BHM ช่วยทีหยุดรักเจ้าชายปีศาจคนนี้ไม่ได้

"ออกมาเรียนหนังสือนอกวังเป็นครั้งแรกในชีวิต กลับต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ดูสิว่าเธอทำอะไร

ลงไป วิชาแรกตามตารางสอนฉันก็ไม่ได้เข้า ฤกษ์ไม่งามยามไม่ดี เพราะเธอ!!"

ฉันถูกพาตัวเข้ามาในวังที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไลน์เซนต์ไทท์ จริงๆฉันเคยเห็นแต่ในทีวีเท่านั้น

ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะได้ก้าวย่างเข้ามาในเขตรั้วนี้ด้วย ให้ตายสิ เขาเป็นเจ้าชายตัวจริงเสียง

จริง ฉันไม่รอดแน่TT^TT

"เจ้าชายพ่ะย่ะค่ะ"

"พูดบ้าอะไรของเธอ"

"แล้วเขาไม่ได้เรียกกันอย่างงี้หรอTOT"

"มันลิเกเกินไป แล้วอีกอย่างเธอเป็นผู้หญิงต้องใช้คำว่าเพคะ เธอไม่เคยเรียนเรื่องการใช้คำราชา-

ศัพท์ อะไรแบบนี้บ้างหรอ"

"TTOTT พ่ะย่ะค่ะ"

"ยัยโง่"

"TTOTT"

"เป็นคนโง่แล้วยังมาวิ่งราวกระเป๋าอีก"

"ถ้าหม่อมฉันมีการศึกษา หม่อมฉันจะมาเป็นโจรทำไมล่ะ"

"ก็จริงนะ-_- นี่เธอไม่เคยเรียนหนังสือเลยหรอ"

"เคยนิดหน่อย แต่พออ่านออกเขียนได้ แต่เรื่องเรียนสูงๆ ถึงขั้นใช้คำราชาศัพท์ถูกเนี้ยหม่อมฉัน

ยังไปไม่ถึง"

"เธอเรียนจบชั้นอะไรมาเนี้ย ยังมีคนที่ด้อยการศึกษาหลงเหลืออยู๋ในประเทศของฉันอีกหรอ

ไหนว่ารัฐบาลชุดนี้ส่งเสริมการศึกษาดีเลิศประเสริฐศรีไม่ใช่หรือไง เธอขี้เกียจเรียนเองมากกว่ามั้ง

-_-++"

"ไม่จริงนะพ่ะย่ะค่ะ เจ้าชาย"

"ทนการใช้ภาษาของเธอไม่ได้จริงๆ เรียกฉันว่า'นายท่าน'ก็พอ แล้วไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์ล่ะ

ฟังแล้วระคายหูไปถึงลำคอเลย"

"ค่ะ"

"เธอเป็นคนแรกและคนเดียวเชียวนะที่ได้รับสิทธิ์ให้พูดคำสามัญกับฉัน"

"นายท่านใจดีจัง"

"งั้นได้เวลาใจร้ายแล้ว"

"=[]="

"จับยัยนี่ไปฆ่าซะ"

ทหารสองนายเดินมาหิ้วปีกฉันแล้วเตรียมจะลากออกไป แต่ฉันก็สะบัดด้วยแรงทั้งหมดที่มี ก่อนจะ

วิ่งไปเกาะขาเจ้าชายหน้าสวยนี่ไว้

"เจ้าชายอย่าทำอะไรหม่อมฉันเลยนะ หม่อมฉันมันพวกไร้การศึกษา สมองหมาปัญญาทึบ ไม่รู้จัก

ที่สูงที่ต่ำ"

"ด่าตัวเองได้โดนใจมาก ไปตายซะ"

"กรี๊ดดดด!! เพื่อแลกกับการมีชีวิตรอด ให้หม่อมฉันทำอะไรก็ได้นะ เจ้าชาย อย่าฆ่าหม่อมฉันเลย

หม่อมฉันยังมีพ่อที่ต้องดูแลนะ ฮือๆๆ TT^TT"

"เธอมีพ่อด้วยหรอ"

"ฮือๆ (-_-) (_ _)"

"แล้วแม่ล่ะ"

"ไม่มี"

"แปลว่าพ่อเลี้ยงดูเธอมาคนเดียวสินะ"

"ค่ะ TOT"

"งั้นต้องเรียกมาตายพร้อมกัน โทษฐานที่เลี้ยงลูกให้เป็นโจร ทหาร...ไปตามหาพ่อยัยนี่มาแล้ว

ฆ่าซะ"

"เจ้าช้ายยยยยยยยยยยยย"ฉันกอดขาเขาแน่นกว่าเดิม

"ได้โปรดอย่าทำอะไรพ่อหม่อมฉันเลยนะค่ะ เรามีกันอยู่แค่สองคนพ่อลูก อย่าเอาความเลวของ

หม่อมฉันไปยัดเยียดให้พ่อตายตามหม่อมฉันด้วยเลย"

"อ้อ...แปลว่าตอนนี้ยอมตายแล้ว?"

"หม่อมฉันมีทางเลือกอื่นหรอ อันที่จริงเกิดมาก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว"ฉันร้องห่มร้องไห้อย่างน้อย

ใจในชะตาชีวิต

"..."

"เกิดมาก็ต้องกินแกลบต่างข้าว(เว่อร์ไว้ก่อน เผื่อได้รับความสงสาร)หนังสือก็เรียนมาน้อย ประ-

เทศนี้คนไม่มีการศึกษาก็เป็นได้แค่ชนชั้นแรงงาน ถ้าไม่ขุดถนนก็ต้องไปแบกปูน แล้วรูปร่าง

หม่อมฉันมันก็ได้แค่เนี้ย!!"

"ดูจากนมของเธอมันก็แค่นี้จริงๆ"

ฆ่ากันเลยเซ่!!

"อาชีพที่ต้องใช้ความคล่องแคล่วว่องไวเหมาะกับเด็กสาวไร้การศึกษาอย่างหม่อมฉัน ก็มีเพียง

อย่างเดียวคือการฉกชิงวิ่งราว เจ้าชายไม่คิดบ้างหรอว่าหม่อมฉันเองก็ไม่ได้ชอบในอาชีพนี้

แต่ถ้าไม่ทำก็ไม่มีข้าวกิน"

"มันก็เป็นแค่ข้ออ้างของคนขี้เกียจเท่านั้นแหละ"

"เจ้าชายที่รัก...ได้โปรด"

"ใครเป็นที่รักของเธอกัน"ฉันถูกผลักหน้าจนหงายหลัง ก้นกระแทกพื้นดังปึ้ง

"หยาบคายอย่างงี้ฉันว่าเธอต้องโดนทำมัมมี่ก่อนตายจะดีกว่ามั้งเนี้ย"

"=[]=เจ้าชายผู้มีบุญญาธิการสูงส่ง หน้าตาดี ฐานะดี การศึกษาดี อะไรก็ดีไปหมด จะดีอีกนิด

ถ้ามีความเมตตาสงสารกันบ้าง ปล่อยหม่อมฉันไปเถอะ จะให้หม่อมฉันเป็นหมูเป็นหมา หรือจะให้

หม่อมฉันทำอะไรก็ได้ยอมทุกอย่าง แต่อย่าสั่งประหารชีวิตหม่อมฉันเลยนะ"

"ไหนว่าไม่ได้เรียนสูง รู้จักคำว่าบุญญาธิการได้ยังไง-_-++"

"จำมาจากละคร"

"ไหนว่าจน เธอมีทีวีดูด้วยหรอ"

"แวะดูที่ร้านขายของเหอะ หม่อมฉันจนจริงๆ โธ่...อย่าจับผิดกันนักเลย ฮือๆๆ TTOTT"

"เห็นแก่ที่เธอพูดความจริงเกี่ยวกับข้อดีของฉัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบุญญาธิการสูง หน้าตาดี

ฐานะดี การศึกษาดี และนิสัยดีแล้ว"

ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะยะว่าแกนิสัยดี ไอ้บ้า!

"ฉันจะเมตตาให้ก็ได้นะ"

"ขอบคุณมากเลยค่ะ เจ้าชายของหม่อมฉัน"ฉันรีบตะครุบขาเขาไว้อีกครั้ง ก่อนจะเอาหัวคลอเคลีย

เหมือนหมาน้อย

"หม่อมฉันกลับได้แล้วใช่ไหม*0*"

"เปล่า"

"=[]="

"เธอบอกว่าเพื่อแลกกับการมีชีวิตรอด เธอจะยอมทำทุกอย่าง"

"..."

"จงมาเป็นหนึ่งในหมูน้อยที่อยู่ในคอกหลังวังของฉันซะ"

"เฮ้ย!! =[]="

มะ! ฮะ ฮะ ฮัดเช้ยยยยย มะ...มะ เม้นด้วยนา... ฮัดเช้ยยยยยย!!!(คนเขียนเป็นหวัด)