ชีวิตที่หายไป

วันที่ร้อนที่สุดของฤดูครั้งนี้กำลังจะสิ้นสุดลงความเงียบงันที่ชวนให้ง่วงัวเงียแผ่ปกคุมบ้านสี่เหลี่ยมจัตุรัสมี่เด็กหญิงร่างผอม ผมดำ ใส่ที่ขาดผม รูปร่างหน้าตาซูบเซียวดูไม่ค่อยแข็งแรงนักแทมชอบเอาผมปิดหน้าปิดตา ใช่เด็กคนนี้คือฉันเอง ฉันเกิดมาพ่อกับแม่ก็ตายไปแล้ว สารรูปของฉันไม่เอื้อให้ฉันเป็นที่รักใคร่ของบรรดาเพื่อนบ้านประเภทที่คิดว่าฉันมันโรคจิต แต่ตอนนั้นฉันซ่อนตัวอยู่ใต้ต้นไม้หรือพุ่งไม้ใหญ่ ผู้คนที่เดินผ่านไปมาจึงมองไม่เห็นฉันอันที่จริง ทางเดียวที่จะเห็นฉันได้คือ ลุงชายกับป้าเน็ตไม่ยื่นหัวออกมาจากหน้าต่างนะ
เอาจริงๆนะฉันคิดว่าฉันควนจะได้รับคำชมที่เดียวที่ช่างคิดหาที่ซ่อน ที่ถามว่าสบายไหมขอบอกว่าไม่เลย ที่จะต้องมานอนอยู่บนพื้นดินที่แข็งกระด้างเเละร้อนระอุแบบนี้แต่ก็ดีที่ไม่มีใครเห็นหรือไม่มีใครมาเข่นเคียวฟันเสียงดังจนฟังข่าวไม่รู้เรื่องหรือไม่ได้ยินหรือคำถามมากมายจนตอบไม่ไหวอย่างที่เิดขึ้นทุกวันทุกครั้งที่ฉันจะเข้าไปในบ้านหรือห้องนั้งเล่นและดูโทรทัศน์
"ดีนะที่ไอ้หนูนั่นเลิกเข้ามาในบ้านตอนที่พระอาทิตย์ขึ้นแบบนี้่แล้วมันอยู่ไหน"ลุงชายถามป้า
"ไม่รู้สิ"ป่าเน็ตตอบอย่างไม่แยแส
"ไม่ได้อยู่ในบ้านหรองนะเพราะพวกเราสั่งห้ามไว้เเล้วนิ"ป้าเน็ตบอกลุง
"ช่างมันเทอะจะดูข่าว"ลุงพูดเสียงบบเย้ยๆ
ฉันอยากรู้จริงๆนะว่ามันจะอะไรกันนักกันหนาแค่เราเป็นลูกเก็บจะไม่แยแสกันเลยหรือไงแทมเด็กอย่างฉันผู้ใหย่ที่ไหนเขาจะสนใจ ปกติเขาจะไม่ชนว่านมันมีข่าวอะไรบ้าง - -อย่างลีย์ไม่รู้สักนิดว่ามีมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง สงสัยด้วยซ้ำไปว่ามันจะรู้ไหมว่าใคนเป็นนายกรัฐมนตรีตอนนี้! และอีกอย่าก็ใช่ว่าจะมีข่าวที่เกียวกับฉันว่าไปทำอะไรด้วย
"นอน อยู่ไหน เหมียวๆ"ป้าลูดะ
"โอ้  อยู่นี้เองที่รัก"ป้าลูดะ
ฉันดีใจมากที่ฉันหลบป้าเขามิดชิด เพราะหมู่นี้ ป้าเขาชอบชวนฉันไปดื่มชาด้วยที่บ้าน