จ้าวแห่งเวทมนต์

ด้านซาอิ
ให้ตายสิทำไมข้าถึงนอนไม่หลับนะแต่ปกติเราก็ไม่ได้นอนอยู่แล้วเธอคิดในใจและนึกย้อนกลับไป
"เจ้าเป็นใคร"ชายคนนั้นใส่เสื้อที่มิดชิดและมองไม่เห็นหน้า
"ท่านไม่จำเป็นต้องรู้จักและนายของข้าสั่งให้ข้ามอบสิ่งนี้ให้"เจ้านั้นยื่นกล้องสีดำสนิทและเปิดมันออกช้าๆ
"นี้มัน..."ข้าในกล่องมีแหวนสีดำมีอัญมณีสีแดงพิศวงข้าลืมไปได้ยังไงว่าเจ้านั้นเอาหัวใจที่ผู้สร้างให้มาไปมิน่าละข้าถึงเสียพลังง่ายแต่นี้แค่เศษเสี้ยวเองคงให้พลังหมุนเวียนไม่มากพอ
"ท่านจะรับไว้หรือไม่"ชายผู้นั้นถาม
"ชิ..."ข้าคว้ากล่องนั้นมาจากมือของเจ้านั้น
"หากท่านต้องการอัญมณีที่เหลือท่านจงมาที่คฤหาสน์ของนายข้าในวันที่พระจันทร์เป็นสีเลือด"ไปที่คฤหาสน์ของลาทีชาไม่มีทางมันอันตรายเกินไป
"แต่หากท่านไม่ไปข้าเกรงว่าท่านคงจะเสียอัญมณีที่เหลือไป"บีับงคับชัดๆแต่หากไม่มีอัญมณีเราก็ต้องกินเลือดมนุษย์ไปเรื่อยๆแย่ๆ
"คิดให้ดีๆนั้คืสิ่งที่นายข้าบอกและข้าต้องขอตัว"จากนั้นมันก็หายไปในเงามืด
ตุ้บ ข้าเอามือทุบกับผนัง บ้าจริงพวกมันรู้ตัวแล้วเหรอแย่แน่แบบนี้และที่สำคัญอีกแค่5เดือนกว่าจะเป็นวันพระจันทร์สีเลือดคงต้องฝึกดาร์กไนท์โดยไว้เสียแล้ว
กลับมาสู่ปัจจุบัน   ข้าต้องรีบตามหาเศษหัวใจและกลับไปใช้ชีวิตอย่างเดิมแต่จะกลับไปเป็นอย่างเดิมได้อย่างนั้นเหรอข้าละทิ้งหน้าที่มา1,000ปีต้องได้รับโทษทั้งที่ผู้สร้างก็ได้เตือนแล้วแท้ๆว่ามนุษย์ไว้ใจไม่ได้
ด้านดารกไนท์
เมื่อตื่นเช้าขึ้นมาก็เห็นเธอตื่นขึ้นมาพร้อมแต่งตัวและแปลงเป็นผู้ชายเสร็จแล้ว
"ทำไมไม่ปลุกบ้างละ"ข้าถามเธอไปเพราะปกติตื่นเช้าอยู่แล้วแต่เนื่องจากอาการเหนื่อยเลยทำให้ตื่นช้ากว่าปกติ
"ข้าไม่ใช้คนรับใช้เจ้าสะหน่อย"เถียงไม่ชนะเลยแหะยอมเลย
"ไปอาบน้ำได้แล้ว"เธอบอก สั่งเหลือเกินนะ
"ไปแล้วน่า"ข้าตอบเธอไปด้วยเสียงที่เหนือหน่าย
เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วเราก็ไปโรงเรียนแต่ก็สัมผัสได้ถึงใครบางคนถึงจะมีพลังไม่มากถึงขนาดรู้สึกได้ง่ายขนาดนี้แต่มันดันมีตั้ง4คนนี้สิคนที่1อยู่ตรงหลังคาบนตึกข้างๆคนที่2อยู่ตรงเสาข้างใต้ตึกคนที่3อยู่หลังพุ้มไม้ในสวนคนสุดท้ายอยู่บนต้นไม้ข้างสวนห่างออกไปประมาณ1.2เมตร
เจ้าเลือกส่วนในระหว่าตรงตึกกับตรงสวน เธอถามข้าในจิต
เอาตรงสวนละกัน ข้าตอบเธอไปแต่ก็นะไม่ว่าจะเลือกอะไรผลลับก็เท่ากัน เมื่อตกลงกันได้แล้วข้าก็ใช้พลังไปยังด้านหลังของคนที่อยู่บนต้นไม้
"หึ...อุก"เจ้านั้นมีสัมผัสที่ดีนะแต่ยังดีไม่พอข้าปิดปากเจ้านั้นแล้วเอามีดเชือดคอ
"หืม....อึก"คนข้างล่างได้ยินแต่ก็ไม่ทันเพราะข้าปามีดโดนที่หัวเต็มๆและระหว่างนั้นก็
"อืม...ช้านะ"เสียงนี้เธอคงจัดการเสร็จแล้วสินะ
"เจ้าเก่งเกินไปต่างหาก"ใช่จะเก่งไปถึงในเนี่ยรู้สึกงุดหงิดแหะ
"งั้นต่อจากวันนี้เป็นตนไปข้าจะฝึกเจ้าละกัน"เธอพูดขึ้นทำให้ข้าตกใจไม่น้อยเลย
"ห๊ะ...เจ้าจะฝึกข้า"มาไม้ไหนเนี่ย
"เจ้าห้ามปฏิเสธเพราะฝีมือแค่นี้ช่วยข้าสู้ไม่ได้หรอก"เอาแต่ใจชอบบังคับ
"แต่ก่อนน่านั้นเข้าห้องเรียนกันก่อน"หวังว่าเธอคงไม่ลืม
"เกือบลืมขอบใจที่เตือน"นั้นไงลืมจริงๆเหรอเนี่ย
หลังจากที่จัดการคนที่แอบซุ้มอยู่แล้วเราก็ไปยังห้องเรียนห้องเป็นห้องไม่เชิงหรูแต่ดูสวยงามหอสีดำมีคนในหอทั้งหมดแค่13คนชาย7หญิง6ดูจากตารางแล้ววิชาแรกเป็นวิชาการใช้พลังและธาตุผ่านไปสักพักมีชายวัยทองเข้ามาคาดว่าเป็นอาจารย์หลังจากนั้นก็นั่งฟังอธิบายต่างๆจนกระทั้ง
"เอาละเราจะให้นักเรียนทุกคนมาตรวจดูว่าแต่ละคนมีธาตุอะไรกันทุกคนต่อแถว"เราต่อแถวเสร็จก็เริ่มถยอยกันตรวจดูธาตุโดยใช้มีดกรีดลงบนฝามือให้เลือดหยดลงบนศิลาแล้วมันจะส่องแสงบางคนก็มีธาตุพื้นๆแต่บางคนมีธาตุแสงที่หายากหรือธาตุอัสนีที่ทรงพลังและต้องเป็นคนที่มีสายเลือดอัสนีจึงจะมีธาตุนี้ได้ในที่สุดก็ถึงตาของข้าข้าเอามีกรีดบนมือและหยดมันลงบนศิลาสักพักแสงสีเงินก็สว่างออกมา
"โอ้ธาตุเงินหายากมากเลยนะเอาละคนต่อไป"เหมือนเขาไม่เอะใจเลยนะหรือว่าเห็นธาตุนี้มาเยอะจนถึงคนสุดท้ายซึ้งคือซาอิเมื่อเลือดหยดลงบนศิลาแสงสีดำและขาวก็ส่องอสงเจิดจ้าแข่งกัน
"ไม่มีทาง....ธาตุแสงและความมืดไม่น่าจะอยู่ด้วยกันได้"อาจารย์พูดด้วยเสียงที่ตกใจแต่ก็ไม่แปลกเพราะธาตุทั้งสองนี้มันต่างกันอย่างมาก
"ชังมันเถอะ"ไม่รู้สึกตกใจมากมายเลยเหรอและแล้ววิชานี้ก็จบลงส่วนวิชาอื่นๆก็เป็นการเรียนรู้ต่างๆอย่างน่าเบื่อดีหน่อยที่เลิกเรียนเวลาบ่าย2โมงครึ่งแต่ทำไมข้ารู้สึกไม่อยาดให้เลิกเรียนละ
หลังเลิกเรียน
"เอาละเจ้าต้องมาฝึกกับข้า"ลางสังหรณ์ของข้าไม่เคยผิด