1

                        "ฉัน..ชอบนายน่ะ"    เด็กสุดเนิร์ดใส่แว่นหนาเตอะตัดสินใจบอกความในใจออกไปกับหนุ่มหล่อสุดฮอตอย่างคริส 

                        "......."    

                        "คบกับฉันได้มั้ย.."   เอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ พลางก้มหน้าไม่กล้าสบตา

                        "หะ! นายว่าไงนะ นายจะให้ฉันคบกับคนเห่ยๆแบบนายเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ! ไอแว่นน!!"           หนุ่มสุดฮอตตะคอกกลับมาอย่างไม่เหลือเยื่อใย มองหนุ่มเนิร์ดอย่างเหยียดหยาม ปาซองจดหมายในมือใส่หน้าอย่างอารมณ์เสีย แล้วก็เดินจากไป..

                        เด็กเนิร์ดที่เพิ่งตัดสินใจบอกความในใจแก่คนที่ชอบไป ยืนนิ่งอึ้งไม่ไหวติงไปไหนอยู่นาน เพราะกำลังรู้สึกผิดหวังปนเสียใจที่ตนดันไปหลงรักคนนิสัยเสียมาตลอด 5 ปี ตั้งแต่มัธยมต้น เด็กเนิร์ดจำได้ว่าตอนนั้นคริสไม่ใช่คคนนิสัยประเภทนี้เลย ออกจะอ่อนโยนกับคนอ่อนแอด้วยซ้ำไป จนมาตอนนี้ที่เขาได้เป็นที่นิยมแก่เพื่อนฝูง เป็นหนุ่มสุดฮอตสำหรับสาวๆจนกระทั่งเหล่าชายรักชายทั้งหลาย  คริสเป็นที่รักของทุกคนเสมอตรงข้ามกับตัวเขาที่วันๆนึงเอาแต่เรียนกับเรียนเพื่อนฝูงเลยไม่ค่อยจะคบเขาจริงๆจังๆเท่าไหร่เว้นก็แต่เพื่อนสนิทของเขาชื่อ เรียว เท่านั้นแหล่ะที่เป็นคนเดียวคอยอยู่เคียงข้างเขามาตลอดตั้งแต่มัธยมต้นจนถึงตอนนี้ ก็เป็นคนเดียวที่เข้าใจเขามากกว่าใครๆ 

                         "นี่! ลุ่ฮาน"    เด็กเนิร์ดยืนนิ่งอยู่นานจนกระทั่งมีคนเข้ามาสะกิดที่ไหล่ ลู่ฮานสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันหับไปมอง ก็พบว่าเป็นเพื่อนของตนนี่เองเลยถอนหายใจโล่งอกออกมาเพราะไม่อยากให้ใครเห็นตนในสภาพห่อเหี่ยวเช่นนี้ 

                         "ว่าไง"      

                         "ว่าไง อะไรล่ะ ฉันเห็นนายยืนนิ่งอยู่คนเดียวสักพักนึงแล้วเรียกเท่าไรก็ไม่ได้ยิน เหม่ออะไรของนายอะ"     เรียวถามอย่างเป็นห่วงเพราะไม่เคยเห็นเพื่อนของตนเหม่อแบบนี้มาก่อน

                         "เอ่อ.. ป่าวหรอก ฉันแค่คิดอะไรเพลินๆนิดหน่อยน่ะ"   ลู่ฮานโกหกออกไปเพราะกลัวเพื่อนเป็นกังวลไปด้วย

                          "แนานะ?"   เรียวมองอย่างจับผิด  จนลู่ฮานแอบเสียวสันหลังวาบทันที

                          "อื้ม ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเฮอะน่า"     ลู่ฮานตัดบท แล้วจับมือเรียวให้เดินตามตนเองไปตึกเรียน  แต่เด็กเนิร์ดอย่างลู่ฮานจะรู้มั้ยว่ามือเล็กๆที่จับเขาอยู่ทำให้เรียวใจเต้นไม่เป็นส่ำ เพราะเรียวเองก็ชอบลุ่ฮานมาตั้งแต่มัธยมต้นแล้ว ถึงใครๆจะมองว่าลุ่ฮานเป็นเด็กเนิร์ดใส่แว่นวันๆเอาแต่เรียนน่าเบื่อ จนเพื่อนๆคนอื่นไม่อยากคบด้วยก็เฮอะ แต่เขารู้ดีกว่าใครๆว่าลุ่ฮานเป็นคนดีคอยใส่ใจเพื่อนตลอดแม้ตัวเขาเองก็รับรู้ได้ ถึงใครๆจะมองลุ่ฮานเป็นยังไงก็ช่าง มีแต่เรียวที่มองทะลุกรอบแว่นหนาเตอะอันนั้นของลู่ฮานไปได้ มันเป็นดวงตาอันใสซื่อที่น่าหลงไหล เป็นผิวหน้าอันบอบบางที่น่าถนุถนอม ปากที่ไม่ค่อยพูดค่อยจากับใครๆก็แดงเป็นกระจับน่ารัก  สงสัยจะมีแต่เขารึเปล่านะที่คิดแบบนี้  เรียวคิดในใจแล้วสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออกจากหัว  ก็ดีเหมือนกันที่ไม่มีใครสนใจลู่ฮานเขาก็ได้มองได้อยู่คนเดียว หึหึหึ   เรียวคิดในใจแอล้วยิ้มชั่วร้ายออกมาที่มุมปากเบาๆ จนลู่ฮานสังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อนของตนเอง

                         "นี่ เรียว นายเป็นอะไรรึเปล่า"    เด็กเนร์ดที่มีแว่นหนาบดบังใบหน้าเอียงคอถามเรียวอย่างสงสัยปนเป็นห่วงแกมๆ  แต่คนมองกลับมองว่าน่ารัก

                         "น่ารัก.."   เรียวเอ่ยเบาๆเหมือนเสียงกระซิบแล้วมองใบหน้าหวานนั้นเพลิน

                         "หะ! นายว่าไงนะ  เป็นอะไรมากรึเปล่าอะเรียว"    ลุ่ฮานเอาหลังมือเล็กเตะที่หน้าผากของเรียวอย่างเป็นห่วง

                         "หืม..... อะ..เอ่อ ป่าว ฉันไม่เป็นไร โทดที"    จนในที่สุดเรียวก็หลุดออกจากภวังค์แล้วสะบัดหัวเล็กน้อยไล่ความคิดเมื่อกี้ทันที  ทำให้ลุ่ฮานขมวดคิ้วมองอย่างงุนงงแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร  

                         "งั้นก็ดีแล้ว มีอะไรก็ปรึกษาได้ตลอดนะ"    ลู่ฮานบอกยิ้มๆแล้วลูบหัวเรียวเบาๆสองที  

                         "อืม.."  คนโดนลูบหัวยิ้มตอบไป  ไม่ว่าเมื่อไรนายก็ป็นคนที่น่ารักเสมอสำหรับฉันนะลุ่ฮาน  เรียวคิดในใจ แล้วเดินตามเพื่อนรักของตัวเองไป

************************************************************

สวัสดีค่าา     คิดถึงจังเลย ไม่ได้เข้ามาในเว็บนี้ตั้งนานนนนนนนนนแน่ะ555555  ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะเรื่องล่าสุดแล้วค่ะ จะพยายามมาอัพบ่อยๆนะคะ  ฝากตอนแรกไปก่อนนะ อย่าเพิ่งหนีกันไปไหนนะคะTOT Pleaseee...