Roommate love story ปิ๊งรักรูมเมท

     ชีวิตฉันตอนนี้ช่างเหนื่อล้าเหลือเกิน อาจารย์ที่ปรึกษาโครงการก็สั่งให้เริ่มทำโ๕รงการได้แล้ว ไหนจะต้องมาอยู่ซ้อมเชียร์หลีดเดอร์ค่ำๆ อีก กว่าจะได้กลับบ้านก็2ทุ่มทุกวัน เห้อ...และวันนี้ก็เป็นเหมือนทุกๆ วันที่ฉํนต้องอยู่ซ้อมเต้นกับหมู่คณะสีฟ้า

     "ตั้งใจเต้นหน่อยนะคะน้องๆ อีกไม่นานก็จะได้ลงสนามจริงแล้ว พี่ไม่อยากให้พวกเราพลาด" พี่กิ๊บพูดขึ้นมาขณะที่เรากำลังซ้อมเต้นกันอย่างสนุกสนาน(หรอ) พี่กิ๊บเป็นรุ่นพี่ปีที่แล้วอาสามาช่วยซ้อมเต้น ออกแบบท่าเต้นให้พวกเรา อาจารย์ถึงขั้นต้องโทรตามให้พี่กิ๊บมาซ้อมให้ เพราะปีที่แล้วพี่กิ๊บเป็นหลีดเดอร์สีฟ้าที่ชนะสีอื่นๆ ปีนี้คาดว่าอาจารย์ก็คงไม่ปล่อยให้พวกเราได้ที่สอง ที่ สามอีกแน่ๆ 

     "พี่กิ๊บคะ หนูขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำได้ไหมคะ ปวดฉิ๊งฉ่องมากๆ เลย" แซนยกมือพูดขึ้น พอพี่กิ๊บพยักหน้าแซนก็คว้ามือฉันให้วิ่งไปด้วยกัน บรรกาศนี่ไม่ต้องบรรยาย เวลาทุ่มครึ่งในสถาบันนี่วังเวงมาก โดยเฉพาะในห้องน้ำ

     "เดี๋ยวฉันยืนรอข้างนอกนะแซน" ฉันเอ่ยขึ้น ยายนั่นไม่ฟังอะไรรีบวิ่งเขาไปในห้องน้ำทันที และในเวลานี้ใจฉันมันก็เต้นตุ๊บๆ ต่อมๆ กลัวไปทุกสิ่งทุกอย่าง วังเวง เงียบกริบ มีเพียงแสงสปอร์ตไลท์ที่ส่องแสงริบหรี่อยู่กลางสนามบาส สนามวอลเลย์ ฉันได้แต่มองไปรอบๆ ตัวของฉัน ภาวนาอย่าให้เจออะไรที่ไม่อยากเจอเลย 

     พ่างงงงง !!! สายตาฉันจับจ้องไปที่คนๆ นึง ลักษณะสูงโปร่ง ร่างนั้นกำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอยู่กลางสนามวอลเล่ย์

     "เห้ย..นั่นฟองนิ ไปหาฟองกัน" เสียงยายแซนทำเอาฉันสะดุ้งแทบช๊อคตาย ใช่แล้ว ! ร่างนั้นก็คือฟอง ฟองกำลังเล่นวอลเล่ย์อยู่กลางสนาม ว่าแต่ยายแซนจะลากฉันไปหาฟองทำไมเนี่ย? ไปถึงสนามยายแซนก็จัดการตะโกนเรียกฟองให้มาหาทันที "ซ้อมวอลเล่ย์หรอ เหนื่อยป้ะ?" แซนถามร่างสูงโปร่งที่ชุกไปด้วยเหงือ

     "ใช่ เตรียมแข่งขันกีฬาสีแหละ แล้วนี่อยู่ซ้อมกีฬาเหมือนกันหรอแซน เอิ่ม.." ฟองมองมาที่ฉัน แบบเหมือนไม่รู้ว่าฉันชื่ออะไร ฉันได้แต่มองในสายตาเขา ไม่รู้จักชื่อฉันจริงๆ หรอเนี่ย

     "เปล่าๆ พวกเราไม่ได้อยู่ซ้อมกีฬาแต่อยู่ซ้อมเชียร์หลีดเดอร์อะ" แซนตอบแบบยิ้มๆ

     "อ่อ..หน้าตาแบบนี้อะหรอเป็นเชียร์หลีดเดอร์" ฟองหันมามองหน้าแล้วพูดใส่ฉัน

     "อ้าว พูดแบบนี้ก็ซวยดิ หน้าตาแบบนี้แล้วทำไม ห้ะ??" ฉันนี่โมโหมาก ฉันไม่สวยจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย อายจัง ความมั่นใจจากที่มีน้อยๆ ตอนนี้แทบจะไม่เหลือเลย ยายฟองปากสุนัข สิ้นสุดคำพูดฉํนก็เดินกระทืบเท้ากลับไปยังจุดที่ซ้อมเต้นด้วยความโมโห ยายแซนก็วิ่งตามมาทีหลัง ซ้อมได้พักใหญ่ก็ถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกันกลับบ้าน

      ~22:00น. ณ ที่บ้าน

      ฉันนั่งถือโทรศัพท์ เพื่อที่จะกดแอดไลน์ยายฟองในกลุ่ม แต่สองจิตสองใจไม่กล้าแอด เดี๋ยวฟองคิดว่าเราสนใจแล้วไปเผือกเรื่องของนาง แต่..เราก็ไม่ได้สนใจหรือคิดอะไรนิ จะกลัวทำไม ฉํนนั่งตัดสินใจอยู่นาน เพิ่ม ไม่เพิ่ม เพิ่ม ไม่เพิ่ม เพิ่ม !! ในที่สุดฉันก็กดปุ่มเพิ่มเพื่อนไป สักพัก

     ตลุ๊งงงงงงงง ! (เสียงไลน์เตือนได้บ้านนอกมาก ฮ่าๆ)      

     TwinF : 'ใครเอ่ยแอดไลน์เรามาทำไม?' ฟองทักมา เจอประโยคคำถามแบบนี้เงิบไปสิคะ จะตอบยังไงดีเนี่ย ในใจก็โมโหเบาๆ 

     iReen : 'แล้วเธอว่าใคร ฉันหน้าตาแบบนี้จะเป็นหลีดเดอร์ไม่ได้รึไง?' ฉันยิงประโยคที่มันคับแค้นอยู่ในใจ ข้องใจยังไม่หายไป

     TwinF : 'อ๋ออออออ เธอนี่เอง'

     iReen : 'แล้วฉันหน้าตายังไง ตอบมาสิ ฉํนไม่สวยขนาดนั้นเลยใช่ไหม' ฉํนเริ่มจะโมโหมากกว่าเดิม ยิ่งคุยยิ่งอยากเหวี่ยง

     TwinF : 'ไปส่องกระจกดูสิ คำตอบมันก็บ่งบอกอยู่แล้ว ฝันดีนะ' ยายนั่นพิมพ์มาแค่นี้แล้วก็เงียบหายไป ฉันโมโหหนักกว่าเดิมแต่ไม่รู้จะไปลงที่ใครได้แต่ข่มอารมณ์ไว้ พยายามข่มตานอนให้หลับ เราได้เห็นดีกันแน่ ฟอง จิรัชยา....