากกว่านี้ แฮะ ที่นี่คือ ฐานลับ FBI ไงละจ๊ะ มันอยู่ใกล้ๆที่เกิดเหตุเมื่อกี้นี้เอง "
" งั้นเหรอ ช่วยเรียกผู้หมวดทาเคชิกับเนย์โกะมาหาผมหน่อย อ่อแล้วก็ นายจอร์น สัน ด้วยนะครับ "
" เอ๋! คนๆนั้นเป็นศพไปแล้วไม่ใช่เหรอ " ชัวป๊าปปปปปปปปป ผมมั่นใจ 100 %
" นี่ช่วยฟังอะไรสักหน่อยได้มั้ยครับ "
" ได้สิจ๊ะ " เธอนั่งลงบนเก้าอี้และทำท่าพร้อมที่จะรับฟังอย่างใจจดใจจ่อ
"นายจอร์น สัน คุณรู้ได้ยังไงว่าเค้าตายแล้วถึงคุณจะเป็น FBI ที่เก่งขนาดไหนแต่ก็ไม่น่าจะรู้จักทั้งนายจอร์น สัน กับผู้หมวด ทาเคชิ ด้วยไม่ใช่เหรอครับ ยิ่งรู้จักพร้อมกัน 2 คนโอกาศความเป็นไปได้ยิ่งต่ำมาก เว้นซะแต่พวกคุณร่วมมือกัน "
" เฮ ลองพูดต่อสิจ๊ะ " เธอยิ้มออกมาอย่างพอใจ
" ร้านราเมน ที่ผมไปกินประจำเป็นกำแพงไม้ ผมไปสำรวจดูแล้วรูนั่นเป็นรูที่ถูกสร้างขึ้นเองแล้วก็ที่มีกระสุนสไนเปอร์ตกอยู่ในห้องคงเป็นฝีมือของ ตำรวจสักนายที่อยู่ในร้านตอนที่ผมกำลังจะไขคดี "
" ทุกอย่างเป็นการจัดฉาก หลักฐานคือ ผู้หมวดทาเคชิ รู้ได้ยังไงว่าเป็นกระสุนของสไนเปอร์ทั้งๆที่ไม่ได้มองกระสุนเลยแม้แต่น้อย และ 2 คนที่จะรู้จักบ้านผมคงไม่ใช่องค์กรณ์อะไรนั่น แต่เป็นเค้านั่นแหละเพราะ เนย์โกะบอกทุกอย่างไปหมดเปลือกแล้ว ถ้าเป็นองค์กรณ์อะไรนั่นจริงเค้าคงฆ่าผมไปนานแล้ว ผู้หมวดทาเคชิเป็นตำรวจที่มีความชำนาญด้านอาวุธเป็นพิเศษเรียกว่าเหนือกว่าพรสวรรค์หลายขึ้นเลยก็ว่าได้จึงเป็นเรื่องไม่ยากที่เค้าจะยิงปืนให้เฉียดผมไป "
" ตอนที่ผมกำลังไปให้ปากคำหลังจากวันที่เกิดเหตุที่รุ้สึกว่ามีคนส่องปืนสไนเปอร์มาจากด้านหลัง ก็คือคุณใช่รึป่าว โดยอ้างว่าทำภารกิจ เพราะแบบนั้นจึงสามารถขึ้นไปได้ ส่วนนายจอร์น สัน ก็ร่วมมือกันตำรวจเพื่อหลอกผม เนย์โกะคงจะรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วใช่มั้ยครับ แค่ทำเป็นไม่บอกผม "
แปะ ๆ ๆ " ถึงจะยังกระจอกแต่ก็ถือว่าใช้ได้เลยนิ " เขาปรบมือให้ผมพร้อมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนจะชมกัน
" เข้ามาได้แล้วมั้ง ฟังอยู่ใช่มั้ยละ เนย์โกะ ผู้หมวดทาเคชิ แล้วก็นายจอร์น สัน คนที่ตายน่ะเขาฆ่าตัวตายไปสินะ คุณแค่พยายามห้ามเอาไว้จนถึงวินาทีสุดท้าย "
ไม่นานประตูก็เปิดออก พร้อมกับคำพูดที่ผมไม่อยากได้ยิน
" ใช่ เพราะแบบนั้นฉันถึงอยากให้เธอมาเป็นพวกกับเรา ซาคาอิ รินตะ เรื่องของพ่อเธอองค์กรพวกนั้นมีความเกี่ยวข้องด้วย อย่างแน่นอน " เขาจ้องหน้าผมแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง จากประสบการณ์ของผมคิดว่า เขาคงไม่โกหกแน่ๆ
" ถ้างั้น ผมจะช่วยก็แล้วกันแค่เรื่องของพ่อ อ่ะนะ ตอนนี้ขอกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนดีกว่า " ผมลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปทางประตู
" ริน ที่นี่มัน ... เรือดำน้ำนะ " เนย์โกะพูดออกมาแบบนั้นมันทำให้ผมอึ้งไปเลย 
" อ่าว เหรอ ช่วยไม่ได้แฮะ ผู้หมวดครับผมขอโทษที่เกือบฆ่าผู้หมวดไปเมื่อกี้ ตอนนี้ช่วยไปส่งผมหน่อย " 
"หึ..หึ.. แกน่ะต้องอยู่ที่นี้จนกว่าจะรักษาตัวเองให้หายดี " ผมโดนจับโยนขึ้นมาบนเตียงอีกครั้งและถูกขังไว้ในห้องให้อยู่คนเดียวตามลำพังในใต้น้ำ 
"ปล่อยตูนะเฟร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!" 
 

อ่านให้สนุกก็พอนะครับ ^__^