จุดเริ่มต้นชีวิตของเด็กสาว

“นี่เมย์” เดนนิสพูดขึ้น “ว่าไงคะ” “เพื่อนโผมที่นอร์เวย์บอกว่า เขาจะตามมาที่ไทย อาทิตย์หน้าน่ะครับ” “โหเดนนิสมีเพื่อนต่างประเทศอีกเหรอคะ น่าอิจฉาจังเลยเนอะ บายน้าเมย์ต้องไปละ ” “ครับ คุณเมย์ อ้อ นี่ครับนามบัตรโผมว่างๆก็โทรมานะครับ ”“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ‘ดีเลยฉันจะได้ฝึกอังกฤษไปด้วย ฮิฮิ’

            **********************

 เมย์นั่งทำการบ้านและทบทวนบทเรียนวันนี้ ทุกขณะ เธอนั่งคิดถึงเรื่องเดนนิส ‘เดนนิสหล่อจังเลยน้า มีเพื่อนต่างประเทศอีก เอ๊ะ! ทำไมฉันต้องคิดถึงเขาด้วยนะ นี่เรากำลังชอบเขาเหรอเนี่ย ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่แอบชอบคนอื่น เรียน! ต้องเรียนอย่างเดียวนะเมย์ ห้ามนอกเรื่อง ’ แล้วเมย์ก็นั่งเหม่ออยู่นานจนลืมเวลาทานข้าว “เมย์! มากินข้าวได้แล้วลูก ” “...ดะ...ได้ค่ะแม่” ‘นี่กี่ทุ่มแล้วเนี่ย หา! สามทุ่มแล้วเหรอ ว่าจะฝึกพูดกับเดนนิสสักหน่อยอดเลย’

      ***************************

ในขณะเดียวกันที่บ้านเดนนิส

“ใช่ครับแม่ เมย์น่ารักมาก เธอนิสัยดีด้วยครับ” (ภาษาอังกฤษนะบทสนทนานี้) “ลูกสนใจเมย์มั้ยล่ะลูก” “เอ่อ..ก็นิดหน่อยนะครับ ผมเลยให้นามบัตรเมย์ไปแต่เมย์ยังไม่โทรมาเลยครับ ” ‘เมย์จะรู้รึป่าวนะว่าเราชอบเมย์อยู่น่ะ’

     ****************************

 รุ่งขึ้น

“นี่คูณเมย์เมื่อหร่ายจามาเนี่ย” เดนนิสยืนรอเมย์อยู่นาน “แฮ่ก แฮ่ก อ้าว เดนนิสมายืนรออะไรตรงเนี่ยคะ แฮ่ก แฮ่ก” เมย์ตื่นช้ากว่าปกติเหมือนเมื่อวานเพราะ มัวเหม่อ “ก็โผมมารอคูณเมย์นี่ครับ แล้วทำไมมาช้าล่ะครับเนี่ย ” เมย์รู้ตัวดีว่ามัวเหม่อถึงเดนนิสเลยนอนดึกตื่นสาย “อ๋อ คือ...มัวอ่านหนังสือน่ะค่ะ” แต่ความจริงแล้วเมย์ไม่ได้อ่านหนังสือสักนิดและไม่มีสมาธิทำอะไรเลย “อ๋อ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ อย่าหักโหมเกินไป” “ขอบคุณค่ะ ไปกันเลยดีกว่า ” ‘เย้ เดนนิสมารอฉันด้วย แต่ทำไมเราต้องดีใจด้วยเนี่ย’

        ****************************

“วันนี้เรามาเร็วกว่าเมื่อวานอีกนะคะเนี่ย ฮู่ ดูสิคะเดนนิส ไม่มีใครมาเลย” “ช่ายครับ น่ากลัวมักๆเลยล่ะครับ” ทั้งคู่นั่งที่เก้าอี้ที่เย็นเชียบ ความเงียบครอบคลุมทั้งห้อง “เอ่อ แล้วที่ว่า เพื่อนเธอที่นอร์เวย์จะมาพรุ่งนี้ใช่มั้ยคะ” “ช่ายครับ แล้ว เอ่อ...ทามไมคูณไม่โทรหาโผมล่ะครับ เมื่อวานนี้” “ก็คือ เอ่อ คือว่า มัวคิดถึง เอ้ย ไม่ใช่ค่ะ คือ มัวอ่านหนังสือ จนลืมน่ะค่ะ ไม่แน่วันนี้อาจจะโทรไปก็ได้ค่ะ ” “อ๋อ แล้วก้อ เมื่อคืนโผมคุยกาบคูณแม่ ท่านบอกว่าให้คูณไปบ้านโผมก็ได้เผื่อจะได้สอนภาษาไทยโผมน่ะครับ แล้วคูณก็จาได้ฝึกอังกฤษด้วยไงครับ” ‘เยส ได้โอกาสฝึกพูดอังกฤษแล้ว แล้วก็จะได้อยู่กับเดนนิสนานๆด้วย เอ๊ะ เอาอีกแล้วนะเนี่ยเรา’ “ได้ค่ะ เมย์จะไป วันนี้เลยแล้วกันนะคะ แต่แม่ของเดนนิสเป็นคนไทยด้วยไม่ใช่เหรอคะ ทำไมต้องให้เมย์สอนด้วยล่ะคะ” “คืออะ เอ่อ....คูณแม่ของโผมบอกว่า ให้เพื่อนสอนจะได้ซาหนิดกับเพื่อนมากขึ้นน่ะครับ แล้วก็แม่โผมให้เมย์ไปบ้านโผมทุกวันเลยครับ” ‘เย้ๆๆๆๆ ได้ไปทุกวันเล้ยยย’ “ขอบคุณมากเลยนะคะ” หลังจากที่เมย์พูดจบมีใครคนนึงวิ่งมาด้วยความรวดเร็วแล้วมาหยุดที่ประตูห้องเรียน(บทสนทนาต่อไปนี้ เป็นภาษาอังกฤษนะคะ) “ แฮ่ก แฮ่ก สวัสดีเดนนิส” เสียงนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ อ้าวเจฟ ไหนบอกว่ามาพรุ่งนี้ไง ทำไมมาวันนี้ล่ะ ” “ก็รีบอยากเจอนายน่ะสิ อ้าวนั่นใครน่ะ ผู้หญิงคนนั้นน่ะ” ทันทีที่เจฟพูดจบ เมย์ที่เข้าใจทุกประโยค ก็พูดขึ้นทันที “สวัสดีค่ะ ฉันเป็นเพื่อนของเดนนิสน่ะค่ะ เอ่อ คุณเจฟใช่มั้ยคะ” “อ..เอ่อ ใช่ครับ นี่เดนนิสมีผู้หญิงเป็นเพื่อนไม่เห็นบอกกันเลยนะ” “ฮ่าๆ ทำไมล่ะ อิจฉาเหรอ เดี๋ยวให้เมย์หาให้ก็ได้นี่ ” เดนนิสรู้ดีว่าถ้าปล่อยเมย์ให้เจฟไปจะต้องเสียคนรักแน่ๆ เจฟก็เช่นกันที่อยากได้เมย์มาครอง ทั้งเดนนิสและเจฟจ้องตากันแบบไม่คิดที่จะหยุด ซึ่งเมย์ที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็รีบพูดขึ้น “เอ่อนี่ทำไม่เพื่อนยังไม่มากันล่ะ เราไปห้องสมุดกันเถอะนะเพราะครูก็มากันหมดแล้ว จะได้ไม่วังเวงไงล่ะคะ” “ก็ได้ครับ” เด็กหนุ่มทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน และยิ้มให้เมย์

 ********************

กริ๊งงงงงงงงง ออดโรงเรียนส่งสัญญาณหลังเลิกแถว “นี่ทุกคนจ๊ะ วันนี้เรามีเพื่อนใหม่อีกแล้ว เป็นเพื่อนของเดนนิสนะจ๊ะ” “สวัสดีครับ ผมเจฟ มาจากนอร์เวย์ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ ” เจฟพูดอย่างคล่องแคล่วแน่นอนว่าเจฟเตรียมเรียนภาษาไทยจากแม่มาเรียบร้อยแล้ว “ เดี๋ยวไปนั่งข้างเมย์นะครูเตรียมโต๊ะไว้ให้แล้ว ” “ ขอบคุณครับ ” ขณะนั้นเดนนิส รีบกระซิบบอกเมย์ “นี่เมย์ห้ามบอกเจฟเรื่องที่ให้คูณไปบ้านโผมนะ ” เมย์อยากถามกลับว่าทำไมแต่รู้ว่าไม่มีเวลาพอที่จะถาม เลยพยักหน้าหงึกๆแค่นั้น เจฟทำหน้างงแต่ไม่พูดอะไร

*********************  

เลิกเรียน

“คุณเมย์ครับให้ผมไปส่งที่บ้านไหมครับ ” เมย์มองหน้าเดนนิสด้วยความลังเลเพราะกลัวเดนนิสงอน “ขอบคุณค่ะ แต่เมย์จะเดินกลับน่ะค่ะ ” “ เสียดายจังนะครับ งั้นเจอกันพรุ่งนี้แล้วกันครับ ” เจฟยิ้ม เดนนิสรีบเข้ามาขัด แล้วจับมือเมย์ “ เมย์รีบกลับเถอะ เดี๋ยวไม่มีเวลาทำการบ้านนะครับ ” “ค่ะ” เมย์มองที่มือ แต่ก็ต้องจับมือตาม เพราะกลัวว่าเดนนิสจะโกรธ

ก็ขอจบเพียงเท่านี้เจ้าค่ะ ข้าน้อยจะมาลงใหม่คงจะเป็นวันพรุ่งนี้มั้งเจ้าคะ