Secret Doll

          "หม่ามี้ หม่ามี้ จ๋าาา มี้ว่าวันนี้พี่กัสเค้าจะหายโกรธเรารึยังค่ะ"

          ลีอาห์หันมสถามฉันด้วยสีหน้าที่ดูกังวลพอๆกับฉันที่ตอนนี้รู้สึก ร้อนๆหนาวๆเหมือนกับตอนที่กำลังจะไปโรงเรียนแล้วเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้ทำการบ้านยังไง ยังงั้นเลย ขาฉันตอนนี้ที่เริ่มก้าวไม่ค่อยจะออก เมื่อใกล้ถึงร้านเข้าทุกที เหงื่อกาฬที่ไหลออกมาเยอะอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มือไม้ก็เริ่มเย็น และสั่นอย่างบังคับไม่อยู่

           " ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ลีอาห์ แต่ฉันว่าวันนี้พวกเราคงไม่รอดแน่ๆ "

           ฉันเริ่มรู้ชะตากรรมตัวเองในวันนี้ เมื่อฉันเดินมาถึงหน้าร้าน และมีนายลูกอม ยืนทำหน้าโหดรออยู่ที่ประตู  ' อะไรกันเนี่ย ' ต้องออกมารอต้อนรับกันขนาดนี้เลยเหรอ น่าภูมิใจจริงๆ รู้สึกเหมือนเป็นคนสำคัญเลย

           " วันนี้มาสายเกินไปรึเปล่าครับ คุณบอม "

            เหน็บแนมฉันเหรอย่ะ ก็แหงหล่ะ ใครจะตั้งอกตั้งใจ ตื่นมาทำงานตั้งแต่เช้าทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ ว่ามาแล้วจะต้องโดนเฉ่งแบบนี้ อยากจะหยุดไปเลยด้วยซ้ำ

           " ก็สายไปแค่ไม่กี่นาทีเอง นายจะบ่นทำไมเล่า เรื่องแค่นี้เอง ลูกค้าก็ใช่ว่าจะมี จะมาเช้าๆทำไม มานั่งตบยุงเล่นเหรอ ทำบาปซะเปล่าๆ "

           เงียบ มีแต่ความเงียบกลับมา คิ้วนายลูกอมเริ่มผูกโบว์แล้วอ่ะนี่ ฉันพูดอะไรอะไรผิดรึเปล่าทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย คำตอบฉันมีเหตุผลที่สุดแล้ว ฉันมั่นใจ ฮี่ๆๆๆ

           " ผมว่าอย่าเสียเวลาเลยนะครับ รีบเข้าร้านเถอะนี่มันก็สายมากพอแล้ว 

ผมยังมีงานอีกหลายอย่างให้คุณทำ "

           "  ห๊ะ งานอะไรอ่ะ " นายลูกอมหันมาแสยะยิ้มแทนคำตอบ ก่อนที่จะหันกลับเข้าร้านไป

           " ไหนหล่ะ งานอะไรที่บอกจะให้ฉันทำ รีบๆบอกมาสิ จะได้รีบทำๆให้มันเสร็จไป ให้ว่องให้ไวเลย "

~~~~~~  กริ๊งงงงง ~~~~~

          ยังไม่ทันที่นายลูกอมจะพูด เสียงกระดิ่งหน้าประตูก็ดังขึ้นซะก่อน และสักพักก็มี ผู้ชายคนนึง น่าจะอายุประมาณ สี่สิบกว่าๆได้มั้ง ถ้าดูจากหน้า เดินเข้าพร้อมกับถุงสีดำใบนึง เขาเดินฉีกยิ้มมาให้ฉันกับนายลูกอม แล้วเดิมตรงมาที่เคาท์เตอร์ที่พวกเรายืนอยู่ก่อนจะวางถุงสีดำใบนั้น ลงบนเคาท์เตอร์  

           "  สวัสดี ครับ คุณพอล // สวัสดีค่ะ  "

           ฉันกับนายลูกอมพูดทักทายชายตรงหน้าพร้อมๆกัน เค้ายิ้มรับและพยักหน้าให้พวกเราอย่างเป็นมิตร

           " ผมเอาตุ๊กตา ที่ยืมไปมาคืนหน่ะ ครับ "

           พอพูดจบเขาก็หันไปเปิดถุงสีดำใบนั้น แล้วหยิบกล่องไม้สีดำ ที่เขียนด้วยอักษรสีทองว่า  Secret Doll  เหมือนกับกล่องใส่ตุ๊กตา ใบอื่นๆในร้าน เขาดันกล่องใบนั้นส่งไปให้นายลูกอม ที่ยืนรออยู่

           " ผมคงไม่ต้องใช้แล้ว เพราะลูกชายผม เค้าจากผมไปแล้วครับ "

           เขาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเศร้า ที่อยู่ในใจ ถึงแม้เขาจะพยามยิ้มและไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า เลยก็ตาม แต่ฉันก็สัมผัสถึงความเจ็บปวดนั้นได้

           " ครับ ผมเสียใจด้วยนะครับ ผมว่าลูกชายคุณในตอนนี้ เค้าคงจะมีความสุขมากกว่าตอนที่เค้าเจ็บป่วยด้วยโรคที่เขารู้อยู่แล้วว่ามันไม่มีทางที่จะรักษาให้หายขาดได้และต้องทนดูคนที่เขารักต้องทุกข์ทรมานใจ โดยที่เขาไม่สามารถที่จะช่วยหรือทำอะไรให้มันดีขึ้นได้ ผมว่าคุณตัดสินใจได้ถูกต้องแล้วหล่ะครับที่ปล่อยเขาไป "

           " ขอบคุณมากเลยนะครับ สำหรับกำลังใจ และคำปรึกษาที่ผ่านๆมา ขอขอบคุณคุณมากจริงๆ " 

          คุณพอลก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นเชิงขอบคุณ นายลูกอม พยักหน้าแล้วยิ้มรับ คำขอบคุณจากเค้า ก่อนที่จะไขกุญแจเพื่อเปิดฝากล่องสีดำที่วางอยู่ตรงหน้าเค้าออกมา เผยให้เห็นตุ๊กตาเด็กผู้ชาย หน้าตาน่ารัก ผมสีน้ำตาลแดง ในชุดกะลาสี สีน้ำเงิน กำลังนอนหลับตาอย่างสงบนิ่งอยู่ในกล่อง 

           "  ริชาร์ด ตื่นได้แล้ว  "

           นายลูกอมสกิดที่แขนของเจ้าตุ๊กตา ที่กำลังหลับใหลก่อนจะเรียกชื่อริชาร์ด ที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นชื่อของตุ๊กตาตัวนี้แน่ๆ สักพักเจ้าก็ลืมตาแล้วเด้งตัวขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว ทำเอาฉันตกอก ตกใจเลย ริชาร์ดนั่งมองพวกเราด้วยสายตาเหม่อลอย และมันดูเศร้าซึม แตกต่างจาก     ลีอาห์ กับ ลีฟา ที่ดูร่าเริงจนน่ารำคาญ อย่างลิบลับ อาจจะเป็นเพราะมันเพิ่งสูญเสีย เจ้าของที่มันรักไปก็เป็นได้

           " ตั้งแต่ที่ลูกผมจากไป ริชาร์ดก็ไม่ร่าเริงเหมือนเก่า มันนั่งเหม่ออยู่ทุกวัน ทำให้ผมชักเป็นห่วงเลยเลือกที่จะเอามาคืนดีกว่าครับ "  คุณพอลตอบพวกเราอย่างเศร้าๆ

           " ครับ เขาคงจะเสียใจไม่แพ้คุณ เพราะเขาอยู่กับลูกคุณตลอดเวลา ไม่แปลกที่เขาจะเป็นแบบนี้เมื่อต้องสูญเสียเพื่อนรักไป "

           นายลูกอม เอามือวางลงบนไหล่ของริชาร์ด และตบเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ แต่ริชาร์ด ก็ยังคงเหม่อลอยและไม่สนใจ สิ่งใดๆรอบตัว

           "  งานของนายเสร็จแล้วหล่ะ ริชาร์ด นายพักได้แล้วนะ "

           พอพูดจบ นายลูกอมก็ยกมือขึ้นเหนือตัวริชาร์ด แล้วหลับตาลงก่อนที่จะพึมพัมด้วยภาษาที่ฉันฟังไม่ออก สักพักก็เกิดแสงสีฟ้าล้อมรอบตัว ของริชาร์ด เป็นอย่างนั้นอยู่ประมาณเกือบๆนาที แล้วแสงนั้นก็ค่อยๆลอยออกจากตัวของริชาร์ดไปที่มือ ของนายลูกอม ที่หงายขึ้นเพื่อรองรับแสงนั้น นายลูกยังคงหลับตา และปากก็ยังคงท่องคาถาอะไรก็ไม่รู้ ต่อไป ริชาร์ดที่เมื่อกี้ยังอยู่ในท่านั่งก็ค่อยๆนอนลงไปในกล่อง ตามเดิม พร้อมกับแสงสีฟ้านั้นที่ค่อยๆ ลอยขึ้นไปบนมือของนายลูกอม อย่างช้าๆ แล้วแสงนั้นมันก็หมดลง 

          แต่สิ่งที่ทำให้ฉันกับคุณพอลต้องยืนตาค้างก็คือ แสงสีฟ้าที่เห็นเมื่อกี้นั้นมันกลับกลายเป็น ลูกกลมๆที่ลักษณะเหมือนกับลูกแก้วทั่วๆไป แต่ข้างในกลับมีแสงสีฟ้าที่เคลื่อนไหวอยู่ในนั้น 

           " นี่คืออะไรเหรอ ครับ " คุณพอลจ้องลูกแก้วลูกนั้นตาค้าง และถามด้วยนายลูกอมความสงสัย

           "  นั่นสิ นี่คืออะไรอ่ะ นายลูกอม "

           นายลูกอม ยื่นมือที่มือลูกแก้ว นั่นมาให้ฉันกับคุณพอลมองมันอย่างชัดๆ ก่อนที่นายลูกอมจะเฉลยข้อสงสัยให้พวกเราหาย งง กันสักที

           " นี่เรียกว่า   ' ผลึก แห่งความทรงจำ ' ครับ "

จ