(YAOI)Fate!! โชคชะตาร้าย...ขีดเส้นรัก

บทที่ 5

วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษ เพราะวันนี้ผมตั้งใจจะกลับหอตัวเองสักที ไอ้หล่อน่ะเหรอ โอ๊ยย มันยังไม่ตื่นเลย สงสัยไปเฝ้าพระอินทร์ และก็คงจะเฝ้าครบทุกองค์แล้วล่ะมั้งเนี่ย  ทำไมมันตื่นสายแบบนี้ แล้วมันเข้าเรียนทันได้ยังไง ผมยืนมองมันนิ่งๆที่ข้างเตียง เฮ้ออ ปลุกมันก็คงไม่ตื่นสินะ งั้นไปทำกับข้าวดีกว่า จะได้อิ่มๆ แล้วก็กลับหอ สงสัยป่านนี้ไอ้มีทพาเด็กมากกที่ห้องแน่ๆ ถ้าพามานะ พ่อจะเชือดให้ เห็นไหมว่าผมนะเป็นคนดี จิตใจงาม ให้ร้ายใครไม่เป็นจริงจริ๊งงง

“ทำไร”ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในโลกส่วนตัวที่เสมือนจริงอยู่ครับ  อย่ามาส่งเสียงเรียกกูนะ เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากผม เจ้าตัวก็ยืนเพ่งกระแสจิตใส่ผม จนผมก็ออกมาจากโลกส่วนตัวที่เสมือนจริง  แง่มๆ แอบเสียดายเล็กๆง่ะ อุตส่าห์มีโอกาสทำร้ายร่างกายไอ้มีทแล้วเชียว หึ่ม!! มันน่าเอามีดเสียบไอ้คนที่ส่งกระ..แส..จิต..มาใส่..นัก  หันไปดู อ่ออ ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ครับ หนึ่งเดียวเท่านั้น ถ้ามีมากกว่าหนึ่งผมคงช็อคตาย ตอนนี้ก็ได้แต่ลูบอกปลอบใจตัวเอง

“ทำกับข้าวสิ เห็นว่ากำลังดูหนังหรอไง”กวนใส่มันซะหน่อย อยู่กับมันนานๆก็สบายนะ แต่ลำบากตรงที่ต้องตื่นมาทำกับข้าวเองนี่น่ะสิ แต่ไม่เป็นไร วันหลังมาอีกดีกว่า คึคึ

“เอ้า มาช่วยกันจัดโต๊ะสิ ยืนดูอย่างเดียว เป็นง่อยหรอ”ผมไม่พูดเปล่าจิกตาใส่ไอ้หล่อไปทีนึง มันไม่ตอบ แล้วก็เดินไปนั่งที่โซฟา เออ ไอ้คุณชายหน้าหล่อ ชิส์ ไม่ช่วยไม่พอ ไม่แลตามองนี่ จี๊ดถึงใจกูเลยครับแต่ก็ต้องทำใจ เพราะไอ้หล่อมันเป็นง่อย  ง่อยแดกไปทั้งตัวแล้วมั้งน่ะ  เหมือนจะรู้เวลาตั้งโต๊ะเสร็จ เดินมาถึงปุ๊บนั่งปั๊บ ผมนี่ยืนอึ้งเลย กว่าจะรู้ตัวมันก็นั่งกินข้าวไปแล้ว นี่ไม่คิดจะรอเลยใช่ไหม ให้ตายเถอะ ใครได้มันเป็นแฟนโครตโชคร้ายเลย  ผมเลยนั่งกินเงียบจนอิ่มแล้วก็เก็บจานไปล้าง เพราะไอ้หล่อมันเป็นง่อย ตรวจดูความเรียบร้อยอีกนิด ก่อนเดินเข้าไปหาไอ้หล่อ

“มึง กูกลับหอล่ะ”ผมก็บอกไปงั้นแหละ ถึงห้ามกูก็ไม่อยู่หรอก

“อืม”เสียงหงอยๆนะมึง

“เฮ้ออ เดี๋ยวหาโอกาสมาอยู่ใหม่ก็ได้”อย่างกับกูกำลังอ่อยอยู่เลย คิดแล้วขนตูดลุกเลยกู

“นานๆทีนะ”ไอ้ที่ยิ้มๆอยู่ถึงหุบลงทันใด อ้าว กูพูดอะไรผิดว่ะ  ถึงกับเกาหัวเลยคราวนี้

“กูไปก่อนนะ แล้ววันหลังจะมาอาศัยใหม่”บอกลา ด้วยยิ้มนี้ที่มี เพื่อเริ่มคิดถึงกันเสมอ เดี๋ยวๆ ตลกไหมล่ะ อ้าว ไม่ตลกหรอ แป็กเลยกู

---------------------------------------ต่อ--------------------------------------

“ไอ้มีทกูกลับมาแล้ววว”ผมตะโกนเรียก แป่วววว ไม่มีใครตอบกลับเลย สงสัยไม่อยู่ล่ะมั้ง       แม่งทิ้งให้กูอยู่ห้องคนเดียวนะ

แกร๊ก!!

โอ๊ะ! สงสัยจะกลับมาแล้ว อ้าว แล้วนั่นพาใครกลับมาด้วยล่ะ

“เอ่อออ มึงกลับมาแล้วเหรอ”นี่คือคำถามแรกที่มึงเจอกูสินะ

“อืมกูกลับมาแล้ว แล้วมึงพาใครมา”ผมถามขึ้นพลางเอียงคอให้ดูแบ๊ว(?)

“เอ่อออ.....เอิ่ม....”มึงจะอ้ำอึ้งทำไม กูอยากรู้

“หืออออ ใครหรอ”ผมพูดเสียงเย็นๆ แต่หน้ายิ้มแย้ม

“บอกไปสิว่าเราเป็นอะไรกัน”เด็กนั่นหันไปพูดใส่มีท หืออออ เด็กนี่แรงไม่เบาแหะ  มึงไปคว้ามันจากไป มึงเอาไปทิ้งไว้ที่เดิมเดี๋ยวนี้เลยนะมึง

“เป็น...”

“เป็นแฟนกัน เข้าใจนะ จะได้เลิกถามแล้วก็ออกไปจากห้องพี่มีทสักทีเถอะ”เดี๋ยวๆ ได้ข่าวว่านี่ห้องกูนะ

“มึง เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน วันหลังล่ะกัน งั้นกูกลับไปนอนหอมันก็แล้วกัน”เบื่อว่ะ เบื่อที่ต้องมาเจอแบบนี้ว่ะ

“อืม กูขอโทษด้วยว่ะ  เดี๋ยววันหลังกูจะเล่าให้มึงฟังนะ”มันบอกผมด้วสีหน้าเศร้าๆ

“พี่จะไปขอโทษมันทำไม”แล้วมึงจะมาชักสีหน้าใส่กูทำไม เดี่ยวต่อยแม่งเลย

“กูไปเก็บเสื้อผ้าและ อยู่นานๆ มีหวังได้ต่อยหน้าคนแน่ๆ”พูดเสร็จก็เดินไปเก็บเสื้อผ้าทันที ไม่สนด้วยว่าจะมีใครยืนอาฆาตอยู่หรือป่าว พอเก็บเสร็จก็ต้องเดินผ่านไอ้มีท มัน

“ถ้ากูไม่ได้คำตอบและเหตุผลที่ดี มึงรู้นะว่าจะเป็นอย่างไร”เรื่องนี้ผมจริงจังนะ แล้วมันใช่เรื่องป่ะ ที่ผมต้องไปอยู่ที่อื่นเนี่ย

ปัง!!

ผมไม่สนใจว่าประตูมันจะพังไหม หรือคนข้างในมันจะทะเลาะกันหรือเปล่า ก็นะ เหมือนย้ายบ้านเลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

ช่วยเปิดประตูหน่อย ของมันหนักนะ แงๆๆ หนักไม่พอแถมความเมื่อยมาอีก

แกร๊ก!!

เยส!!! เปิดสักที เอิ่ม.... มองกูทำไม หน้ากูมีอะไรติดอยู่หรอว่ะ

“มองทำไม”ผมถาม

“มาทำไม”

“มาอยู่ด้วย”ผมหน้าแดงนิดๆ ก็อายอ่ะ กลับไปได้ไม่ถึงครึ่งวันก็ต้องมาอยู่ใหม่ พร้อมกับสัมภาระอีกใบอ่ะ

“...ได้ไหม”ผมอ้อมแอ้มถาม  ไม่ตอบแต่หลบให้ผมเดินเข้าไปในห้อง

“ขอบใจ”พลางเอากระเป๋าไปวางที่โซฟา เหนื่อยจริงๆเลย พักสายตาสักแปบก็แล้วกัน

(ราชันย์)

เฮ้อออ เจ้าเด็กบ้านั่นกลับไปซะแล้ว ห้องเงียบขึ้นเยอะเลย ถึงเมื่อก่อนมันจะเงียบแต่ตอนนี้มันเงียบเกินไป เงียบจนรู้สึกเหงาขึ้นมาทันที  สงสัยเราจะเป็นเอามากแหะ เอาเป็นว่าตอนนี้เราอ่านหนังสือดีกว่า เห็นเงียบๆอย่างนี้ ผมก็ฉลาดนะ  อืมมมมม เปิดเพลงฟังเบาๆไปด้วยก็แล้วกัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

ใครมาเคาะประตูตอนนี้ว่ะ คนกำลังอ่านหนังสืออยู่เลยเชียว ต้องเดินไปเปิดใช่ไหม?

แกร๊ก!!

อ้าว ไอ้เด็กนี่มาทำไมเนี่ยไหนว่าจะกลับหอไง กลับหอแล้วทำไมสะพายกระเป๋ามาหอผมล่ะ

“มองทำไม”มันคงเห็นผมมองมันนานๆล่ะมั้ง เลยถามขึ้นมาเนี่ย

“มาทำไม”ผมเลยย้อนกลับ

“มาอยู่ด้วย”มันหน้าแดงนิดๆ

“...ได้ไหม”เสียงมันอ้อมแอ้มมาก  ผมไม่ตอบแต่หลบให้มันเดินเข้าไปในห้อง

“ขอบใจ”พูดแค่นั้นก่อนจะไปนั่งที่โซฟา  ผมเดินเข้าไปเอาน้ำมาให้มันดื่ม แต่มาถึงสงสัยจะหลับล่ะมั้ง สะกิดแล้วไม่หือไม่หาไม่ตอบด้วยเนี่ย เฮ้อออ งั้นก็ให้มันนอนไปสักพักก็แล้วกัน ส่วนก็ไปอ่านหนังสือต่อดีกว่า

“เมื่อยจัง กี่โมงแล้ว หือออออ  5 โมงเย็นแล้วหรอ อ่านเพลินจนลืมเวลาไปเลยแหะ”ผมเดินบิดตัวออกมาจากห้อง  เมื่อมาถึงที่ไอ้เด็กนี่มันนอนอยู่ ก็พบว่า มันยังหลับอยู่

“...มึง”ผมเขย่าตัวเบาๆ จนหัวมันสั่นคลอน

“อื้อออออ อย่ามากวนดิ คนจะนอน”นอนหรือตาย  สงสัยต้องออกแรงให้เยอะกว่านี้ล่ะมั้งเนี่ย

“ตื่นดิ มึงตื่นดิ”ไม่ตื่นสักที

“อื้ออ มีอะไรว่ะ คนจะนอน”ตื่นก็บ่น คนบ้าอะไร

“ตื่นได้แล้ว เย็นแล้ว อย่านอนทับตะวัน เดี๋ยวไม่สบายเอา”พูดยาวขนาดนี้แล้วยังไม่ตื่น ผมจะปล้ำมันจริงๆแล้วนะ

“เออๆ ตื่นก็ได้ ฮ้าววว ง่วงชะมัด”หน้ามึงไม่บ่งบอกถึงการตื่นเลยนะ เดี๋ยวเอาน้ำมาราดซะ

“มองทำไม ไม่เคยเห็นคนตื่นนอนหรอ”เฮ้ออ ปล่อยให้มันหลับไปอย่างเดิมก็ดีอยู่แล้ว ไม่น่าปลุกมันเลย ผมส่ายหัวเบาๆ มันเห็นก็รีบโวยวายขึ้นมาทันที  เหนื่อยจัง!!

(ราชันย์ END)