[Kiss & Kids]รักทะลุร้อย ทลายหัวใจเจ้าหญิงน้ำแข็ง
เขียนโดย 
Viva2603
วันที่ 15 มกราคม พ.ศ. 2558 เวลา 13.37 น.
แก้ไขเมื่อ 16 มกราคม พ.ศ. 2558 10.44 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) ความสัมพันธ์ฉันพี่น้อง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความป้าบ!
"เฮ้ย!" ผมถึงกับร้องอุทานออกมาเสียงดัง เมื่อรู้สึกได้ว่า มีฝ่ามืออรหันต์ประทับลงมาบนหลังของผมอย่างจัง
บอกผมทีเถอะ นี่มือรึทรีน
"ทำไร"
เสียงใสๆมาพร้อมกับใบหน้ากลมๆของผู้หญิงคนหนึ่ง
"อ้าว นี่หลามเหรอ"
ใช่แล้ว ยัยนี่คือข้าวหลาม เพื่อนสนิทผู้หญิงคนเดียวของผม ยัยนี่น่ะถึงนิสัยภายนอกจะดูแข็งแกร่งมาก แต่จริงๆแล้วนางใสสุดๆ ตามมุกของคนอื่นไม่ค่อยทัน จึงพยายามเก๊กหน้าให้ดุเพื่อเพิ่มความน่ากลัว แต่ถึงยังไงคนเค้าก็รู้กันทั้งโรงเรียนว่ายัยนี่น่ะซื่อแค่ไหน แต่ไอ้เรื่องมือหนักน่ะ ของจริงนะ ใครโดนเป็นต้องขยาดทุกราย
"ก็เออน่ะสิ บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกข้าว เรียกหลามเฉยๆมันอุบาทว์"
"ไม่ถนัดว่ะ ทีแกยังเรียกฉันว่าโชเลย"
"อ้าว เรียกโชแล้วยังไง น่ารักจะตาย"
"น่ารักบ้าอะไร เรียกไอ้โช ไอ้โช คนอื่นฟังเค้าก็คิดกันว่าฉันเป็นพวกชอบโชว์หมด"
"ก็ฉันเอาจะเอาที่ฉันสบายใจอะ-0-*"
"เออครับ=_=" เถียงกับยัยนี่น่ะไม่เคยชนะหรอก หรือไม่ถ้านางเถียงแพ้ นางก็จะใช้กำลังแทน ถ้าใครไม่ยอมแพ้ให้นาง ก็เตรียมตัวไปเฝ้ายมบาลได้เลย
"แล้วนี่พักแล้วเหรอ" ผมละปากจากหลอดนมแล้วหันมาถาม
"อืม นี่เขาเรียนเสร็จกันตั้งนานแล้ว ปกติคนอย่างแกกินเร็วนะ ขึ้นไปก่อนเขาจะเรียนเสร็จกันทุกที วันนี้นั่งเหม่ออะไรอยู่มิทราบ" ยัยข้าวหลามเดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามผม แล้วเอามือเท้าคางมองหน้าผมไปด้วย
แต่พอลองยัยหลามทักเอาอย่างนี้ ผมก็เพิ่งนึกได้เหมือนกัน ว่าเมื่อกี้เรามองพี่คนนั้นอยู่
ขวับ(' ' )
ว่าแล้วผมก็หันไปมองตรงทิศทางที่รุ่นพี่คนนั้นนั่งทันที แต่สิ่งที่พบคือ
"(' ' )..."
วิญญาณของไรฝุ่น...
รุ่นพี่คนนั้นไปแล้วง่าาาาาาา
"(=0= )"
"อ้าว เป็นไร ทำหน้ายังกับเห็นผี"
เห็นเต็มๆเลยหละ ผีแบคทีเรียกับวิญญาณของไรฝุ่นไง เพราะไอ้ฉลามนี่คนเดียวเลยยยยยย!!
"ชิ" ผมชิชะออกมาอย่างเสียดายก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วโยนขวดนมทิ้งลงถังขยะ
"ไม่คุยกับแกแล้ว"
"อ้าว เป็นไรของแกวะโช" ข้าวหลามส่งเสียงร้องถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นผมลุกขึ้นเสียดื้อ
"เชอะ( *--)
แต่ผมกลับเชิดไปอีกทางแล้วเดินนวยนาดออกมาจากตรงนั้น
"เป็นบ้าอะไรของมัน--?" และยังได้ยินเสียงของยัยหลามบ่นตามหลังมาเบาๆ
เอ...แต่ว่าตอนนี้รุ่นพี่คนนั้นเค้าอยู่ไหนของเค้านะ อยากเจออีกครั้งง่า อยากเจอๆๆๆ
ว่าแต่...ทำไมผมถึงติดใจพี่เขาขนาดนั้นนะ ทั้งที่ปกติในโรงเรียนนี้มีรุ่นพี่อยู่อีกมากมาย หรือจะเป็นเพราะ...
พรหมลิขิตบันดาลชักพา~ดลให้มาพบกันทันใด~...
ล้าลาล้าลา~~~
ปึก!
"โอ๊ย!" อึก คนหล่อนี่ถึงกับก้นจ้ำเบ้าเลยง้า ใครมันบ้าเดินชนมาได้ไม่ดูตาม้าตาเรือฟะ อายไม่เนี่ย อายมั้ยยยยย?
ฟิ้ว~
หนอยแน่ ชนแล้วคิดจะชิ่งเหรอ เดินตัวปลิวไปราวกับเห็นผมเป็นอากาศธาตุ ไม่มีคำขอโทษใดๆทั้งสิ้น เตโชคนนี้ไม่ยอมหรอกนะ!!>[ ]<
"นี่!" เร็วเท่าความคิด มือของผมคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของใครคนนั้นทันที แต่เอ๊ะ...ลักษณะนุ่มๆ ผิวขาวๆ ผมดำยาวๆ แผ่นหลังบางๆ ไหล่แคบๆ เอวคอดๆนี่มัน...
พี่คนนั้นนี่!
Ice story
ฉันหันหน้าไปตามแรงดึงด้วยใบหน้าเฉยชา อ้อ...ผู้ชายที่ฉันเดินชนคนเมื่อกี้นี่เอง
"///"
"...?"
ฉันเงียบรอฟังคำพูดของเขา ถ้าเอาเรื่องฉันจะได้ชดใช้ให้ แต่อย่ามาหวังให้คำขอโทษหลุดออกจากปากของฉันเด็ดขาด แต่สิ่งที่ได้กลับมา เป็นเพียง สายตาที่จ้องกลับมาอย่างใสซื่อ และพวงแก้มพองๆที่กำลังเรืองแสงสีแดง(แก้มเรืองแสง?) ดูไปแล้ว มันเหมือนเด็กอนุบาลมากกว่าเด็กม.ต้น
"มีอะไรรึปล่าว" ฉันลองเอ่ยถามออกไปเมื่อรู้สึกว่า ฉันเริ่มจะยืนอยู่ในท่านี้จนนานไปแล้ว
"อะ...อึก..กึก..พะ...พี่...มะ..กั๊ก..กึ๊กๆ.."
"..." ถึงกับรับประทานจุดไปชั่วขณะ-_-
บอกฉันทีว่านี่มันภาษาไทย
"คะ...คือ..ผะ..พ๊ม...มะ..กะ..กัก.."
เป็นเด็กอนุบาลจริงด้วยสินะ--*
"ถ้าไม่มีอะไรฉันก็ขอตัว ไม่อยากเสวนากับคนปัญญาอ่อน"
"=[ ]="
ฉันอาศัยจังหวะที่หมอนั่นทำหน้าตกตะลึง รีบบิดจ้อมือของตัวเองออกมาจากมือของหมอนั่นและหมุนตัวกลับไป ทว่า...
"เดี๋ยวสิรุ่นพี่..."
...
ฉันชะงักเท้า และค่อยๆหันหน้าไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง ดูเหมือนว่า...คำพูดเมื่อกี้ของฉันจะไปกระตุ้นต่อมประสาทของเขาให้รู้สึกตัว
"?" ฉันมองหน้าแล้วเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม
"มะ...เมื่อกี้รุ่นพี่ชนผมนะ"
"..." แล้วยังไง
"ผะ...ผมล้มเลยนะ"
"..." แล้วยังไง
"ละ...แล้วผมก็เจ็บด้วย"
"..." แล้วยังไง
"เพราะฉะนั้น..."
"..." ฉะนั้น...
"รุ่นพี่ต้องขอโทษผม(.///.)"
"หืม?แค่นี้น่ะเหรอ" ฉันแทบจะขมวดคิ้ว
"อะ...อื้ม"
"..."
"..."
เกิดความเงียบชั่วขณะ เมื่อเด็กนั่นก้มหน้าลง สองขายืนชิดกัน ใบหน้าแดงก่ำ ส่วนมือสองข้างกำเข้าหากันแน่น ถ้ามีหางมีหูงอกออกมาฉันคงจะได้เห็นหูหางตกลงข้างตัวแน่ๆ
"หึ..."
"?" คราวนี้ เป็นฝ่ายเขาที่ต้องทำหน้าเหมือนหมาสงสัยเมื่อเห็นฉันหัวเราะเบาๆในลำคอ
"นี่...ที่ทำแบบนี้น่ะ..."
"หืม?"
"ต้องการเงินรึปล่าว"
"...!"
"เอาเท่าไหร่ ฉันเซ็นให้" ฉันเหยียดยิ้มที่มุมปากอย่างดูถูก พลางหยิบเช็คกับปากกาจากในกระเป๋าเสื้อคลุม(ซึ่งเป็นยูนิฟอร์มของโรงเรียน) เปิดฝาปากกาเตรียมพร้อมเซ็น
"..." แต่แทนที่จะได้จำนวนตัวเลขกลับได้ความเงียบมาแทน ฉันเหลือบตามองอย่างนึกสงสัย
และเห็นหมอนั่น...ก้มหน้าลงมองพื้น
"เอ้า ว่าไง"
"รุ่นพี่น่ะ..."
"..."
"เห็นผมเป็นคนยังไง..."
"..." พล่ามอะไรของมัน...หมอนี่...
"ที่ผมต้องการน่ะ มันไม่ใช่เงินหรอกนะ..."
"..."
"ผมต้องการ..."
"..."
"..."
หมอนั่นเงียบอีกครั้ง ในขณะที่ฉันถอนหายใจอย่างเริ่มรำคาญ
"ต้องการ..."
"..."
"ช่างมันเถอะ ผมไม่คุยกับรุ่นพี่แล้ว>///<"
ว่าแล้วนางก็เดินกระแทกส้นเท้าหนีไป
อะไรของหมอนี่...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
