All that we can be เรื่องนี้มันจะไปจบลงที่ไหน

   ไอริน**                          
                       หน้าฝนแล้ว  อากาศเริ่มเย็นลง  ฉันกำลังนอนฟังเสียงเพลินๆ


มันเหมือนดนตรีขับกล่อมให้หลับไหลในยามราตรี  นาฬิกาปลายเตียงบอกเวลาว่า  ตอนนี้ใกล้จะเที่ยง

คื่นแล้ว   ..."ฉันควรหลับได้แล้วสินะ "  ไอริน บ่นพึมพำกับตัวเอง  เธอหยิบโทรศัพขึ้นมากดดูเบอร์

ต่างๆ  เธออยากจะโทรหาใครซักคน  แล้วบอกเขาว่า  ฝันดีนะ  ฉันจะนอนแล้ว

"นี่เรียกว่าความเหงาหรือป่าวนะ "  เธอพูดกับตุ๊กตาหมีสีชมพู  ที่นอนยิ้มอยู่ข้างๆ

 
ในอีกด้านหนึ่ง
ครีส**
คริสกำลังตั้งหน้าตั้งตากดโทรศัพ  แชทกับใครบางคน สีหน้าเขาดูจริงจังเอามากๆ  เขาวางโทรศัพลง
เดินไปมารอบๆห้อง  เหมือนกำลังคิดเรื่องบางอย่าง  เขาโทรศัพหาพี่ชาย
ฮัลโล พี่..ผมทำตามที่พี่บอกแล้ว  ไม่เห็นจะได้ผลเลย
ปลายสายตอบ  อ่าวหรอ เห้ย แมนๆหน่อยน้อง แกเป็นผู้ชายนะโว้ย  แกรู้สึกยังไงแกก็พูดแบบนั้น
คริส  หยุดนิ่งและคิด 
เขาตอบพี่ว่า  ถ้าความคิดพูดได้ผมอาจไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้  ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไงดี
ทั้งสองคุยกันไปมา เป็นเวลานาน
คริสใช้เวลาจ้องมองหน้าดโปรไฟล์ไลน์ของผู้หญิงคนหนึ่งมาซักพักแล้ว  เขาพบเธอครั้งเเรก
ตอนที่เธอยังอยู่มัธยม เขามักขับรถผ่านหน้าบ้านเธอ และเห็นเธอรดน้ำดอกไม้อยู่หน้าบ้าน
เขาขับรถสวนทางกับเธอหลายครั้ง  เขาเคยเดินผ่านเธอแบบระยะประชิดตัว
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้ช่วยให้เธอรู้จักเขาเลย
เขากลับปล่อยให้ตัวเองเป็นแค่คนที่สวนทาง  และเดินผ่าน
 
และก็กลับมานั่งคิด...ว่าความจริงเธออาจใกล้มากกก  มากจนเขารู้สึกไกลเกินไป
 
ไอริน**
ไอรินลุกขึ้นมาเปิดเพลงเบาๆ มันช่วยให้เธอหลับสบายขึ้น  เธอไม่ชอบความเงียบ  ความมืด  และหนังสยองขวัญ เพลงเบาๆเปิดต่อเนื่องไปเรื่อยๆ  เธอเริ่มง่วง ..ติ๊ดๆๆ..และเสียงโทรศัพก็ดังขึ้น
ใครบางคนทักเธอในไลน์
เธอเปิดหน้าไลน์และดูข้อความที่ส่งมา
 
สวัสดี  ฉัน..คริส
เธอรู้จักฉันไหม...?
ฉันรู้จักเธอ