All that we can be เรื่องนี้มันจะไปจบลงที่ไหน

   ไอริน**                          

                       หน้าฝนแล้ว  อากาศเริ่มเย็นลง  ฉันกำลังนอนฟังเสียงเพลินๆ

• มันเหมือนดนตรีขับกล่อมให้หลับไหลในยามราตรี  นาฬิกาปลายเตียงบอกเวลาว่า  ตอนนี้ใกล้จะเที่ยง
• คื่นแล้ว   ..."ฉันควรหลับได้แล้วสินะ "  ไอริน บ่นพึมพำกับตัวเอง  เธอหยิบโทรศัพขึ้นมากดดูเบอร์
• ต่างๆ  เธออยากจะโทรหาใครซักคน  แล้วบอกเขาว่า  ฝันดีนะ  ฉันจะนอนแล้ว
• "นี่เรียกว่าความเหงาหรือป่าวนะ "  เธอพูดกับตุ๊กตาหมีสีชมพู  ที่นอนยิ้มอยู่ข้างๆ

ในอีกด้านหนึ่ง

ครีส**

คริสกำลังตั้งหน้าตั้งตากดโทรศัพ  แชทกับใครบางคน สีหน้าเขาดูจริงจังเอามากๆ  เขาวางโทรศัพลง

เดินไปมารอบๆห้อง  เหมือนกำลังคิดเรื่องบางอย่าง  เขาโทรศัพหาพี่ชาย

ฮัลโล พี่..ผมทำตามที่พี่บอกแล้ว  ไม่เห็นจะได้ผลเลย

ปลายสายตอบ  อ่าวหรอ เห้ย แมนๆหน่อยน้อง แกเป็นผู้ชายนะโว้ย  แกรู้สึกยังไงแกก็พูดแบบนั้น

คริส  หยุดนิ่งและคิด 

เขาตอบพี่ว่า  ถ้าความคิดพูดได้ผมอาจไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้  ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไงดี

ทั้งสองคุยกันไปมา เป็นเวลานาน

คริสใช้เวลาจ้องมองหน้าดโปรไฟล์ไลน์ของผู้หญิงคนหนึ่งมาซักพักแล้ว  เขาพบเธอครั้งเเรก

ตอนที่เธอยังอยู่มัธยม เขามักขับรถผ่านหน้าบ้านเธอ และเห็นเธอรดน้ำดอกไม้อยู่หน้าบ้าน

เขาขับรถสวนทางกับเธอหลายครั้ง  เขาเคยเดินผ่านเธอแบบระยะประชิดตัว

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้ช่วยให้เธอรู้จักเขาเลย

เขากลับปล่อยให้ตัวเองเป็นแค่คนที่สวนทาง  และเดินผ่าน

และก็กลับมานั่งคิด...ว่าความจริงเธออาจใกล้มากกก  มากจนเขารู้สึกไกลเกินไป

ไอริน**

ไอรินลุกขึ้นมาเปิดเพลงเบาๆ มันช่วยให้เธอหลับสบายขึ้น  เธอไม่ชอบความเงียบ  ความมืด  และหนังสยองขวัญ เพลงเบาๆเปิดต่อเนื่องไปเรื่อยๆ  เธอเริ่มง่วง ..ติ๊ดๆๆ..และเสียงโทรศัพก็ดังขึ้น

ใครบางคนทักเธอในไลน์

เธอเปิดหน้าไลน์และดูข้อความที่ส่งมา

สวัสดี  ฉัน..คริส

เธอรู้จักฉันไหม...?

ฉันรู้จักเธอ