จ้าวแห่งเวทมนต์

"นี้คือหน้าสุดท้ายแล้วสินะ"เธอถามเพราะเห็นหนังสือที่เหลืออยู่หน้าเดียวแต่มาตั้งแต่เมื่อไหลกัน
"อ่าใช่อยากรู้ว่าเธอคิดยังไงกับเราบ้างนะ"แกล้งพูดออกให้เธอโกรธเล่นและก็เป็นดังคาดเธอแสดงสีหน้าไม่ชอบใจเท่าไหร่ก่อนจะพูดขึ้น
"หากดูหน้านั้นแล้วสัณญาก่อนว่าเมื่อออกมาจะไม่หัวเราะ"หืมแสดงว่าคิดอะไรที่น่าขำอยู่เหรอเนี่ยแต่ก็ได้
"สัณญา"ตอบรับเธอไปเพราะอยากจะรู้แล้วว่ามันน่าหัวเราะแค่ไหนกันเชียว
เธอเดินจากไป เรามองเธอจนสุดสายตาก่อนจะเปิดหนังสือหน้าสุดท้ายเมื่อเข้ามาแล้วมันดูเหมือนเดิมเธอหลับไหลไปนานแสนนานจนกระทั้งมีบางสิ่งปลุกเธอขึ้นมามันคือเสียงพวกทหารที่ตามเขานั้นเองและเขาก็ได้ยินความคิดของเธอ
ใครกันที่ปลุกข้าขึ้นมา...เสียงแบบนี้มนุษย์อย่างนั้นเหรอแต่เดี่ยวก่อนทำไมเรารู้สึกว่ามีใครที่สามารถช่วยเราได้กัน
คิดดังนั้นจึงลองใช้พลังที่เหลืออยู่มองดูเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่บาดเจ็บและคิดว่าไม่รอดอยู่เธอจึงเรียกเขาดู
ปลดปล่อยข้าสิ....ข้าจะช่วยเจ้าหากอยากมีชีวิตรอด
เขาดูตกใจกับการที่เธอเรียกเขา
"ใครกันนะ"เขาพูดตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าเธอจึงพูดต่อโดยไม่ตอบคำถามของเขา
ข้าอยู่ข้างในนี้...ปลดปล่อยข้าหากเจ้าอยากมีชีวิตรอด..ปลดปล่อยข้า
เขาลังเลอยู่ชัวครู่ก่อนตัดสิ้นใจฝืนใช้พลังเวทอันน้อยของเขายับยั้งบาดแผลแล้วเดินเข้าภายในถ้ำเพราะต้องการมีชีวิตอยู่และเมื่อมาสุดปลายถ้ำก็เห็นผลึกสีดำใสขนาดใหญ่และเห็นเธออยู่ในผลึก เขาตกใจไม่น้อย เธอจึงพูดขึ้นอีก
ปลดปล่อยข้า...ข้าจะช่วยเจ้า   เขาถามกลับมา
"เจ้าบอกมาสิว่าปลดผนึกยังไง" เธอจึงตอบเขา
เอามือมาแตะที่ผลึกสิ  เขาทำตามสิ่งที่เธฮบอกเขาเอามือแตะที่ผลึกดู  ทันใดนั้นพลันผลึกแตกสลายกลายเป็นฝุ่นเมื่อเขามองไปเห็นเธอคนนั้นลุกขึ้นเดินตรงมาทางเขาแต่เพราะเธอถูกขังอยู่ในผลึกมานานทำให้ร่างกายอ่อนแอเดินเซไปเซมาจน
ฟุบ  เขารีบเข้าไปรับร่างของเธอเอาไว้เธอจึงคิดในใจว่า ทั้งที่เราเกลียดมนุษย์แต่ถูกช่วยน่าสมเพชจริงๆ
"นี้เจ้าเป็นอะไรหรือปล่าว"เขาถามอีกครั้งเมื่อเห็นเธอนิ่งไป
"ข้าไม่เป็นไร"เธอตอบกลับมา
"เจ้าจะทำอะไรนะ"เขาเห็นเธอเอาเล็บของเธอกรีดที่ข้อมือเบาๆแล้วยื่นมาให้เขา
"ดื่มซะถ้าเจ้าอยากรอด"เธอบอก เขาคิดชั่วครู่ก่อนจะดื่มเลือดของเธอสักพักสติของเขาก็ดับวูบ ใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะตื่นแผลทั้งหมดของเขาค่อยๆสมานกันจนแผลหายแล้วก่อนจะพูดขึ้น
"เจ้าจงรับใช้ข้าซะ"
"ใครกันนะ"เขาสะดุ้งตื่นขึ้น
"เจ้าตื่นแล้วเหรอ"เมื่อเขารู้สึกตัวเขาสำรวจดูร่างกายพบว่าบาดแผลหายไปหมดไม่เหลือร่องรอย
"เจ้าชื่ออะไรละ"เธอถามเขา
"ฟาราเอล  ดาร์กไนท์แล้วเธอละ"เขาบอกชื่อเธอเสร็จเธอก็ยิ้มขึ้นโดยที่ไม่รู้เลยว่ายิ้มทำไม  ทำไมข้าต้องยิ้มด้วยไม่เข้าใจเลย
"ชื่อคลายกันจังนะข้าชื่อ มิราเอลฟา  ซาอิ"
"ชื่อคลายจริงด้วยสิ"
"เจ้าเป็นใครกันนะทำไม่ต้องโดนผนึกด้วยเวทมนต์มหาศาลขนาดนั้น"เขาถาม ต้องการอยากรู้สินะเพราะคนที่ถูกขังอยู่ในผลึกที่ต้องใช้พลังเวทมหาศาลย่อมไม่ธรรมดา
"ข้าคือผู้ให้กำเนิดเวทมนต์เรียกง่ายๆว่าผู่ทำให้มนุษย์รู้จักเวทมนต์ข้าถูกมนุษย์คนหนึ่งผนึกไว้"
"อะไรนะ!!.......แล้วเจ้าโดนขังไว้นานแค่ไหนกัน"
"คงจะ1,000ปีละมั้ง"เธอตอบโดยไม่สนใจอะไรเพราะเธอเป็นตุ๊กตาไม่มีวันพัง
"1,000ปีคนๆนั้นจะอยู่เหรอ"เธอหัวเราะออกมา น่าขำดีแหะ
"ข้าก่อนถูกผนึกข้าสาปให้เขาไม่มีวันตายจนกว่าข้าจะฆ่าเขาเอง"
"สมแล้วจริงๆที่เป็นผู้ให้กำเนิดเวทมนต์"
"ตอนนี้โลกนี้คงเปลี่ยนไปมากช่วยอธิบายทีสิ"
"ได้ตอนนี้โลกแบ่งออกเป็น3อาณาจักรใหญ่ๆคือ มาธาเซีย   อควอเรีย    ฟาโทเปียมาธาเซียเป็นอาณาจักรแห่งความสงบสุขคนส่วนใหญ่อยู่อาศัยอย่างพึ่งพาอาศัยกันทำให้ร่มเย็นเป็นสุขอควอเรียเป็นอาณาจักรที่พวกผู้ดีคนร่ำรวยอาศัยอยู่ทำให้เป็นเมืองแห่งความมั่งคั่งร่ำรวยและฟาโทเปียเมืองแห่งปีศาจประชากรมีน้อยเพราเป็นเมืองที่อยู่ใกล้เขตของปีศาจทำให้ผู้ที่อยู่อาศัยต้องแข็งแกร่งและใช้ศาสตร์มืดส่วนใหญ่"
"งั้นเหรอแล้วภาษาละ"หากภาษาไม่ตรงกันคงจะแย่มิใช่น้อย
"เธอก็พูดกับฉันได้ไม่ใช้เหรอ"
"เพราะเจ้าดื่มเลือดข้าเจ้าเลยเข้าใจภาษาข้าได้ตังหาก"ตาบื่บ
"หะ"
"เร็วๆเข้าสิข้าอยากรู้ภาษานะ"ชักช้าจังเลยแหะ
"ภาษาเหรอใช้ภาษาฮิราโซเกียกันส่วนใหญ่นะมีต้นแบบมาจากนักบุญคนหนึ่งและนิยมกันใช้เลยกลายเป็นภาษาหลักนะถ้าอยากรู้ตัวอักษรก็ต้องเข้าเมืองละนะไปไหมละ"หืมก็ดีแหะอยากจะรู้แล้วว่ามันเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหนแล้ว
"ไปสิ"
"แต่ต้องทำอะไรกับตาของเจ้าก่อนนะเพราะถ้าใครเห็นเข้าคงแย่"จริงด้วยตาสีแดงถือเป็นภัยพอสมควร
"นั้นสิ..งั้นก็.."เธอหลับตาลงทั้งสองข้างแล้ววาดวงเวทร่ายคาถาแล้วจากนั้นวงเวทก็เข้าไปในดวงตาเมื่อเธอลืมตาขึ้นตาของเธอกลายเป็นสีน้ำเงินอ่อนจากนั้นเธอก็ดีดนิ้วฟุบ    มีเสื้อคลุมสองตัวอยู่บนมือเธอจากนั้นก็ยืนมาให้ข้า ต้องหาอะไรมาปิดไว้เพื่อไม่ให้เป็นจุดเด่น
"ใส่ซะคงไม่อยากให้ถูกใครจับใช้ไม่ละคุณนักฆ่าฉายาปีศาจเงิน"เธอพูดออกมาทำให้เขาตกใจ
"ทำไมถึงรู้ละ"
"อ่านจิตใจง่ายจะตาย"
"เธอเอาที่ปิดตามาปิดตาข้างขวาทำไมละ
"ทั้งที่ตามันก็สีน้ำเงินทั้งสองข้าง"
"ป้องกันไว้ก่อนเพราะหากใช้เวทมันจะเป็นสีแดงนะและถ้าเป็นแบบนั้นมันคงแย่น่าดู"จริงแล้วเราชอบตาสีแดงแบบนี้ของเรามากกว่า........แปลกจังเลยน่ามนุษย์คนนี้รู้สึกไม่เหมือนคนอื่นทำให้เราอยากอ่อนโยนกับเขาทำไมกันแต่ก็รู้สึกเจ็บปวดและเสียใจเราจะเชื่อใจเขาได้ใช่ไหม
เธอเขียนบันทึกของเธอจบไว้เท่านี้มันจึงทำให้เขาออกมาและก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"เป็นไงบ้าง"เธอรอเขาอยู่เหรอ
"ก็นะทำให้รู้อะไรอีกเยอะเลย"ก่อนที่จะยิ้มออกมา
"ยิ้มอะไรของเจ้า"เธอตวาดขึ้นเมื่อเห็นเขายิ้มและหน้าของเธอก็มีสีแดงที่ถ้าไม่สังเกตก็ไม่รู้อาจจะเป็นเพราะเธอซ่อนอารมณ์เก่งละมั้ง ที่นี้ก็ได้เวลาไปเอาหัวใจของเธอคืน