จุดเริ่มต้นชีวิตของเด็กสาว

ทั้งคู่รีบเดินกลับ ปล่อยให้เจฟยืนอยู่ตรงนั้น
“นี่คูณเมย์ครับ ไม่ว่าโผมช่ายม้ายครับที่โผมจับมือน่ะครับ” เดนนิสพูดเสียงอ่อยพร้อมก้มหน้าเพราะอาย “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ โห นี่เหรอคะบ้านเดนนิส” ทั้งคู่เดินมาถึงบ้านของเดนนิสที่หลังใหญ่โตมาก “ใช่ครับ คูณเมย์ชอบมั้ยล่ะครับ” เดนนิสยิ้มหวานให้เมย์ “อะ..เอ่อ ชอบค่ะ” เมย์ก้มหน้าทันทีเพราะเห็นเดนนิสยิ้มให้ จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในบ้าน (ประโยคต่อไปนี้เป็นอังกฤษเจ้าค่ะ)“สวัสดีค่ะ หนูเมย์นะคะ” เมย์กล่าวทักทายแม่ของเดนนิสด้วยความอ่อนน้อม “อ้อ แม่รู้แล้วจ้ะ เดนนิสเล่าเรื่องเมย์ให้แม่ฟังตั้งเยอะ” แม่เดนนิสพูดพร้อมกับมองไปที่ลูกชาย “มะ..แม่ครับ อย่า... ” เดนนิสพูดไม่ทันจบแม่ก็รีบพูดขึ้น “อ้อ เมย์กับเดนนิสรีบไปกันสิจ๊ะ รีบไปที่ห้องเร็ว เดี๋ยวแม่จะให้ลินเซ่เตรียมมื้อค่ำให้นะจ๊ะ” “ขอบคุณมากค่ะ” “ว่าแต่ลินเซ่คือใครเหรอเดนนิส” ด้วยความสงสัยเมย์จึงกระซิบถามเดนนิส “อ๋อ แม่บ้านบ้านโผมน่ะครับ” “อ๋อ ค่ะ” “เดี๋ยวโผมพาขึ้นไปเลยแล้วกันนะครับ” ทั้งคู่ขึ้นไปที่ชั้นสอง แน่นอนว่าบ้านที่ไทยของเดนนิสก็ใหญ่พอๆกับบ้านที่อเมริกา เพราะฉะนั้นเมย์จึงตื่นเต้นมากและขอเดนนิสสำรวจรอบบ้านอยู่พักนึงเดนนิสก็เข้ามาจับมือแล้วพูด “นี่คูณเมย์ครับ โผมรู้นะครับว่าคูณชอบบ้านโผมเพราะงั้นคราวหลังรีบมากันนะโผมจะให้พ่อบ้านเอารถไปรับเราที่โรงเรียนเลย” เดนนิสพูดและยิ้ม “เย้ จริงเหรอคะ เอ่อ เรารีบไปฝึกกันดีกว่าเมย์ลืมตัวอ่าค่า” “ครับ ไปกัน” เดนนิสยิ้มอีกครั้ง ทั้งคู่ไปถึงที่ห้องนอนของเดนนิส ทั้งคู่นั่งบนเตียง “มาฝึกจากคำง่ายๆก่อนแล้วกันนะวันนี้” “ครับ” “คูณ ลองเปลี่ยนเป็นคุณสิคะ ” “คูณ คูณ คุณ คุณ ” “ได้แล้วๆ เก่งจังเลยๆ” “ขอบคุณครับ” ทั้งคู่ฝึกกันอยู่นาน ระหว่างนั้นก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน และเมย์ก็ได้ฝึกอังกฤษด้วย “ก๊อกๆ คุณเดนนิสครับมาทานข้าวได้แล้วครับ” (อังกฤษนะ) “ได้ครับ เมย์ไปทานข้าวกันเถอะครับ” “ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
**************
(อยากบอกว่ามันคือประโยคภาษาอังกฤษอีกครั้งหนึ่ง(พูดเสียงอ่อย))“โอ้โห กับข้าวเยอะจังเลยค่ะ ขอบคุณคุณแม่มากเลยค่ะ” “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะไหนๆก็ช่วยสอนเดนนิสทั้งที” หลังทานข้าวเสร็จเมย์ก็ขอตัวกลับบ้าน “ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เลี้ยงข้าว” “จ้ะ พรุ่งนี้ก็รีบมานะจ๊ะ” “ได้ค่ะ” “เดนนิส ไปส่งเมย์หน้าบ้านเร็ว” “ครับแม่” เดนนิสจูงมือเมย์ไปที่หน้าบ้าน “บายนะ เมย์ เดี๋ยวผมจะให้พ่อบ้านไปส่งนะครับ” “เดนนิสพูดคล่องขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย น่ารักขึ้นด้วย อุ๊บ” เมย์รีบปิดปากตัวเองเพราะเพิ่งพูดประโยคที่ไม่ได้ตั้งใจพูด “คุณเมย์ก็น่ารักครับ ไม่ต้องอายหรอก” เดนนิสยิ้มหวานเป็นครั้งที่สองแล้วเอามือไปปัดผมที่บังหน้าเมย์แล้วเอามือที่เมย์ปิดปากอยู่ออก “เมย์รีบตื่นนะครับพรุ่งนี้ แล้วผมจะรอนะครับ” “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” เมย์เดินไปที่รถแต่เดนนิสคว้ามือแล้วเอาตัวเมย์มาใกล้ๆพร้อมกับกอดเมย์ “บ๊ายบายนะ สาวน้อย” ‘นี่เดนนิสทำอะไรเนี่ย’ “อะ...เอ่อ บายค่ะ” เมย์หน้าแดงแปร๋ ก่อนที่เมย์จะไปที่รถเมย์ยิ้มให้เดนนิสอย่างเขินๆ จากนั้นก็โบกมือให้เดนนิส  
ก็ขอจบเพียงเท่านี้เจ้าค่ะ ข้าน้อยจะมาลงใหม่คงจะเป็นวันพรุ่งนี้มั้งเจ้าคะ
 
 
 
 
คือคนเขียนไม่ได้ลงนาน เลยงงเหมือนกันว่าเรื่องเป็นไง