Secret Doll

 
*"มาแล้วค่าาาาา หลังจากที่หายหัว และหายตัวไปนาน เพราะเนื่องจากไรท์งานเยอะมากมายจนเวลาหายใจยังแทบไม่มี ( นี่ก็เว่อร์ไป ที่จริงติดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ อิอิอิ  ) ไรท์กำลังฝึกสกิลการดองอยู่ค่ะ อยากจะมีเลเวลสูงๆเลยต้องดองนานๆหน่อย แต่ไม่ได้หายไปไหนค่ะ เพราะยังคงวนเวียนอยู่และยังคงตามหลอกหลอนคนอ่านอยู่เป็นระยะๆ ฮ่าๆๆๆ ไม่รู้ว่ายังมีคนรอมั้ยหรือลืมกันไปแล้ว(มันก็น่าลืมอยู่นะ) เอาหล่ะค่ะ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา มาเข้าเรื่องกันเล้ยยยยย!!!! "*
 
          เสียงฝีเท้าของคนหลายสิบคนที่วิ่งเข้าๆออกๆตามตรอกซอกซอยของเมืองเล็กๆในยามวิกาล เช่นนี้ทำให้ชาวบ้านที่กำลังหลับใหลอยู่ในบ้านอันแสนสุขต้องสะดุ้งตื่นกันเป็นแถวๆ เพราะปกติเวลาเช่นนี้มักจะเงียบสงบราวกับป่าช้า ได้ยินเพียงแต่เสียงลมพัดใบไม้และแมลงเล็กๆ ที่ส่งเสียงต่อกันเป็นทอดๆเท่านั้น 
          แต่ผู้บุรุกทั้งหลายก็ดูจะไม่ได้ยี่หระกับปฎิกริยาของชาวบ้านในระแวกนี้ ที่ดูจะตื่นตกใจอยู่ไม่น้อยเพราะบ้านทุกหลังถูกเปิดไฟจนสว่างไปทั่ว แต่ก็ไม่มีใครกล้าออกมาจากบ้าน มีเพียงแต่ดวงตาหลายๆดวงที่มองลอดออกมาจากหน้าต่างบ้าง ประตูบ้างแล้วแต่ว่าใครจะอยู่ใกล้กับอะไร
 
          " หาไอ้คนทรยศนั่นให้เจอ ให้ได้!!! "
 
          เสียงประกาศกร้าวของชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ในชุดสีดำสนิท ยาวลงไปถึงข้อเท้า ใส่หมวกและแว่นดำปิดบัง หน้าตาของตัวเอง ในมือมีไม้เท้าสีดำที่ถูกสลักด้วยอักษรแปลกๆสีทองอยู่ทั่วทั้งไม้ และมีงูสีดำสนิทตัวหนึ่งเกี่ยวกระหวัดอยู่รอบๆไม้นั้น มันเคลื่อนไหวไปเรื่อยๆแต่ไม่มีทีท่าว่าจะเลื้อยออกห่างจากไม้นั้นแม้แต่น้อย แต่ดูเผินๆก็พอเดาได้ว่าชายผู้นี้ต้องเป็นพ่อมดหรือหมอผีที่มีพลังเวทมนต์ค่อนข้างสูง อยู่พอสมควร
          แต่ดูเหมือนจะไร้วี่แวว ของคนทรยศที่พวกเค้ากำลังตามหา ทำให้ชายชุดดำเริ่มจะหัวเสียกับความไม่ได้เรื่องของลูกน้องตัวเอง เค้าเดินกระสับกระส่ายไปมาพลางใช้ไม้เท้าชี้ไปที่ตัวลูกน้องที่กำลังเดินอืดอาด กินแรงของเพื่อนๆ พร้อมกับพำพัมอะไรบางอย่าง สักพักก็มีแสงดำพุ่งออกมาจากไม้เท้าไปที่กลางหลังของลูกน้องผู้โชคร้ายคนนั้นอย่างแรง ทำให้ชายผู้โชคร้ายที่กำลังเดินอย่างสบายอารมณ์ต้องล้มหน้าคะมำไปที่พื้นอย่างแรง 
          แต่ดูเหมือนว่าเจ้านายเค้ายังอยากจะเก็บเค้าไว้ใช้งานต่อ ถึงไม่ใช้เวทย์ที่ทำให้ถึงตาย เพียงแค่ให้เจ็บเล็กๆน้อยๆเพียงเท่านั้น แต่นั้นก็ทำให้คนที่เป็นเพียงลูกน้องปลายๆแถวอย่างเค้านึกขอบคุณมากแล้วที่เจ้านายยังคงมีเมตตา ไม่เล่นถึงตาย แค่เฉียดๆยมโลกเท่านั้น
          
          " ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!! อย่าสำออย "
 
          เสียงตวาดดังลั่นของชายชุดดำ ทำให้ลูกน้องผู้แสนซวยที่ยังนอนคว่ำหน้าจิ้มดินอยู่นั้น ต้องลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วออกวิ่งไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าไม่เคยมีเรื่องมะกี้เกิดขึ้นมาก่อน
 
          " พวกแกต้องหาตัวมันมาให้ข้าให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือต้องใช้วิธีไหนหรือต้องใช้เวลานานแค่ไหน พวกแกก็ต้องลากคอมันมาให้ข้า ในสภาพที่มันยังเป็นๆและครบสามสิบสอง ห้ามใครทำอะไรนอกเหนือคำสั่งข้าเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้น อย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน!! "
 
          " ดิมิทรี ลูกรู้ใช่ไหมว่าจะต้องทำอะไรบ้าง "
 
          ชายชุดดำหันไปพูดกับ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับเขาเหมือนถอดพิมพ์กันมา แต่ยังดูอ่อนวัย และดูหล่อเหลาตามประสา วัยที่เพิ่งแตกหนุ่ม ผู้เป็นลูกก้มหัวลงเป็นเชิงว่าเข้าใจในสิ่งที่ผู้เป็นพ่อพูดมาทั้งหมด ไม่ต้องอธิบายซ้ำอีก
 
          " ผมรู้ว่าต้องทำอะไรบ้างครับ ท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วง ดูแลตัวเองดีๆนะครับ "
 
          ชายชุดดำพยักหน้าให้แทนคำตอบก่อน แล้วใช้มือจับไม้เท้าที่ถืออยู่นั้นกระแทกลงไปที่พื้นหนึ่งทีจนเกิดแสงสีดำห่อหุ้มตัวเขา แล้วร่างของผู้เป็นพ่อก็หายไปต่อหน้าต่อตาลูกชาย
 
          " ไม่ต้องห่วงนะครับพ่อ ผมจะทำให้พวกคนทรยศพวกนั้นต้องยอมศิโรราบให้กับองค์กรของเราให้ได้ "
 
****************************************************************
 
  ~~~~~~~~~   แกร๊งงงงง  ~~~~~~~~
 
          เสียงกระดิ่งที่กระทบกับกระจกจนเกิดเสียงดังกังวาลไปทั่วทั้งร้านเป็นสัญญาณเตือนให้คนที่กำลังง่วนอยู่กับกล่องตุ๊กตามากมายอย่างฉันต้องวางมือจากงานแล้วรีบออกมาต้อนรับผู้มาเยือน โดยเร็วที่สุด เพราะถ้าช้าอีกนิดนายลูกอมต้องตัดหน้าเอาผลงานไปอีกแน่ๆ ยอมมิได้เจ้าค่ะ 
 
          " คุณกัส คะ!!!  " ยังไม่ทันที่ฉันจะวิ่งออกไปต้อนรับ คุณเธอก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาซะก่อน เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!
 
          " มีอะไรเหรอคะ คุณมิเชล ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนี้คะ "
 
          ฉันถามขึ้นเพราะเธอดูแปลกๆ ไปจากเดิม ฉันจำเธอได้เพราะว่าอาทิตย์ที่แล้วเธอเพิ่งมายืมตุ๊กตาร้านเราไปตัวนึงเพราะเธอบอกว่าเธอเหงา ต้องอยู่บ้านคนเดียวพ่อกับแม่ก็ไปทำงานต่างประเทศกันหมดนานๆถึงจะกลับมาหาเธอสักที
          เธอดูเป็นคนที่ร่าเริงจนน่ารำคาญ ( ในความรู้สึกของฉันคนเดียวรึเปล่าก็ไม่รู้) พูดไม่หยุดเลยตั้งแต่เสด็จเข้าร้านมา(แต่เธอพูดแต่กับนายลูกอมเท่านั้นนะ)ดูเหมือนเธอจะเมินๆฉันยังไงก็ไม่รู้ สงสัยอิจฉาที่ฉันสวยกว่าหล่ะมั้ง เหอะ! นี่ออร่าของฉันคงทำให้เธอดูด้อยไปเลยหล่ะสิ ขอโทษจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจเลยนะ ความสวยของฉันมันคงเยอะจนล้นทะลักออกมา ปกปิดลำบากจริงๆ เฮ้ออออ!!! ลำบากใจ
           แค่นั้นยังไม่พอ ที่ทำให้ฉันหมั่นไส้มากมายก็คือ ก่อนไปเธอยังส่งสายตาวิ้งๆ ให้นายลูกอมอีกด้วย ท่าทางเหมือนจะอยากได้หลานเจ้าของร้านซะมากกว่าอยากได้ตุ๊กตาไปอยู่ด้วยอีกนะเนี่ย  แย่จริงๆเด็กสมัยนี้
 
          " นั่นสิครับเกิดอะไรขึ้นครับ คุณมิเชล "  นายลูกอมที่เพิ่งเดินตามออกมาถามขึ้น อย่างงงๆกับท่าทีที่ดูรีบร้อนของเธอ 
 
          " ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ วันแรกอีลิคเค้าก็ยังดีๆอยู่เลยนะคะ แต่มาหลังๆนี่ เค้าแปลกๆไปอ่ะค่ะ " หึ!! ที่ฉันถามตั้งนานนน ไม่ยอมตอบนะ ยัยนี่หนิ!! สองมาตรฐานนี่หว่า
 
          " แปลกยังไงครับ เล่ารายละเอียดให้ผมฟังหน่อย " นายลูกอมดูจะยังไม่หายงง
 
          " คือว่า หลังๆมานี่อีลิคเค้าไม่เป็นมิตรเหมือนเดิมเลยอ่ะค่ะ แรกเราก็ยังเล่นกัน คุยกันปกติดีอยู่เลยนะคะ แต่อยู่เๆค้าก็แปลกไปเหมือนจะเกลียดฉันด้วยซ้ำ พอคุยด้วยก็ไม่ยอมตอบ เอาแต่เดินหนีฉัน แล้วยังทำตาขวางใส่อีกนะคะ แล้วบางทีตอนดึกๆฉันก็มักจะได้ยินเสียงเค้าพึมพำด้วยภาษาแปลกๆ ซึ่งฉันก็ไม่เคยได้ยินเค้าพูดเลยคะ และอีกอย่างเค้าไปนั่งตามประตู ตามหน้าต่าง เหมือนมองอะไรอยู่ด้วยอ่ะค่ะ น่ากลัวชะมัดเลยย !! "
 
          ยัยมิเชลพูดจบก็ทำท่าขนลุก ขนพอง สยองเกล้า ทำเอาฉันขนลุกตามไปด้วยเลยเนี่ย ฉันหันไปมองทางนายลูกอมที่ยังยืนเงียบเหมือนกำลังใช้ความคิด เค้าหันมาสบตากับฉันแวบนึงก่อนจะหันไปพูดกับมิเชล 
 
          " ผมเข้าใจแล้วครับ เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะเข้าไปดูให้นะครับ " นายลูกอมพูดพร้อมกับส่งยิ้มปลอบใจไปให้ยัยมิเชล แล้วก็ได้ผล
 
          " กรี๊ดดด!! จริงเหรอคะ "  ยัยนั่นหายหดหู่เป็นปลิดทิ้ง แล้วกระโดดเข้าเกาะแขนนายลูกอมเหมือนตุ๊กแกที่เห็นประตูห้องส้วมเลย ดี๊ด๊า ดีจริ๊งงง!! หึ่ยยยย!!
 
          " อีกสักพัก พอเก็บร้านแล้ว จะไปดูให้ทันทีเลยนะครับ " นายลูกอม พูดแล้วเอามือแกะมือยัยมิเชลออกอย่างเนียนๆ 
 
          " ขอบคุณมากนะคะ ฉันจะรอนะคะ "