จ้าวแห่งเวทมนต์

ด้านฟาโดต้า

"เธอมาแล้วครับ"ข้ารับใช้เดินเข้ามากลางห้องและได้รายงานแก่เขา

"ดีฉันจะได้หมดตัวเกะกะสักที"เขาได้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนรอเวลาแบบนี้มานานแล้ว

"คอยก่อนเถอะซาอิฉันจะจบเรื่องนี้กับเธอเอง"เขาได้พูดทิ้งท้ายก่อนเดินไปรอต้อนรับคนที่รู้จักมาอย่างดี

ด้านซาอิ

เมื่อเข้ามาด้านในได้แล้วเธอก็ตะโกนด้วยเสียงแห่งความแค้นว่า

"ฉันมาแล้วและก็รีบคืนหัวใจฉันมาซะลาทีชา"ทันใดนั้นก็มีเงาโผล่ออกมาจากด้านหลัง

"เรียกชื่อด้วยนามสกุลแบบนี้ให้ความรู้สึกห่งเหินจังนะทั้งที่เมื่อก่อนออกจะสนิทกันแท้ๆ"อีกฝ่ายก็เอ่ยทักด้วยน้ำเสียงสบายๆ

"หุบปากซะ"เธอกล่าวออกมาอีกครั้งด้วยเสียงแข็งกระด้าง

"ใจร้ายจังเลยนะแต่ก็ได้ เอานี้"เขาพ้วยด้วยน้ำเสียงเสียใจแต่ก็เอาขวดแก้วที่ข้างในมีอัญมณีสีแดงเข้ม เธอเดินเข้าไปรับอย่างระวังตัวแต่อีกฝ่ายก็พูดแบบรู้ทันว่า

"ไม่ต้องกลัวหรอกฉันไม่ได้วางกับดักอะไรไว้"เธฮรับขวดแก้วมาและพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดแล้วเธอก็ตอบเขากลับมาว่า

"ฉันจะแน่ใจได้ยังไงบางทีนายอาจทำอะไรกับหัวใจนั้นเอาไว้ก็ได้"เมื่อเธอพูดจบเขาก็หัวเราะออกมาทำให้เธอสงสัย

"หัวเราะอะไร"อีกฝ่ายหั่นมามองเธอแล้วตอบว่า

"เชื่อใจกันหน่อยสิครับ"เธอก็คิดในใจว่าในอดีตทำขนาดนั้นยังให้เชื่อใจอีกเหรอแต่เธอก็ใส่หัวใจกลับเข้าที่หลังจากนั้น

"ไหนๆก็ไหนๆแล้วฉันขอแก้แค้นสักหน่อยละกัน"จากนั้ก็มีคนเข้ามาซึ่งนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นดาร์กไนท์นั้นเอง

อีกฝ่ายก็เหมือนจะตกใจอยู่ไม่น้อยแต่ก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว

"ไม่คิดเลยนะครับว่าจะขัดคำพูดที่ผมให้ลูกน้องบอกคุณ"

"ก็ไม่จำเป็นหนิ"

ด้านดาร์กไนท์

เขาก็ตามเธอมานั้นแหละแต่ใช่พลังในการอำพลางเอาไว้

"จะจัดการเลยไหม"เขาถามเธอเพราะลูกน้องของเจ้านั้นอ่อนหัดซะไม่มีเหลือแต่เจ้าลาทีชา

"ฉันขอจัดการเอง"เธอบอกซึ่งเขาก็ยินยอมเพราะมันเป็นการแก้แค้นแต่แล้ว

เพล้ง เสียงบางอย่างคล้ายเสียงแต่หักก็ดังขึ้นเขาพยามมองหาต้นตอของเสียงเมื่อมองอีกทีซาอิก็ล้มลงไปแล้ว

"ซาอิๆ เป็นอะไรไป"เขารีบเข้ามาพยุงร่างของเธอเอาไว้และหันไปมองอีกฝ่ายอย่างแค้นเคือง

"แกทำอะไร"เขาถามออกไป

"ก็แค่ทำลายหัวใจนะครับเพราะผิดคำเองแต่จริงๆก็ตั้งใจจะฆ่าอยู่แล้วแต่ไม่นึกเลยว่ามันจะเร็วแบบนี้"

"แก"เขาตั้งใจจะไปจัดการแต่ก็ถูกเธอห้ามเอาไว้ก่อน

"อย่าเลยไนท์"เธอย่อชื่อของเขาแต่เขาไม่มีเวลามาใส่ใจ

"ทำไมละ"เสียงของเขาสั่นเครือ

"เพราะเขาตายไปแล้ว"คำถามนั้นทำให้เขานิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะหั่นไปมองลาทีชา

"รู้ตัวเร็วนะครับแต่ก็จริงนั้นแหละครับผมเป็นหุ่นที่ถูกสร้างเอาไว้ส่วนเรื่องหัวใจนั้นก็คงเป็นเพราะร่างกายของเธอขาดมันมานานเมื่อกลับเข้ามาอีกร่างกายเลยต่อต้าน"

เธอยิ้มให้เขาก่อนที่จะพูดว่า

"อันที่จริงมีบางอย่างที่อยากจะบอกนาย"

"อะไรละ"

"ฉันว่าฉันเริ่มรู้สึกรักนายสะแล้วละ"มันเป็นคำสารภาพรักที่ทำให้เขารู้สึกปวดใจ

"ฉันก็เหมือนกันเพราะงั้นเธออย่าตายสิ"

"เจ้าโง่ฉันต้องไปแล้วนะ"เธอกอกเขาเอาไว้ก่อนจะพูดข้างหูว่าถ้านายรักันจริงก็รอฉันในอนาคตละกัน"ว่าจบเธอก็สลายหายไป

"ฉันจะรอ"เขาตอบกับความว่างเปล่าถึงจะเสียใจแต่เธอได้ให้ความหวังกับเขาแล้วเพราะมือซ้ายของเขามีวงเวทมนต์ที่มีคำสลักเอาไว้ว่าคำสาปแห่งความนิรัน