Roommate love story ปิ๊งรักรูมเมท

     ณ สถาบันที่ฉันกำลังทำสงคราม เอ้ย ! กำลังศึกษาอยู่ ตอนช่วงเช้าๆ ฉันมักจะไปนั่งกินข้าวเช้าก่อนจะเข้าเรียนในคาบแรก ไปถึงโต๊ะประจำก็เห็นแซนนั่งรออยู่แล้ว 
     "แซนวันนี้มาเช้าจังเลยแก" ฉันพูดทักทายยายเพื่อนสนิทที่กำลังตักข้าวใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย 
     "ก็อาจารย์แฟรงค์ดิแก โทรเรียกฉันบอกว่ามีเรื่องจะคุยให้มาเรียนแต่เช้า" ฉันเพื่อนสนิททำหน้ามุ่ยแล้วก็เคี้ยวข้าวต่อ
     "เรียกมาทำไมแก..มีอะไรหรือเปล่า?"
     "ก็อาจารย์แฟรงค์บอกว่าจะให้ฉันไปประกวดสิ่งประดิษฐ์ที่ต่างจังหวัดอะดิ ฉันนี่เซ็งมากเลย"
     "ก็ดีแล้วนี่นาแซน แกเก่งไงอาจารย์แฟงค์ถึงต้องเลือกแกไป" ฉันพูดปลอบใจเพื่อน จริงๆแล้วยายแซนก็เรียนเก่งระดับดีมากเลยแหละ แต่นางจะเน้นกิจกรรมมากกว่า อาจารย์เลยจะเรียกหาตลอดเพราะเป็นเด็กที่กล้าแสดงออก
     "มันก็ดีอยู่หรอกแก แต่จะไปอาทิตย์หน้านี่ไง ฉันเลยเครียดหนัก" 
     "อาทิตย์หน้าเลยหรอ เอาเถอะนะ..สู้ๆ แกทำได้อยู่แล้ว" ฉันพูดพลางตบไหล่เพื่อนสาวเบาๆ 
     "เห้ยไอรีน ไวน์มันจีบฟองหรอ" ฉันชะงักกับคำถามนี้อยู่ครู่นึง
     "ไม่รู้ดิ แล้วแกรู้ได้ไงว่าไวน์จีบฟอง" 
     "ก็เมื่อเช้าฉันเห็นไวน์มานั่งกินข้าวกับฟอง คุยกันแบบกระนุงกระหนิงมากอ่ะ..แล้วก็เป็นครั้งรแกที่ฉันเห็นฟองยิ้มด้วยนะแก โลกสดใสเว่อร์" แซนทำท่าทางบรรยายซะฉันนึกภาพตามเลย
     "ก็ช่างเขาดิ จะจีบกันแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเราเนี่ย หาข้าวกินกว่า" ฉันตัดบทสนทนาแล้วรีบเดินไปซื้อข้าวทันที ถ้าอยู่นานกว่านี้เรื่องคงเยอะกว่านี้แน่ๆ 
     กลิ่นกับข้าวอบอวนชวนน้ำลายไหล ณ ตอนนี้ฉันยืนรอข้าวผัดทะเลอาหารโปรดของฉัน 
     ~ผลั๊กกกก!!! แรงกระแทกชนแผ่นหลังฉันเต็มๆ เจ็บและจุกมาก ใครมาเล่นอะไรรุนแรงแบบนี้เนี่ย? ฉันหันไปกำลังจะด่า...
     "พี่คะ หนูขอโทษคะ ขอโทษจริงๆ นะคะ เพื่อนมันผลักมาอ่ะคะ" รุ่นน้องผู้หญิงยกมือไหว้ขอโทษฉัน มันทำให้ฉันด่าไม่ออก คือในใจนี่ปี๊ดแตกแล้ว
     "ทีหลังอย่าเล่นอะไรแบบนี้นะคะน้อง" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจและหันไปรอข้าวผัดฉันต่ออย่างเดิม รอไปสักพักก็ได้ยินประโยคนึงที่ทำให้ฉันตั้งใจฟังมาก
     "แกๆ แกเคยเห็นรุ่นพี่ที่เข้ามาใหม่ป้ะ คนที่เป็นนักวอลเล่ย์ สูงๆ ขาวๆ น่ารักมากอ่ะแก" รุ่นน้องคนที่เดินชนฉันพูดสนทนากับกลุ่มเพื่อนๆ
     "อ๋อ..คนนั้นชื่อพี่ฟอง ฉันจิ้นพี่ฟองกับพี่ไวน์มากๆ เชียร์ให้เป็นแฟนกัน" เพื่อนของน้องคนนั้นตอบพลางทำท่าทางปลื้มปริ่ม ฉํนได้แต่ยืนคิดในใจ ทำไมทุกคนต่างรู้จักกับยายฟอง แต่ทำไมฉันกลับไ่รู้เลยว่าเป็นใคร มาจากไหน ทั้งๆ ที่ก็เพิ่งจะเปิดเทอมได้แค่ไม่กี่วัน ฉันเดินถือข้าวมุ่งหน้าไปที่โต๊ะและได้แต่ตั้งคำถามมากมายตลอดเวลา 
     ~13:30น.
     ตอนนี้ผู้อำนวยการเกิดคึกอะไรก็ไม่รู้เรียกประชุมตอนนี้ ซึ่งทุกคนย่อมรู้ดีว่าบรรกาศในหอประชุมมันเป็นยังไง ร้อน อบอ้าว คนก็เยอะสุดๆ 
     "นักเรียน นักศึกษาครับ เนื่องจากเทอมนี้เป็นเทอมที่กิจกรรมเยอะมากที่สุด ผ.อ.มีข่าวจะแจ้ง อีกไม่กี่อาทิตย์จะมีการแข่งขันทักษะและอีก1เดือนจะมีกิจกรรมกีฬาสี บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ผ.อ.ก็พูดบรรยายไป ส่วนฉันนั่งเซลฟี่กับเพื่อนๆ แก้ง่วงแก้เซ็งแก้เบื่อ
     "นริญญา รินลดา ภัทรศยา ปวีนันท์ พวกเธอทั้ง4คนมานี่หน่อยสิ" อาจารย์พิชชาเรียกพบ ฉันถึงกับตกใจ ไปทำอะไรผิดหรือเปล่าเนี่ย "้ได้ข่าวงานกีฬาสีแล้วใช่ไหม?" อาจารย์ถามขึ้นมา พวกฉันได้แต่พยักหน้าหงึกหงักประมาณว่าคะ "อาจารย์จะให้เธอทั้ง4คนเป็นผู้นำเชียร์นะ (หลีดเดอร์)      "อะไรนะคะอาจารย์ ไม่เอาอ่ะหนู่ไม่อยากเป็น" ฉันส่ายหน้าแบบไม่เอาสิ่งนี้เลย
     "ถ้าเธอไม่เป็นแล้วใครจะเป็น..หรือว่าเธออยากตกกิจกรรม" ฉันอาจารย์มาบทโหดอีกแล้ว
     "โห..อาจารย์คะ หนูเต้นไม่เป็นจริงๆ" ฉันพยายามออดอ้อนอาจารย์สุดฤทธิ์ เกิดมายังไม่เคยเต้นให้ใครเห็นเลย แค่คิดภาพก็อายแล้ว
     "นริญญา ! เพื่อนๆ ไม่เห็นมีใครปฏิเสธเลย เธอออยากตกกิจกรรมใช่ไหม" อาจารย์ทำหน้าดุใส่ฉัน ฉันได้แต่หันมองหน้าเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ หวังว่าเพื่อนจะช่วย เพื่อนก็ได้แต่กระซิบว่าเป็นๆ ไปเถอะเทอมสุดท้ายแล้ว อืมมมมม~ 
     "ก็ได้คะ..อาจารย์พิชชา" ฉันกลืนน้ำลายก้อนโตพร้อมกับพูดมันแบบฝืนใจสุดๆ ทำไมไม่มีใครช่วยฉํนได้เลยวินาทีนี้ ฮือๆๆๆๆๆ