จ้าวแห่งเวทมนต์

ก่อนหน้านั้นในตอนที่ไนท์กำลังฝึกในวันแรกณ กลางป่าที่มืดมิดผู้หญิงคนหนึ่งได้เข้าไปนั้นก็คือซาอื

"เรียกข้ามามีอะไรงั้นเหรอลาทีชา"หลังจากที่พูดจบก็มีเงาของใครบ้างคนปรากฎขึ้นเป็นรูปร่างของคนๆหนึ่ง

"รู้ตัวไหวจริงนะเธอนะ" นั้นก็คือลาทีชา

"ที่บอกว่ามีความลับจะมาบอกนะคืออะไร"เธอไม่รอช้าพูดเสียงที่เย็นเยือกออกไปลาทีชาหัวเราะออกมาก่อนจะพูดว่า

"ใจเย็นสิไม่คิดถึงกันบ้างเหรอ"เขายังคงพูดเล่นจนเธอหมดความอดทน

"เข้าเรื่องซะที"พูดจบเขาก็หัวเราะออกมา

"อ่า เข้าใจแล้วที่เรียกเธอออกมาเพราะว่าฉันจะบอกความลับอะไรให้ฟัง”ซาอิคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตอบออกไปว่า

”หากจับได้ว่าโกหกเจ้าตายแน่”เธอพูดด้วยเสียงที่เย็นเฉียบออกไปแต่ลาทีชาก็ยังยิ้มอยู่มันเลยทำให้เธอหงุดหงิด

“ความจริงข้าเป็นแค่ร่างที่ถูกสร้างจากเวทมนต์”เธอตกเพียงชั่วครู่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าเรียบเฉยแต่ในใจกำลังครุ่นคิด

”แล้วอะไรอีก”หึก็ว่าอยู่เวลามองตาถึงไม่เห็นแววนั้นคือสิ่งที่แธอคิด

”ลาทีชานะถอนคำสาปออกโดยแลกชีวิตก่อนตายได้สร้างข้าเอาไว้แล้วฝากบอกเธอด้วยว่าขอโทษ”พอพูดจบเธอก็กล่าวต่อด้วยเสียงที่บ่งบอกถึงความเครียดแค้นว่า

”หึขอโทษเหรอน่าขันสิ้นดีเจ้านั้นทรยศข้าหักหลังความเชื่อใจที่ข้ามีต่อเจ้านั้นแต่บอกแค่ว่าขอโทษงั้นหรือหึ”ร่างปลอมดูตกใจเล็กน้อยกับน้ำเสียงของเธอแต่ก็ยังบอกกับเธอต่อว่า

”เขาบอกอีกว่าถึงแม้จะไม่ให้อภัยแต่ก็ขอโทษข้ามันเขลายิ่งนักที่หลงชื่อเสียงและพลังอำนาจที่ไม่มั่นคงพร้อมเสื่อมสูญแต่ข้าอยากขอโทษเจ้า ขอโทษ”อยู่ๆน้ำตาของซาอิก็ไหลลงมา

”เจ้าบ้านั้นไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ”เธอกล่าวทั้งน้ำตา อภัยให้ก็ได้

”แต่ว่าเขาบอกว่าเธอจะอยู่ได้ไม่นานเพราะเวทที่กักขังเธอไว้นั้นเมื่อเธอถูกปลดปล่อยจะมีชีวิตอยู่ได้จนถึงเวลาที่พระจันทร์เป็นสีแดง”จริงๆเธอรู้จากลางสังหรณ์ของเธอแล้วว่าจะมีชีวิตได้ไม่นาน

”ก็พอจะรู้อยู่แล้วละนะ”แล้วร่างปลอมก็ถามคำถามที่ทำให้เธอหนักใจ

”แล้วเขาคนนั้นละหมายถึงไนท์นะ”นั้นแหละที่ทำให้เธอหนักใจ

”ไม่รู้สิข้าไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้เจ้านั้นอาจจะ......รักข้าก็ได้แหละมั้ง”แล้วร่างปลอมก็ได้เสนอความเห็นว่า

”ทำไมไม่ลองผูกพันธะสัญญาหรือคำสาปละ”เป็นความคิดที่ไม่เลว

”ก็ดีตามนั้นก็ได้”

หลังจากนั้นหลังเรื่องราวทั้งหมดจบลงไนท์กยังรอคอยการกลับมาของเธอไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่ปี10ปี100ปีหรือ1,000ปีจนกระทั้ง

บ้านเมืองเปลี่ยนแปลงไปมากจากแต่ก่อนและเวทมนต์ได้เสื่อมสูญหายไปหลังจากที่ซาอิตายและโลกก้าวเข้าสู่เทคโนโลยีเริ่มจากพวกเข้าพยายามคิดค้นสิ่งที่ทดแทนเวทมนต์ที่พวกเขาสูญเสียและดัดแปลงภาษาใหม่จนกระทั้งเป็นดั่งตอนนี้เขาก็ยังรอเธออยู่มีบางครั้งที่เขาท้อแต่เมือมองมือซ้ายที่มีเวทมนต์คำสาปแห่งความนิรันด์ก็ทำให้เขามีกำลังใจขึ้นมาแต่ว่าตอนนี้เขากำลังท้ออีกแล้วจึงบ่นออกมาเบาๆว่า

”นานแล้วนะเดี่ยวก็เลิกซะหรอก”แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อมีเยงที่คุ้นเคยตอบกลับมาจากดานหลังของม้านั่งในสวนว่า

”อะไรกันจะเลิกรักฉันหลังจากรอมานานนับชาติเลยหรือยังงี้อย่าหวังจะอยู่กับฉันเลย”ไนท์ตกใจมากจึงหันกลับไปมองและเห็นคนสำคัญที่เขารอมาตลอดรอแล้วรอเหล่าในที่สุด

”มีอะ...เดียวก่อนสิทำอะไรเนี่ย”ไนท์กอดเธอแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปพร้อมพร่ำบอกแต่ว่า

”ในที่สุดๆ”เขากอดแน่นจนเธอหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะลูบหัวเขา

”ฉันกลับมาแล้วกลับมาหานายแล้วและจะอยู่กับนายตลอดไป”เมื่อได้ยินดั้งนั้นไนท์จึงพูดว่า

”ฉันรักเธอ”เธอหน้าแดงก่อนจะบอกเสียงตะกุกตะกักว่า

”ฉ...ฉันก็รั..รักนาย”ตอนนี้คำสาปที่อยู่บนมือซ้ายได้หายไปแล้วและพวกเขาก็ได้พบกันอีกครั้ง

การรอใครสักคนแม้จะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาหรือเธอจะได้พบกันแต่ให้เธอเชื่อใจเสมอแล้วเธอจะพบว่าต่อให้เวลาจะยาวนานสักเพียงใดเมื่อได้เจอคนที่คุณรักอีกครั้งมันย่อมคุ้มค่ากับเวลาที่เสียไป

                                                จบ