ซวยฉิบ....กฎของแก๊งมาเฟีย

( ตอนเที่ยง )

     " เฮ้อออ พักเที่ยงสักที เหนี่อยชะมัดเลย " พึ่งเรียนไปแค่ 2 คาบเช้า ก็เหนี่อยแล้วครับ ไม่ได้หัวสมองมานานไปหน่อย มาใช้อีกที ตืบเลยครับ หลังจากที่ครูจากไปจากห้องแล้ว ผมก็นอนฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ ก็มีคนมาสะกิดแขนเสื้อของผมผมจึงยกหัวของผมขึ้นไปมอง 

     " นี่ คิมจัง ไปกินข้าวเที่ยงกัน " เมย์จังแล้วเพื่อนๆของเธอชวนผมไปกินข้าวด้วย

     " เอ่อ.." 

     " น่ะ น่ะ คิมจังไปกับพวกเราเถอะนะ "

     " น่ะน่ะคิมจัง "

     เพื่อนผู้หญิงของเมย์จังตื้อผมอย่างไม่หยุดหย่อน โอ้ยผู็หญิงเนอะผู้หญิง เสียงแหลมแสบแก้วหูไปหมดแล้วเนี่ย ต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่แก้วหูผมจะแตก

     " หยุดก่อน เราไปก้ได้ เคป่ะ " ผมพูดกับพวกเธอด้วยน้ำเสียงที่หน้าลำคาญผมยังจะวีนใส่พวกเธอจริงๆ แต่แม่ผมสอนไว้ว่า การเป็นผู้หญิงที่ดีนั้น จะต้องเรียบร้อยอยู่ตลอดเวลา ไม่พูดคำหยาบคลาย ไม่วีนหรือเหวี่ยงใส่ผู้อื่นเป็นเด็ดขาด หลังจากที่ผมตอบตกลงกับพวกเธอไป ก่อนที่ผมจะเดินออกจากห้องเรียน ผมแอบเหลือบไปมองชายที่เอาแต่นอนเมื่อเช้านี้ ' เขาหายไปไหนว่ะเนี่ย 'แล้วพวกเธอก็ฉุดลากผมไปที่โรงอาหาร คนเยอะมาก อย่างกะหนอนแนะ

     " คิมจัง คิมจังจะกินอะไรหรอจ้ะ" เมย์ถามผมเพราะตอนนี้ เหลือแค่ผมกับเมย์ที่ยังเลือกไม่ได้เลย ส่วนคนอื่นๆก้ขอแยกตัวไปหาไรกินกันหมดแล้ว

     " อื้ม แล้วเมย์จังจะกินอะไรล่ะ คือเราเลือกไม่ถูกอ่ะ " พูดกี่รอบกี่รอบก็ยังไม่ชินแหะ เธอหันหน้ามายิ้มให้ผมก่อนที่จะดึงแขนให้เดินตามเธอไป เมย์พาผมมาหยุดอยู่ที่ ร้านก๋วยเตี๋ยวน้ำตา แล้วเธอก็หันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง 

     " เราจะกินร้านนี้แหละ คิมจังกินป่าวล่ะ " 

     " อื้ม "  ผมตอบสั้นๆ เพราะขี้เกียจพูดไรมาก เราสองคนซื้อก๋วยเตี๋ยวเสร็จก้เดินไปตรงที่เพื่อนๆของเมย์เธอจองเอาไว้ให้ พอพวกเธอเห็นมองกับเมย์ก็โบกมือแล้วเราสองคนก็เดินไปหย่อนก้นนั่งกับเก้าอี้  ขณะที่ผมกำลังกินข้าวแบบที่สุภาพสุดๆนั้น ก็มีเพื่อนของเมย์ในกลุ่มถามผมว่า

     " คิมจัง เราชื่อ โยกะจัง นะ ส่วนไอคนขวาเธอน่ะชื่อ ไลล่า ซ้ายชื่อ ซูโกะจัง ส่วนคนที่อยู่ข้างซ้ายฉันนี่ชื่อ นิวจัง ส่วนทางขวาชื่อ เรนจัง ยินดีที่ได้รู้จังนะ " โยกะจังเเนะนำตัวเองและเพื่อนๆของเธอให้ผมรู้จัก เออแต่ มีแต่ผู้หญิงหรอว่ะเนี่ย ผู้หญิงแต่ละคน สวยๆกันทั้งนั้น แต่ก็สู้ผมไม่ได้หรอ อิอิ 

     " จ้า ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ" โยกะจังยืนมือมาหาผมทำไมอ่ะเนี่ย

     " จ้าาาา  นี่ "

     " จะ จับมือหรอ" โยกะจังทำหน้า งง 

     " ก้ใช่น่ะสิ ทำไมหรอมีอะไรหรือป่าว "เขินโว้ยเขิน ผมน่ะไม่เคยจับมือกับผู้หญิงคนไหนเลยครับ ยกเว้น แม่ของผม เพราะว่าคนที่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของผม ก็มักจะกลัวผมไปหมด ก็แค่คำว่า ซานาดะ  แค่นั้นผมเลยไม่มีเพื่อนมีตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ ถ้าจะถามว่าเหงาไหม ผมก็เหงานะครับแต่เพราะผมมีลูกน้องที่สนิทอยู่เยอะ เลยไม่ค่อยเหงามากสักเท่าไร ง่ายๆ ก็เหงานั้นแหละครับ การที่ผมมีเพื่อนแบบนี้แถมยังเป็นเด็กผู้เพื่อนอีก ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง มันเกรงๆไปหมดเลย

     " ปะ ป่าว " ผมพูดตะกุกตะกะ แต่สุกท้ายผมก็ต้องจับมือกันโยกะจังอยู่ดี เราจับมือกันเสร็จผมก็เห็นเด็กผู้ชายคนที่ผมตามหาอยู่ กำลังกินข้าวอยู่กับเพื่อนอีก 5 คน 

     " เมย์จัง คนๆนั้นใครหรอ " ผมหันหน้าไปถามเมย์ ชี้นิ้วไปที่ชายคนนั้นโดยที่ไม่ทำให้เขารู้ตัว 

     " อ๋อ ยูคิมูระ   เรน   อ่ะหรอก มีอะไรหรือป่าว " เมื่อเธอตอบคำถามผมแล้ว เมยืก็ถามผมกลับด้วยความสงสัย

     " ป่่าวหรอกไม่มีอะไร แค่เห็นว่าเมื่อเช้าเขานั่งหลับในห้องเรียนน่ะ เขาเป็นคนยังไงหรอ" ทำไมผมต้องอยากรู้เรื่องของหมอนั่นด้วยเนี่ย ปากบ้าเอ๋ย

     " เรงคุงน่ะถึงจะเกเรไปหน่อยแต่ก็เป็นคนดีนะจ้ะ ชอบกวนประสาทมาก แต่บางครั้งก็ดูเงียบงิม เขาน่ะเป็นผู้ชายที่ป็อปมากเลยนะจ้ะ คิมจังสนใจหรอก"

     " ป๊าววววว ป่าวสนนน " เสียงสูงเชียวนะกู 

     " นั้นแน่ ไม่ต้องมาทำเป็นเสียงสูงเลยนะ เมย์ไม่บอกใครหรอก " เมย์มากระชิบที่หูผมเบา แต่ผมไม่ได้โกหกนะ ไม่ได้สนใจจิงงงงง ( เสียงสูงเลยอ่ะ ) 

     " เมย์จังล่ะก็ เชอะ" ผมงอนแล้ว ขี้เกียจคุยรีบกินให้เสร็จๆ ก้ได้ขึ้นห้อง ผมรีบยัดข้าวเข้าปากจนหมดจาน( จะรีบไปไหน ) แล้วผมก็รีบเดินไปเก็บจานแล้วดิ่งไปยังห้องเรียนทันทีถ้าห้องเรียนตอนนี้คงไม่มีนักเรียนหรอกมั่ง อึดอัดมาก

     " ที่ห้องเรียนตอนนี้น่าจะเงียบนะ จะได้ไม่ต้องอึดอัดที่ต้องทำตัวเป็นเด็กผู้หญิงแบบนี้ อยากกลับบ้านแล้วโว้ยยยยย" ผมพึมพำกับตัวเองจนถึงห้องเรียนตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ผมเดินเข้ามาในห้องก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าเด็กชายคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ในห้องแล้วชายคนนั้นก็ตื่นพร้อมกันจ้องหน้าผมเขม็งเช่นกัน ก่อนที่จะลุกขึ้นเต็มความสูง ' แม้งจะสูงไปไหนว่ะเนี่ย อิจฉาจิงโว้ย ' ผมคิดในใจ เดินเข้ามาใกล้ผมเลยๆ จนผมต้องเดินถอยหลังจนหลังติดกับกำแพง หน้าของชายคนนั้น ขยับเข้ามาใกล้เรี่อยๆ ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา 'ทำไมกูต้องใจเต้นด้วยล่ะเนี่ย หน้าทำไมมันร้อนยังงี้ว่ะ ผู้ชายนะโว้ยผู้ชาย'

     " เธอน่ะ คือเด็ก นร. ใหม่ที่พึ่งย้ายเข้ามาเมื่อเช้าใช่ไหม" เขาถามผม ผมรู้แหละ หมอนี้มันคือคนที่หลับเมื่อตอนเช้าแล้วเจอกับตอนเที่ยง เอ๋? ดูๆไป มันก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย ผมสีขาวบริสุทธิ์   ตาสีฟ้าที่คมดูมีเสน่ห์ ใบหน้าเนียน โค้งหน้าได้รูป ส่วนสูงก้ดี สมแล้วที่เป็นหนุ่มฮอตของพวกผู้หญิง

     " อื้ม ใช่" ผมตอบเขาไปสั้นๆ

     " ลืมเลยสิ เราชื่อ ยูคิมูระ  เรน นะยินดีที่ได้รู้จัก แล้วเธอล่ะชื่ออะไร" นี่เรนนายยังไม่รู้จักชื่อผมอีกหรือไงหล่อซะป่าว

     " นี่นายเรนไม่รู้จักชื่อฉันจริงๆ หรอ เมื่อเช้าคงไม่ได้ฟังล่ะสิ " ก็จิงอ่ะครับ เอาแต่นอนอยู่ได้ ค่อยๆเหลื่อนใบหน้าอันหล่อสะดุดตา ออกห่างจากใบหน้าของผม ไปนั่งบนโต๊ะมองหน้าผมยิ้มที่มุกป่ากนิดๆ หลุ่อสัส เฮ้ย คิดอะไรอยู่เนี่ย แล้วพูดว่า

     " โทษที โทษที เมื่อคืนดูบอลดึงไปหน่อยน่ะ มันง่วง" ดูบอลยันตีอะไรมิทราบหา แม้งเตรียมอุปกรณ์ครบเลยเนอะ ผมอยากจะด่ามันจริงๆ อดไว้อดไว้

     " แม้ เตรียมหมอนมาด้วยว่างั้น" ผมพูดกวนประสาทมันบ้าง

     " เออ กวนประสาทจังนะ สรุปชื่อไร " ย้อนมาคำถามเดิม

     " ชื่อ โยชิดะ คิม ย่ะ" พอผมบอกชื่อมันไป มันก็ยิ้มออกมาอย่างผิดปกติมันดูหวานๆไงไม่รู้( ผิดปกติยังไงว่ะ ) 

     " คิมจังงั้นหรอ ชื่อเหมือนเด็กผู้ชายเลยเนอะ " เด็กผู้ชาย หรือว่ามันรู้ว่าผมเป็นผู้ชาย เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทาง 

     " จะ จะบ้าหรือไงนายน่ะ ฉันเป็นเด็กผู้หญิงนะ "

     " แน่ใจหรอ? " หรือว่ามันรู้จิงๆ อย่างงี้คงปล่อยไว้ไม่ได้ซะแล้วสิ ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

 *****************************************

เรนคุงจะรู้ความลับของคิมจังไหมน่ะ ถ้าใครอยากรู้

ก็ต้องติดตามแล้วก็ติดตามนะค่ะ คอมเม้นต์ ให้คะแนนด้วยก็ดีนะค่ะ

เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะ สู้ สู้ ^^