เด็กแว่นสุดเนิร์ด รักนายคนเดียว

2
 
 
 
 
                        "โอยยย ทำไมวิชาคณิตมัน่าปวดหัวขนาดนี้ เนี่ยยย"    ขณะที่นั่งเรียนวิชาคณิตในห้องเรียนอยู่เรียวก็ร้องโอดครวญขึ้นมา ทำให้ลู่ฮานที่นั่งข้างๆหันไปมองอย่างขำๆ 
                        "ก็นายไม่ตั้งใจเรียนนี่ เอาน่า ไม่เข้าใจตรงไหนเดี๋ยวฉันสอนให้"    ลู่ฮานบอก
                        "จริงนะ  งั้นก่อนสอบกลางภาคฉันไปติวที่บ้านนายนะลู่ฮาน^[]^"   
                        "อืม ได้สิ"    ลู่ฮานบอกแล้วหันไปสนใจกระดานที่อาจารย์สอนต่อ ทำให้เรียวที่นั่งข้างๆยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีอยู่คนเดียว ที่คิดว่าตัวเองโชคดีจริงที่มีเพื่อนดีๆอย่างลู่ฮาน 
 
                        ออออออดดดดดดดด 
 
                        "เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อน พักได้"    อาจารย์บอกกับนักเรียน
                        "นักเรียนทำความเคารพ"      ลืมบอกไปว่าลุ่ฮานเนี่ยแหล่ะที่เป็นหัวหน้าห้องของพวกเรา
                        "ขอบคุณค่า/ครับ"    นักเรียนทุกคนก็เอ่ยขอบคุณอาจารยืด้วยเสียงอันเพรียบพร้อม    
                        "เสี่ยวลู่ เก็บเดี๋ยวรวบรวมสมุดของทุกคนมาให้อาจารย์ตอนพักนี้ด้วยนะ"  อาจารย์บอกลู่ฮาน
                        "ครับ"       ทำให้เรียวอดที่จะทำหน้าบูดไม่ได้เพราะตัวเองก็หิวเต็มแก่แล้ว ไหนจะต้องไปแย่งเข้าแถวซื้อข้าวกับนักเรียนคนอื่นๆอีก ถึงจะเป็นหน้าที่ของลุ่ฮานก็เฮอะแต่เพื่อนสนิทจะชิงไปกินข้าวโดยไม่ช่วยเลยก็กะไรอยู่ อีกอย่างเขาเห็นใจลู่ฮานด้วย
                        "ทำไมนายต้องเป็นหัวหน้าห้องด้วยนะ ลำบากจะตาย"   เรียวบ่นขณะช่วยลู่ฮานถือสมุดของเพื่อนไปที่ห้องพักครู  
                        "ทำไงได้ล่ะ ก็อาจารย์เขาเลือกเองนี่น่า นายควรจะภูมิใจนะที่ได้เสียสละเพื่อเพื่อนๆน่ะ มันแสดงถึงการเป็นผู้นำในอนาคตเลยนะ"        ลู่ฮานใช้มือนึงขึ้นมาขยับกรอบแว่นอันหนาเตอะให้เข้าที่ ซึ่งคนภายนอกอาจมองดูเด็กเนิร์ดถือตัวก็เถอะ แต่เรียวกลับมองขำๆ 
                        "คร้าบๆ"   เรียวตอบรับอย่างจำนน เพราะยังไงเขาก็ไม่มีวันเถียงกับลุ่ฮานชนะอยู่แล้ว
                        " เอ่ออ ลู่ฮาน"    อยู่ๆเรียวก็หยุดเดินแล้วเรียก ทำให้ลุ่ฮานี่กำลังเดินอยู่ชะงักมอง ขมวดคิ้วสงสัย
                        "หืม?"   
                        "ฉันปวดท้องเข้าห้องน้ำอ่ะToT"    เรียวทำท่าลุกลี้ลุกลนพิลึกทำให้ลุ่ฮานมองอย่างขำๆ
                        "เอ้า งั้นก็รีบไปสิ มา เดี๋ยวฮันถือไปเองก็ได้"    ลู่ฮานบอกแล้วดึงกองหนังสือที่เรียวถืออยู่มาไว้ที่มือจองตน แต่มันก็หนักเอาเรื่องอยู่สำหรับเด็กเนิร์ดบอบบางอย่าลู่ฮาน                         "ขอโทานะลู่ฮาน พอเสร็จแล้วฉันจะรีบตามไปรอหน้าห้องพักครูเลยนะ"  
                        "ไม่เป็นไรหรอก นายรีบไปเฮอะเดี๋ยวก็ราดพอดี"      หลังจากเรียววิ่งด้วยความรวดเร็วเพื่อจะไปปลดธุระส่วนตัวของตน จนลับตา ลู่ฮานก็เดินแบกสมุด45เล่ม เดินต่อไปก้องพักครูเพื่อที่จะนำไปส่งอาจารย์  
                         แต่กว่าจะถึงจุดหมายเขาต้องขึ้นบรรไดไปชั้น4เพราะเขาเรียนอยู่ฉัน3 ด้วยความหนักของสมุดคริตเล่มหนาก็ทำให้เขาเกือบเซตกไปหลายรอบเหมือนกัน  จนในที่สุดก็มาถึงขั้นสุดท้าย
                       แต่พอจะเดินหักมุกเลี้ยวไปทางซ้ายก็ชนกับใครคนนึงเข้าจนลุ่ฮานที่ตัวเล็กกว่าล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้นอย่างแรง จนสมุดในมือล่วงกระจายไปหมด
                       "โอ้ย/เห้ย!"    ทั้งสองร้องอุทานมาพร้อมกัน
                       "นี่นาย เดินให้มันระวังหน่อยได้มั้ยวะ"    ลุ่ฮานที่เอามือลุบก้นตัวเองป้อยขณะลุกขึ้นยืนมองคนตรงหน้า แต่ก็ต้องชะงักทันทีเมื่อคนตรงหน้าเป็นคนๆเดียวกับเมื่อวานที่เขาส่งจดหมายรักไปสารภาพรักด้วย 
                       "เอ่ออ. .. ขอโทษนะ"     เขาพยายามก้มหน้าก้มตาเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสังเกตจำหน้าเขาได้ แต่..
                       "นี่นาย คนที่มาขอฉับคบด้วยเมื่อวานนี่หว่า"    คริสเอ่ยออกมาอย่างนึกสมเพชตามด้วยเสียงของพวกเพื่อนเขามาหัวเราะเยาะกับความบังเอิญที่เกิดขึ้น
                       "มึงว่าไงนะ เด็กเนิรืดคนนี้เนี่ยนะที่มาสารภาพรักกับมึงอ่ะ 55555 "   
                       "เออ แม่งไม่เจียมตัวเอาเลยว่ะ เฮอะ"    คริสว่ามองลุ่ฮานอย่างสมเพช ทำให้ลู่ฮานรู้สึกไม่ดีเอาสะเลยเขาอยากหายไปจากตรงนี้มาก แต่ก็ต้องทำเป็นไม่สนใจก้มเก็บสมุดที่กระจัดกระจายโดยคนตรงเสียก่อน เพราะเป็นหน้าที่ที่ตนเองต้องรับผิดชอบ  
                       "เฮ้ย! คิดจะเมินฉันรึไงวะ!"   คริสผลักไหล่ลู่ฮานอย่างหัวเสียที่ตนถูกเมืน   เนี่ยน่ะเหรอที่ว่าฮอตนักฮอตหนา น่าตาก็ดีนะแต่นิสัย...   ลุ่ฮานได้แต่นึกในใจคนเดียว เขาคิดว่าเป็นความผิดผลาดครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตเลยที่ไปสารภาพรักกับคนอย่างนี้
                       "ฉันต้องรีบไปส่งสมุด"      ถึงยังไงลุ่ฮานก็ยังก้มหน้าก้มตาเก็บต่อไปจึงทำให้เพื่อนๆที่มองอดสงสารปนสมเพชไม่ได้
                       "เฮอะ เป็นอย่างที่เขาบอกกันจริงๆด้วยว่ะ ว่าหัวหน้าห้อง6/1มันเนิร์ดเกินคำบรรยาย 555"       หนึ่งในเพื่อนของคริสพูดขึ้น ทำให้ลุ่ฮานชะงักไปนิดนึงแล้วกำมือแน่นอย่างอดทน ใช่ ถึงเขาจะรู้ดีว่าเพื่อนๆแต่ละคนมองเขาแบบนั้นแต่ใช่ว่าเขาจะโกรธเคืองใครสักคน เว้นแต่คนที่มาย่ำกลายชีวิตเขาอย่างพวกนี้  
                       "งั้นเหรอ..."   ลุ่ฮานพึมพำเบาคนเดียวแต่คริสแอบได้ยิน
                       "หะ! นายว่าไงนะไม่ได้ยินเว้ย พูดให้มันดังๆได้มั้ยวะ"    คริสผลักหลังลุ่ฮานขณะก้มเก็บสมุดอยุ่อย่างแรงจนคนตัวเล็กกว่าล้มลงไปกระแทกพื้น
                      แต่นั่นทำให้ให้ทุกคนตะลึงเพราะแว่นของลุ่ฮานเด็กเนิร์ดกระเด็นหลุดออกมาบนพื้น  เพื่อนของคริสก็มองดูเหตุการณ์เงียบพลางคิดว่าคริสทำแรงเกินไปรึเปล่า
                        ลู่ฮานกำมือแน่นกับพื้นพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังไหลของตัวเองไว้อย่างสุดจะทน    แล้วค่อยยันตัวขึ้นประชันหน้ากับคริสที่มาข่มเหงรังแกตน
                       "ฉันบอกว่า..พวกนายน่ะจะคิดยังไงก็เรื่องของพวกนายแต่อย่ามายุ่งกับฉัน!!"
ลุ่ฮานตะโกนบอกไปทั้งน้ำตาและก้ไม่มีกรอบแว่นหนาเตอะของตนเองปิดบังเหมือนเคย ทำให้ผู้คนที่มองอยู่รวมทั้งเพื่อนๆของคริสและคริสเอง ก้ต่างมองอย่างอึ้งๆกันหมด  เพราะเป็นครั้งแรกที่เห็นหน้าอันไร้แว่นอันหนาเตอะของเขา ซึ่งเป็นใบหน้าที่ใครหลายคนต่างก็น่าจะหลงไหลในความน่ารักของเขาซึ่งตนเองไม่คิดว่าภายใต้กรอบแว่นนั่นจะเป็นใบหน้าที่น่ารักขนาดนี้ได้  
                       "เฮ้ย!! ลุ่ฮาน เป็นอะไรรึเปล่า มาๆฉันช่วย"     หลังจากที่อึ้งกันอยู่นานเรียวก็เดินขึ้นมาพอดี เขกะว่าจะมาหาลุ่ฮานนั่นแหล่ะ แต่พอเจอเข้าก็อดตกใจหน่อยๆไม่ได้ เพราะเมื่อเห็นว่าใบหน้าอันขาวเนียนนั้นไม่มีแว่นคอนบดบังแล้ว  พอเห็นมันหล่นอยู่กับพื้นจึงก้มลงไปหยิบแล้วเช้ดให้    
                       " หึ! ไปเฮอะว่ะ"        คริสมองที่เรียวกับลู่ฮานอย่างหัวเสียแล้วหันไปบอกกับเพื่อนตัวเอง
                       "แต่..."     เพื่อนคนนึงของคริสเอ่ยขึ้น
                       "ช่างแม่งเฮอะ! จะไปได้ยังกูหิวแล้ว เดี๋ยวได้แดกหัวคนแถวนี้กันพอดี"   คริสว่าพลางเหลือบตามามองลุ่ฮานอย่างหงุดหงิด  แล้วเดินผ่านหน้าเรียวกับลุ่ฮานไป
                       ทำให้คนที่แอบมองเหตุการณือยู่ใกล้สลายตัวทันที เพราะไม่อยากจะยุ่งยากกับเด็กเนิร์ดคนนี้มากเท่าไหร่ 
                       "ฮึก..ฟืดดด"    หลังจากพวกนั้นลับตาไปเรียวที่ได้ยินเสียงสะอื้นของลุ่ฮานขึ้นมาก็อดสงสารไม่ได้
                       "ไม่เป็นไรแล้วนะลู่ พวกนั้นมันทำอะไรนายรึเปล่า"    เรียวว่าพลางช่วยเช้ดน้ำตาให้ลุ่ฮานไปพลางแล้วลุบหัวอย่างปลอบโยน
                       "หึ ..."ลุ่ฮานส่ายหัวไปมา เงยหน้ามองเรียวอย่างนึกขอบคุรที่มาช่วยเขาพอดีไม่งั้นตัวเองคงไม่รู้จะทำไงต่อแน่ๆ 
                       "ขอบใจนะ.."     ลุ่ฮานบอกเรียวแล้วยิ้มบางๆให้ เขาไม่อยากให้เพื่อนคนนี้รู้สึกไม่ดีไปด้วย
                       "ไม่เป็นไรหรอกลุ่ฮาน ปะ เราเอาสมุดไปส่งอาจารย์กันเถอะ"    เรียวลุกขึ้นแล้วถือสมุดในมือ
                       "อืม"   ลุ่ฮานลุกขึ้นพร้อมสวมแว่นที่เรียวยื้นมาให้
 
                       หลังจากออกมาจากห้องพักครูเรียวกับลู่ฮานก้เดินไปที่โรงอาหาร
                       "นี่ ลู่ฮาน"       เรียวเรียก
                       "หืม?"      ลุ่ฮานหันไปมองเรียวขณะเดินไปโรงอาหาร
                       "ถ้ามีใครมารังแกอีกต้องบอกฉันนะ"       
                       "เอ่อ..ฉันไม่.."
                       "เข้าใจนะ"       เรียวตัดบทขึ้น เพราะรู้ดีว่าเพื่อนคนนี้ชอบเก็บความเครียดไว้คนเดียว เขาเองก็เป็นห่วงลุ่ฮาน ไม่อยากให้ใครมารังแกเขา 
                       "อืม.. ก็ได้^[]^"       พอลุ่ฮานบอกแล้วยิ้มออกมาก็ทำให้เรียวสบายใจขึ้น
     
                 
      
                   
 
 
ใครกันนะแกล้งลุ่ฮานที่น่ารักของพวกเราTOT ยังงี้มันต้องจัดการ- -*