[Kiss & Kids]รักทะลุร้อย ทลายหัวใจเจ้าหญิงน้ำแข็ง

ปัง!
"เตโช เธอหลับในห้องเรียนอีกแล้วนะ"
"หือ (--@)"
ผมเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะ เหตุเพราะ เสียงไม้เรียวที่ฟาดโต๊ะและเสียงตวาดแปร๊ดๆจากอาจารย์ที่ดังขึ้นเมื่อครู่
"(--*)"
แต่สิ่งที่ได้กลับมา เป็นเพียงสายตาเชือดเฉือนที่จ้องชิ้งๆกลับมาเท่านั้น
เอ่อ...จะว่าไปแล้ว...เมื่อกี้เรา...หลับในห้องนี่นา
"ออกไปยืนข้างนอกเดี๋ยวนี้" นิ้วมือเหี่ยวๆขยับกรอบแว่น พลางเปล่งเสียงแว้ดๆอีกครั้ง ในขณะเดียวกันก็พยายามทำหน้าให้ดุ
ทั้งๆที่เด็กส่วนใหญ่ควรจะหน้าเสีย
แต่ผมกลับยิ้มร่าออกมาด้วยความดีใจ
"ครับๆ" ผมลุกขึ้นยืน ชูมือให้สุดแขนเอนตัวไปซ้ายทีขวาทีเพื่อเป็นการบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องอย่างช้าๆ
และทั้งๆที่ครูทำโทษโดยให้ยืนกระต่ายขาเดียว แต่ผมกลับวางก้นอันเต่งตึง(><?)ลงบนที่นั่งหน้าห้องเรียนแล้วเอนหลังพิงพนักพิงอย่างสบายอารมณ์
ไม่รู้ซะแล้วววว ว่าผมรอเวลาให้ครูไล่ออกจากห้องมานานแค่ไหน ที่หลับน่ะ แกล้งหลับเฉยๆหรอกนะ จริงๆแล้วผมเบื่อที่จะต้องนั่งเรียนในห้องต่างหากหละ
และผม...ก็ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกครั้ง...
แฮะแฮ่ม!
ฮ่าโหล ฮ่าโหล ห้าโหลสักโหลสองโหล(ไรท์//เมิงไปเล่นคนเดียวตรงนู้นนะ--)
กระผม...นาย เตชิโน ผดุงธรรม~~อำๆๆ(เอคโค่) หรือเรียกสั้นๆว่า เตโช นั่นเองงงงงง ผมมีอายุ15ปี ม.สามพอดีเป๊ะๆๆ เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณพ่อคุณแม่ เพราะผมเป็นลูกคนเดียววววว ที่สำคัญ ผมเป็นคนที่มีนิสัยร่าเริงนะ แฮปปี้ไวรัสนะ ดื้อนะ ซนนะ ขี้อ้อนนะ  และที่สำคัญกว่านั้นนะ ผมหน้าตาดีพอๆกับนิสัยเลยแหละ แฮะๆๆ
แต่ก็นะ...หน้าตาดีมันก็มีภัย เพราะมันชอบมีพวกหน้าตาเห่ยๆมาล้อผมอยู่เรื่อย เคยโดนดักตีกับไม้หน้าสามด้วยแหละ แต่เตโชคนเก่งคนนี้ก็เคยซัดพวกมันจนสลบเหมือดมาแล้วเหมือนกัน...
"เตโช!!! ใครใช้ให้เธอนั่ง?!!"
"อาจารย์..." หวาาา โผล่ออกมาทำไมอะ ยังโม้ไม่เสร็จเลยยยย
"ฉันถามว่า ใครใช้ให้เธอมานั่ง??!!!"
"แล้วผมนั่งไม่ได้เหรอครับ(' ')" ผมเริ่มแผนการเดิมคือ ใช้วิชา แบ๊วสยบมาร ใครที่เจอสายตาแบบนี้ของผมเข้า เป็นอันต้องอ่อนระทวยไปทุกราย วิชานี้ ใช้ได้กับทุกเพศ ทุกวัย ทุกหน้าตา ทุกเวลา ทุกสถานการณ์ และทุกสถานที่
และแน่นอน ผมเริ่มเห็นดวงตาคู่นั้นสั่นไหวมานิดนุงแล้วหละ
"นะครับ('^')" ผมใช้วิชาแบ๊วกำลังสอง คราวนี้ อาจารย์ท่านถึงกับหน้าแดงไปเลยทีเดียว
"ก็ได้ แต่เธอก็ต้องนั่งรอจนกว่าฉันจะสอนเสร็จ ห้ามเข้าห้องไปโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด เข้าใจมั้ย??" แต่ก็ไม่วายยังทำเสียงดุอยู่ดี
"ครับๆ เข้าใจแล้ว สอนให้สนุกนะครับ^^" ว่าแล้วก็ส่งยิ้มหวานไปเอาใจสักหน่อย
ครืด~
อาจารย์รีบใช้มือเหี่ยวๆเลื่อนประตูกระจกสีทึนทึบปิดอย่างรวดเว คงเพราะทนความเขินไม่ไหว
ส่วนผม...แทบอ้วกน่ะสิ!
ไม่นิยมหรอกนะ แก่หงำเหงือกขนาดนั้นอะ ถ้าจะให้ดีต้องม.ปลายเท่านั้นแหละ สเป็กเลย จะว่าไปแล้ว ไปหาอะไรกินที่โรงอาหารหน่อยดีกว่า
"~~"
ผมใช้สองมือประสานไว้ที่ท้ายทอย ในขณะเดียวกันก็ฮัมเพลงเบาๆในลำคอไปด้วยอย่างอารมณ์ดี และสายตาของผมก็เหลือบเห็นรุ่นพี่หลายคนแอบมองมาที่ผมแล้วยิ้มให้
"(  ^^)(^^  )"
ผมเองก็หันไปยิ้มตอบตามมารยาท แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน พี่ๆพวกนั้นถึงได้หน้าแดงกันใหญ่ เอ๊ะ หรือจะเป็นเพราะว่ารสนิยมของผมที่ชอบรุ่นพี่ ส่งผลให้รอยยิ้มที่แสดงออกไปนั้น แลดูเจ้าชู้ไปหน่อย แต่ผมว่าผมยิ้มธรรมดานะ แต่ก็อย่างว่า คนหล่อน่ะ ทำอะไรก็ดูดีไปหมดนั้นแหละ><
ในที่สุด สองขายาวๆของผมก็พาตัวเองมาหยุดอยู่ที่โรงอาหาร ผมรีบเดินตรงรี่เข้าไปยังร้านขายขนมและนมเจ้าประจำ เปิดตู้แช่ หยิบนมรสแตงโม ปิดประตูตู้แช่ หยิบหลอด เดินมาจ่ายตัง แกะหลอดออกจากถุงหุ้มเล็กๆ เจาะหลอดลงไปที่ขวดนม จรดริมฝีปากกับปลายหลอด ดูดนม แล้วสอดสายตาหาที่นั่ง(ละเอียดขนาดนั้นไม่อธิบายขั้นตอนการผลิตไปเลยหละ--) โรงอาหารวันนี้ นักเรียนบางตาเหมือนทุกที เพราะไม่มีใครว่างพอที่จะลงมาหาอะไรทานในเวลาเรียน ผมเดินตรงไปยังโต๊ะที่ผมนั้งประจำเหมือนทุกวัน นั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมเหมือนทุกวัน หันหน้าไปทางทิศเดิมเหมือนทุกวัน นั่งไขว่ห้างเหมือนทุกวัน เท้าคางดื่มนมเหมือนทุกวัน สอดส่ายสายตามองรอบข้างเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างที่ไม่เหมือนทุกอย่างอยู่
ดวงตาสีน้ำตาลของผมดันไปปะทะเข้ากับแผ่นหลังบางๆ ไหล่แคบๆ เอวคอดๆ ผมสวยๆของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอนั่งหันหลังให้ผม และหันไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ทำมุม45°กับที่ผมนั่งอยู่ตรงนี้ นั่งห่างจากผมไปประมาณ2เมตร(ไรท์//นี่เมิงยังไม่ไปเล่นคนเดียวตรงนู้นอีกเหรอ--?)
เธอคนนั้น สวยแม้มองจากด้านหลัง...
แค่แผ่นหลังบางๆของเธอ ทำให้ผมละสายตาไปจากเธอไม่ได้ ราวกับมีอะไรบางอย่างดึงดูดเอาไว้ 
และใจของผม...
ก็เต้นแรงโดยไม่รู้ตัว...
เธอคนนี้...
เป็นรุ่นพี่โรงเรียนเรา...งั้นเหรอ...
ถ้าอย่างนั้น...
เราก็คงต้อง...
...
...
...
ไปอ้อนขอเงินค่าขนมดีกว่า ฮูเร่~~!!