จุดเริ่มต้นชีวิตของเด็กสาว

    "ฮ้าววว เช้าแล้วเหรอเนี่ยยย เหนื่อยจัง” เด็กสาวผมดำปากเรียวเล็กชมพู พูดงึมงำๆ แล้ว        ลุกจากเตียงด้วยความเหนื่อยล้า จากการอ่านหนังสือทั้งคืน ซึ่งเธอทำเป็นนิสัยไปแล้ว ด้วยความที่เธอมีนิสัยเย็นชา ไม่ต้องการพบปะผู้คน เธอไม่ต้องการสานสัมพันธ์กับใคร เธอจึงหาอะไรบางอย่างทำฆ่าเวลา จนเธอกลายเป็นหนอนหนังสือหรือเด็กเรียนไปแล้ว ที่สำคัญเธอไม่เคยเข้าใจเลยว่า "รัก" คืออะไร เป็นเช่นไร แต่ลึกๆในใจของเธอนั้นกลับต้องการบางสิ่งบางอย่างที่ตัวเธอยังไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร 
                                      ************************
 “แม่คะหนูไปโรงเรียนแล้วนะคะ” 'ฉันมุ่งหน้าเดินไปตามทางเดิมๆ ผ่านบ้านหลังเดิมๆ มัน...ไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนแปลง ทุกอย่างเป็นเช่นเดิม รวมถึง....หัวใจของฉันดวงนี้' “พลั่ก!”  ‘ฉันล้มลง เพราะ บางสิ่งบางอย่างที่ผ่านมาด้วยความเร็ว’ “ขะ...ขอ...ทะ...โทษนะ...คะ...ครับ ผม...มะ...ไม่ได้ตั้ง...จะ....ใจ” เด็กชายรูปร่างสูงใหญ่ ลูกครึ่ง ไทย-อเมริกัน กล่าวอย่างไม่มั่นใจ “ค่ะ ไม่เป็นไร” ‘ฉันหงุดหงิดมาก แต่เมื่อฉันมองหน้าเขา อุตะ! ฉันอึ้งไปชั่วครู่ หนุ่มลูกครึ่งฝรั่งอยู่หน้าฉัน’ “Can l help you?” ‘ด้วยสัญชาตญาณเด็กเรียน ฉันถามเขาโดยไม่ทันตั้งตัว’ “ม่าย...ปะ...เปนราย...คะ...ครับ โผม...ฝะ....ฝึกพูดทายอยู่  ...คะ...คือ วันนี้โผมเพิ่งย้ายโรงเรียนมาเปนวันแรก” “อ๋อค่ะ งั้นคุณเรียนโรงเรียนไหนล่ะคะ” ‘ฉันพูดช้าๆเพื่อให้เขาเข้าใจ’ “อ๋อโรงเรียนxxxxเองเหรอ มิน่าล่ะ เครื่องแบบเป็นเหมือนโรงเรียนเราเลย อ้อเราชื่อ “เมย์”นะ งั้นเดินมากับเราเลยแล้วกัน” “โอเค ครับ” ‘ฉันรู้สึกตื่นเต้นที่เจอกับฝรั่งครึ่งไทย เพราะฉันจะได้ถือโอกาสฝึกพูดอังกฤษไปด้วย’ “แล้วคุณอยู่ห้องไหนคะ” “รู้สืกว่าน่าจาเปนห้อง 6-1 น้าครับ” “ห้องเรียนเดียวกับเราเลยนะ ดีใจจัง ” “โผมเช่นกานครับ”  ‘ระหว่างทางนั้นฉันพูดคุยกับเขา เขาชื่อ “เดนนิส” เขาเล่าว่า พ่อแม่เขาอยากให้เข้ากับสังคมในหลายๆด้านได้ พ่อแม่เขาจึงให้เขาลองมาเรียนที่ไทยและให้เดินไปโรงเรียนเอง ก็ดีเหมือนกันนะฉันว่า’
                                   ************************
‘วันนี้ฉันมาโรงเรียนสายเพราะมัวยืนคุยกับเดนนิสนี่แหละ วันแรกในรอบหลายปีเลยนะเนี่ยที่ฉันมาสายเพราะปกติฉันมาโรงเรียนคนแรกของห้องเลย’ “มาแล้วเหรอ นี่ไงนักเรียนใหม่ของห้องเรา เดนนิสแนะนำตัวหน่อยจ้ะ” ‘ฉันเดินตามเดนนิสมาทีหลัง พอฉันเข้าไปทุกคนจึงหันมามองฉันเป็นตาเดียว’ “เอ่อ ขอโทษค่ะคุณครูที่มาช้า” ครูพยักหน้าให้โดยไม่โกรธเพราะเมย์เป็นเด็กดีครูจึงไม่พูดอะไร และบอกให้ให้เมย์กลับที่นั่ง “สะ...สวัสดีครับ(ยกมือไหว้) โผมเดนนิส มาจาก อเมริกาครับ ขอฝากตัวด้วยน้าครับ” พอเดนนิสพูดจบ สาวๆส่งเสียงกรี๊ดเต็มที่เพราะความหล่อของเดนนิส ส่วนหนุ่มๆก็ต่างชมด้วยภาษาวัยรุ่นง่ายๆ “เจ๋ง สุดยอดหว่ะ เดน”// “กรี๊ดดดดดดด หล่อมากกค้า”  “พอได้แล้วทุกคน นี่เดนนิสเดี๋ยวไปนั่งข้าง....”‘ทุกคนลุ้นมาก ยกเว้นฉัน’ “เมย์แล้วกันนะ เมย์ฝากดูแลเดนนิสด้วย” ทุกคนหันไปมองเมย์ด้วยความอิจฉา แล้วหันขวับกลับไปมองหน้าครูด้วยความประชดประชัน ‘เดนนิสเดินมาด้วยท่าทางใจเย็นจากนั้นเขายิ้มให้ฉันพร้อมกับคำว่า’ “ดีใจจังเลยน้าครับที่ได้นั่งกาบคูณ” “เช่นกันค่ะ” ‘คาบแรกก็น่าเบื่อเหมือนเคย มันเป็นวิชาภาษาไทย แต่เดนนิสดูกระตือรือร้นคงเพราะเค้าต้องการเข้าใจไทยให้มากขึ้นล่ะมั้ง’
 
 
 
 ก็ขอจบเพียงเท่านี้เจ้าค่ะ ข้าน้อยจะมาลงใหม่คงจะเป็นวันพรุ่งนี้มั้งเจ้าคะ