จ้าวแห่งเวทมนต์

หมายความว่าไงข้าเป็นคนรับใช้หรือถึงได้บอกว่าใช้สะดวก
ไม่รู้ไม่ชี้
นี้
เธอไม่ตอบในจิตและยังเดินขึ้นไปยังห้องพักเมื่อได้กุญแจห้องแล้ว
"เดี่ยวสิซาอิ"
"จะให้ฉันพักกับเธอรึไง"
"มีปัญหาเหรอ"
"แต่"
"ห้ามมีแต่.ไปจัดของส่วนข้าจะอาบน้ำแล้วเจ้าค่อยไปอาบ"เชื่อเธอเลยเอาแต่ใจ
ผ่านไป5นาที
"ไปอาบน้ำได้"นานชะมัดข้าอาบไม่ถึง3นาทีเลยด้วยซ้ำ
แต่เมื่ออาบน้ำเสร็จก็เห็นเธออยู่ตรงระเบียงและก็มีเสียงออกมา"ถ้าหากว่าเรื่องราวสิ่งที่มีคืออนาคต จะปล่อยมือที่กุมจากพรุ่งนี้โดยไม่ฝืนทน ใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังในที่แห่งนี้ ที่ไร้ถ้อยคำใดๆ โลกที่เราเข้าใจหยาดน้ำตากำลังมาถึง จำนวนสิ่งไม่มีเหตุผลใดๆหากแม้จะลองนับ"เอาอีกแล้วความเศร้า ความเหงา ความโดดเดี่ยวเธอแบกรับความรู้สึกนี้มาโดยตลอดยังงั้นเหรอ
"เจ้าจะมองไปถึงเมื่อไหร
"รู้ตัวแล้วเหรอเนี่ย"
"นิสัยเสียนะ"
"เหมือนใครละ"หึให้รู้ว่าใครเริ่มก่อน
"เพราะงี้ไงข้าถึงเกลียดเด็กย้อกย้อน...รีบนอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องไปรับใบเกี่ยวกับอุปกรณ์ต่างๆ"
"รู้แล้วน่า"และก็หลับอย่างรวดเร็วแต่
ซาอิยังไม่หลับเธอตื่นอยู่
"วันเวลาช่างรวดเร็วจนบางครั้งข้าก็รู้สึกอยากพัก"
"เจ้าจะรู้รึปล่าวนะว่าความเดียวดายเป็นยังไงดาร์กไนท์"แล้วเธอก็ลูบหัวโดยหารู้ไม่ว่าข้ายังไม่หลับ
รุ่งเช้า
ข้าตื่นมาได้ยินเสียงน้ำ เธอตื่นไว้ไปไหมเนี่ย
"เอานี้"เมื่อเธอออกจากห้องน้ำเธอได้ให้บางอย่างมันคือ
"สร้อยคอ"เป็นสร้อยคอรูอไม้กางเขนมีอัญมณีสีแดงเม็ดเล็กอยู่ตรงกลาง
"เวลาข้ากระหายเลือดโดยไม่รู้ตัวหรือเสียพลังงานไปมากมันจะช่วยให้ข้าควบคุมตัวเองได้มากขึ้นหากกินเลือดเจ้าและเจ้าจะเสียเลือดน้อยลง"
"เป็นห่วงเหรอ"
"ใครว่า...มันจำเป็นเพื่อไม่ให้เจ้าตายก่อน"
"ใจร้ายจริง"ไม่ห่วงบ้างรึไง
"ไปอาบน้ำได้แล้ว"สั่งจังเลยนะ
ณ โรงเรียน
"เราต้องไปที่ตรงนั้นมีใบเกี่ยวกับอุปกรณ์ที่ต้องซื้อ"แล้วเธอก็หยิบมาดู
"ไหนดูสิมีอะไรต้องซื้ออืม.....มีสัตว์เวทชุดนักเรียนตามสีหอ5ชุดหนังสือและอาวุธ"
"สัตว์เวทไม่ต้องเพราะมีโคกับจินอยู่แล้ว"หมาป่า2ตัวนั้นนะเหรอ
"เธอนะต้องซื้ออาวุธ"เพราะที่ผ่านมาไม่เคยเห็นอาวุธเธอเลย
"ไม่จำเป็นหรอกข้ามีอยู่แล้ว"
"งั้นก็เหลือแค่ชุดกับหนังสือ"
"ไปร้านเสื้อก่อน"
"ก็ได้"
ณ ร้านเสื้อ
"เธอไปวัดตัวด้านนั้นเลย"
"รู้แล้วน่า"เธอตอบกลับมาด้วยความรำคาญ ในขณะที่กำลังวัดตัวอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงคนวัดตัวพูดขึ้น
"ตายแล้วเธอทำยังไงถึงได้มีเอวเล็กขนาดนี้นะ"อยู่ในผลึกโดยไม่กินอะไรเลยเป็น1,000ปีจะไม่ให้เอวเล็กได้ยังไง เมื่อรวมยอดแล้วชุดของซาอิถูกมากเนื่องจากรูปร่างที่ผอมบางทำให้ใส้ตัวเล็กได้
"ระหว่างรอชุดไปร้านหนังสือกัน"
"ก็ดีเหมือนกัน"
เราเดินหาอยู่ครู่หนึ่งก็เจอร้านหนังสือ
"ร้านนี้มันดูยังไงอยู่นะ"
"ชังมันเถอะ"เมื่อเปิดเข้าไปแล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่
"ต้องการหนังสืออะไรค่ะ"เธอถามซาอิจึงยื่นใบสั่งหนังสือไป
"หนังสือของโรงเรียนเหรอค่ะกรุณา...รอสักครู่ค่ะ"ผ่านไปสักพัก
"นี้ค่ะ"
"ราคาเท่าไหร่"
"เนื่องจากเป็นหนั่งสือของโรงเรียนจึงไม่คิดค่ะ"
"อย่างงั้นเหรอ"แล้วเธอก็ให้ข้าแบกหนังสือไป
"ช่วยกันมั่งสิ"ข้าก็เหนื่อยนะ
"เฮ้อ เอามานี้"แล้วเธอก็เอาไปใส่ที่แหวนมิติที่กำลังนิยมเพราะสามรถเก็บของได้แต่ราคามิใช้น้อย
"ถ้ามีแหวนผ่านมิติก็บอกกันมั่งสิ"
"ไม่ถามเอง"กวนจริงๆเลย
ในตอนนั้นเธอก็หยุดเดินแล้วมองไปยังบางอย่างด้วยสายตาที่สนใจและเมื่อมองตามไป
"อยากได้เหรอ"
"อืม"