BHM ช่วยทีหยุดรักเจ้าชายปีศาจคนนี้ไม่ได้

"ออกมาเรียนหนังสือนอกวังเป็นครั้งแรกในชีวิต กลับต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ดูสิว่าเธอทำอะไร
ลงไป วิชาแรกตามตารางสอนฉันก็ไม่ได้เข้า ฤกษ์ไม่งามยามไม่ดี เพราะเธอ!!"
ฉันถูกพาตัวเข้ามาในวังที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไลน์เซนต์ไทท์ จริงๆฉันเคยเห็นแต่ในทีวีเท่านั้น
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะได้ก้าวย่างเข้ามาในเขตรั้วนี้ด้วย ให้ตายสิ เขาเป็นเจ้าชายตัวจริงเสียง
จริง ฉันไม่รอดแน่TT^TT
"เจ้าชายพ่ะย่ะค่ะ"
"พูดบ้าอะไรของเธอ"
"แล้วเขาไม่ได้เรียกกันอย่างงี้หรอTOT"
"มันลิเกเกินไป แล้วอีกอย่างเธอเป็นผู้หญิงต้องใช้คำว่าเพคะ เธอไม่เคยเรียนเรื่องการใช้คำราชา-
ศัพท์ อะไรแบบนี้บ้างหรอ"
"TTOTT พ่ะย่ะค่ะ"
"ยัยโง่"
"TTOTT"
"เป็นคนโง่แล้วยังมาวิ่งราวกระเป๋าอีก"
"ถ้าหม่อมฉันมีการศึกษา หม่อมฉันจะมาเป็นโจรทำไมล่ะ"
"ก็จริงนะ-_- นี่เธอไม่เคยเรียนหนังสือเลยหรอ"
"เคยนิดหน่อย แต่พออ่านออกเขียนได้ แต่เรื่องเรียนสูงๆ ถึงขั้นใช้คำราชาศัพท์ถูกเนี้ยหม่อมฉัน
ยังไปไม่ถึง"
"เธอเรียนจบชั้นอะไรมาเนี้ย ยังมีคนที่ด้อยการศึกษาหลงเหลืออยู๋ในประเทศของฉันอีกหรอ
ไหนว่ารัฐบาลชุดนี้ส่งเสริมการศึกษาดีเลิศประเสริฐศรีไม่ใช่หรือไง เธอขี้เกียจเรียนเองมากกว่ามั้ง
-_-++"
"ไม่จริงนะพ่ะย่ะค่ะ เจ้าชาย"
"ทนการใช้ภาษาของเธอไม่ได้จริงๆ เรียกฉันว่า'นายท่าน'ก็พอ แล้วไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์ล่ะ
ฟังแล้วระคายหูไปถึงลำคอเลย"
"ค่ะ"
"เธอเป็นคนแรกและคนเดียวเชียวนะที่ได้รับสิทธิ์ให้พูดคำสามัญกับฉัน"
"นายท่านใจดีจัง"
"งั้นได้เวลาใจร้ายแล้ว"
"=[]="
"จับยัยนี่ไปฆ่าซะ"
ทหารสองนายเดินมาหิ้วปีกฉันแล้วเตรียมจะลากออกไป แต่ฉันก็สะบัดด้วยแรงทั้งหมดที่มี ก่อนจะ
วิ่งไปเกาะขาเจ้าชายหน้าสวยนี่ไว้
"เจ้าชายอย่าทำอะไรหม่อมฉันเลยนะ หม่อมฉันมันพวกไร้การศึกษา สมองหมาปัญญาทึบ ไม่รู้จัก
ที่สูงที่ต่ำ"
"ด่าตัวเองได้โดนใจมาก ไปตายซะ"
"กรี๊ดดดด!! เพื่อแลกกับการมีชีวิตรอด ให้หม่อมฉันทำอะไรก็ได้นะ เจ้าชาย อย่าฆ่าหม่อมฉันเลย
หม่อมฉันยังมีพ่อที่ต้องดูแลนะ ฮือๆๆ TT^TT"
"เธอมีพ่อด้วยหรอ"
"ฮือๆ (-_-) (_ _)"
"แล้วแม่ล่ะ"
"ไม่มี"
"แปลว่าพ่อเลี้ยงดูเธอมาคนเดียวสินะ"
"ค่ะ TOT"
"งั้นต้องเรียกมาตายพร้อมกัน โทษฐานที่เลี้ยงลูกให้เป็นโจร ทหาร...ไปตามหาพ่อยัยนี่มาแล้ว
ฆ่าซะ"
"เจ้าช้ายยยยยยยยยยยยย"ฉันกอดขาเขาแน่นกว่าเดิม
"ได้โปรดอย่าทำอะไรพ่อหม่อมฉันเลยนะค่ะ เรามีกันอยู่แค่สองคนพ่อลูก อย่าเอาความเลวของ
หม่อมฉันไปยัดเยียดให้พ่อตายตามหม่อมฉันด้วยเลย"
"อ้อ...แปลว่าตอนนี้ยอมตายแล้ว?"
"หม่อมฉันมีทางเลือกอื่นหรอ อันที่จริงเกิดมาก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว"ฉันร้องห่มร้องไห้อย่างน้อย
ใจในชะตาชีวิต
"..."
"เกิดมาก็ต้องกินแกลบต่างข้าว(เว่อร์ไว้ก่อน เผื่อได้รับความสงสาร)หนังสือก็เรียนมาน้อย ประ-
เทศนี้คนไม่มีการศึกษาก็เป็นได้แค่ชนชั้นแรงงาน ถ้าไม่ขุดถนนก็ต้องไปแบกปูน แล้วรูปร่าง
หม่อมฉันมันก็ได้แค่เนี้ย!!"
"ดูจากนมของเธอมันก็แค่นี้จริงๆ"
ฆ่ากันเลยเซ่!!
"อาชีพที่ต้องใช้ความคล่องแคล่วว่องไวเหมาะกับเด็กสาวไร้การศึกษาอย่างหม่อมฉัน ก็มีเพียง
อย่างเดียวคือการฉกชิงวิ่งราว เจ้าชายไม่คิดบ้างหรอว่าหม่อมฉันเองก็ไม่ได้ชอบในอาชีพนี้
แต่ถ้าไม่ทำก็ไม่มีข้าวกิน"
"มันก็เป็นแค่ข้ออ้างของคนขี้เกียจเท่านั้นแหละ"
"เจ้าชายที่รัก...ได้โปรด"
"ใครเป็นที่รักของเธอกัน"ฉันถูกผลักหน้าจนหงายหลัง ก้นกระแทกพื้นดังปึ้ง
"หยาบคายอย่างงี้ฉันว่าเธอต้องโดนทำมัมมี่ก่อนตายจะดีกว่ามั้งเนี้ย"
"=[]=เจ้าชายผู้มีบุญญาธิการสูงส่ง หน้าตาดี ฐานะดี การศึกษาดี อะไรก็ดีไปหมด จะดีอีกนิด
ถ้ามีความเมตตาสงสารกันบ้าง ปล่อยหม่อมฉันไปเถอะ จะให้หม่อมฉันเป็นหมูเป็นหมา หรือจะให้
หม่อมฉันทำอะไรก็ได้ยอมทุกอย่าง แต่อย่าสั่งประหารชีวิตหม่อมฉันเลยนะ"
"ไหนว่าไม่ได้เรียนสูง รู้จักคำว่าบุญญาธิการได้ยังไง-_-++"
"จำมาจากละคร"
"ไหนว่าจน เธอมีทีวีดูด้วยหรอ"
"แวะดูที่ร้านขายของเหอะ หม่อมฉันจนจริงๆ โธ่...อย่าจับผิดกันนักเลย ฮือๆๆ TTOTT"
"เห็นแก่ที่เธอพูดความจริงเกี่ยวกับข้อดีของฉัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบุญญาธิการสูง หน้าตาดี
ฐานะดี การศึกษาดี และนิสัยดีแล้ว"
ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะยะว่าแกนิสัยดี ไอ้บ้า!
"ฉันจะเมตตาให้ก็ได้นะ"
"ขอบคุณมากเลยค่ะ เจ้าชายของหม่อมฉัน"ฉันรีบตะครุบขาเขาไว้อีกครั้ง ก่อนจะเอาหัวคลอเคลีย
เหมือนหมาน้อย
"หม่อมฉันกลับได้แล้วใช่ไหม*0*"
"เปล่า"
"=[]="
"เธอบอกว่าเพื่อแลกกับการมีชีวิตรอด เธอจะยอมทำทุกอย่าง"
"..."
"จงมาเป็นหนึ่งในหมูน้อยที่อยู่ในคอกหลังวังของฉันซะ"
"เฮ้ย!! =[]="
 
มะ! ฮะ ฮะ ฮัดเช้ยยยยย มะ...มะ เม้นด้วยนา... ฮัดเช้ยยยยยย!!!(คนเขียนเป็นหวัด)