Roommate love story ปิ๊งรักรูมเมท

     งานกีฬาสีก็ดำเนินไปตามปกติ จนมาถึงวันนี้วันสุดท้ายของงาน..ช่วงพักเที่ยงฉันก็เดินไปดูการแข่งขันกีฬาต่างๆ เนื่องจากเก็บกฎมานานอยากดูกีฬาไม่ได้ดูซักที มัวแต่เต้นๆๆๆ อยู่นั่นแหละ ฉันกับแซนเดินมาหยุดที่กีฬาวอลเล่ย์หญิงที่กำลังแข่งขันอย่างเมามันส์

     "เห้ยแซน ฟองลงแข่งด้วยอ่ะ ขอดูแปบนึงนะ" ฉันลากแขนแซนไปเกาะข้างสนามทันทีเมื่อรู้ว่าฟองลงแข่ง ฟองตัวสูงมาก..ใส่ชุดสีนักกีฬาสีน้ำเงินเบอร์5 ดูดีอ่ะ ฉันโบกมือให้ฟอง เหมือนว่าฟองจะเห็นฉันแล้วแหละ ฟองก็ส่งยิ้มมา

     "แกติดฟองมากไปป่ะเนี่ย ฉันจะกลายเป็นหมาหัวเน่าอยู่ละไอรีน..ได้เพื่อนใหม่แล้วลืมเพื่อนเก่าเลยนะ" แซนบ่นอย่างน้อยใจ

     "โอ๋ๆๆๆๆๆ อย่างอนนะ ฉันก็รักแกเหมือนเดิมแหละ ถ้าฟองแข่งชนะแล้วหลีดสีเราชนะ เย็นนี้หลังปิดพิธีเราไปฉลองกันไหม" ฉันยื่นคำเสนอ

     "ก็ดีเหมือนกัน แล้วทำไมต้องมีฟองด้วยว่ะแก" ยายแซนสงสัยไม่เลิก

     "ก็ฟองต้องไปส่งฉันที่บ้านนะสิ" ฉันเผลอหลุดปากพูดออกไป เรื่องนี้ในห้องไม่มีใครรู้เลย ยายแซนทำหน้าเหวอเลยอ่ะ

     "อะไรนะ แกกับฟองกลับบ้านด้วยกันหรอ แกกับฟองมีอะไรกัน..ทำไมสนิทกันขนาดนั้น"

     "ฉันขอดูวอลเล่ย์ก่อนนะ เดี๋ยวเย็นนี้จะเล่าให้ฟังหมดเปลือกเลย" ฉันพูดจบก็หันไปดูวอลเล่ยต่อ ภาวนาขอให้สีน้ำเงินชนะ ฉันยืนเชียรจนถึงเวลาพักของนักวอลเล่ย์ ต่อไปเซตสุดท้ายแล้ว ตื่นเต้นแทน

     "ไอรีน แซน มาเชียร์เราหรอ" ฟองพูดขึ้นพลางเช็ดเหงื่อ

     "บ้าหรอ..เรามาเชียร์สีน้ำเงินต่างหากล่ะ แต่ไอรีนอ่ะมาเชียร์ฟอง" ยายแซนพูดขึ้นประมาณว่าชง ยายนี่คิดอะไรอยู่เนี่ย

     "แซนพูดบ้าอะไรเนี่ย เราก็มาเชียร์สีน้ำเงินนั่นแหละ" ฉันทำตัวไม่ถูกกับคำพูดของแซน คือฉันรู้สึกวูบๆ แปลกๆ 

     "เอานาๆ ไม่ต้องทะเลาะกัน เซตนี้สีน้ำเงินชนะแน่ๆ" ฟองพูดอย่างมั่นใจ

     "สู้ๆ นะ เย็นนี้ไปฉลองกัน" ฉันพูดก่อนที่ฟองจะเดินไปลงสนาม หมดกันพักยก..นักกีฬาก็เดินลงสนาม เซตนี้15แต้มก็ตัดสินแล้ว สีน้ำเงินต้องชนะสิ !!! 

     "ประกาศให้ผู้นำเชียร์ทุกสี ลงสนามเต้นรอบสุดท้ายในการตัดสินภายใน5นาทีนี้" เสียงประกาศจากเต้นอำนวยการ หูยยยย..จะให้เต้นอะไรตอนนี้เนี่ย คนจะเชียร์วอลเลย์

     "ไอรีนไปกันเถอะ เดี๋ยวตอนรับเหรียญก็รู้เองแหละว่าชนะหรือแพ้" แซนกระตุกแขนฉัน

     "อื้มๆ" ฉันทำหน้าเซ็งสุดๆ นี่ก็เต้นจนหน้าดำอย่างกับถ่านอยู่ล่ะอาจารย์ คณะกรรมการช่างไม่เข้าใจเราเลยจริงๆ แต่รอบนี้เต้นรอบสุดท้ายก็ตัดสินผลการแข่งขันล่ะ เอาเป็นว่าสู้ๆ ฉันบอกกับตัวเองก่อนลงสนาม 

     [Fong Say]

     "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด พี่ฟองชนะแล้ว เก่งจัง" รุ่นน้องคนนึงวิ่งมาหาทันทีที่ฉันแข่งวอลเล่ย์ชนะ น้องเขายื่นน้ำให้ขวดนึง

     "ขอบคุณนะคะ มาเชียร์แล้วยังลำบากซื้อน้ำมาให้อีก" ฉันพูดขอบคุณน้องผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มคนนั้น

     "พี่ฟองคะ เอิ่ม..พี่ฟองเป็นนนนนน" น้องคนนั้นทำท่าทางเหมือนจะถามอะไรสักอย่างแต่อ้ำๆ อึ้งๆ 

     "มีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันถามน้องคนนั้น

     "พี่ฟองเป็นแฟนกับพี่ไวน์หรอคะ" ฉันอึ้งกับคำถามนั้นสุดๆ น้องเขาไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน

     "น้องไปเอาเรื่องนี้มาจากไหนคะ พี่ไม่มีแฟนคะ" ฉันตอบไปแบบงงๆ ถ้าจะคิดว่าฉันเป็นแฟนกับไวน์ไม่คิดว่าฉันเป็นแฟนกับไอรีนบ้างหรอ ความสนิทมันเยอะกว่าเลยแถมฉันก็ไปไหนมาไหนกับไอรีนตลอดแล้วทำไมถึงคิดว่าฉันเป็นแฟนกับไวน์

     "อ่อ ก็เห็นเขาพูดๆ กันอ่ะคะ หนูว่าพี่กับพี่ไวน์ก็เหมาะสมกันดีนะคะ" น้องคนนั้นยังชงให้ฉันกับไวน์อีก

     "คะๆ แต่พี่ไม่มีแฟนจริงๆ นะคะ ฝากแก้ข่าวใหม่ด้วยนะ" ฉันพูดจบก็เดินออกจากตรงนั้นทันที ไม่ได้หยิ่งนะแต่รีบไปรับถ้วยรางวัลต่างหาก ตื่นเต้นมากๆ เลย รับเสร็จกะจะไปฉลองซักหน่อย

     "ฟองงงงงงงงงงงงงงง" เสียงใสๆ นั้นเรียกชื่อฉันขึ้นมา

     "อ้าว..ไวน์ แข่งเสร็จแล้วหรอ" ฉันถามผู้หญิงร่างเล็กๆ ที่แต่งตัวในชุดเชียร์หลีดเดอร์สีน้ำเงินอย่างสวยหรู

     "เสร็จแล้ว..รอฟังผลตอนเย็นอ่ะ แล้วชนะป้ะ?"

     "ชนะดิ ระดับนี้แล้ว"

     "จริงดิ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ไปฉลองกันไหมฟอง ดีใจอ่ะ" ไวน์กร๊๊ดจนแก้วหูฉันแทบแตก

     "ว่าแต่ไอรีนกับแซนไปไหนอ่ะ"

     "โห..ยายนั่นอ่ะหรอ เต้นจนลมจับอ่ะดิ เป็นลมโดนหามไปห้องพยาบาลนู่น" ทันทีที่ไวน์พูดประโยคนี้ มันก็ทำให้ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องพยายบาลทันที ในใจคิดตลอดว่ายายนี่อ่อนแอขนาดนี้ทำไมต้องโหมที่จะลงแข่งด้วยเนี่ย เมื่อไปถึงหน้าห้องพยาบาลก็เห็นแซนนั่งอยู่ข้างๆ เตียงที่มีไอรีนนอนอยู่

     "แซน ไอรีนเป็นไงบ้าง ทำไมเป็นลมบ่อยขนาดนี้ ไปโรงพยาบาลเลยป้ะ" ฉันเข้าไปถามแซน

     "ไม่เป็นไรมากหรอกฟอง แต่จะว่าไปพักนี้ไอรีนเป็นลมบ่อยมากๆ เลยแหละ ฉันชักจะเป็นห่วงแล้วสิ" แซนพูดพร้อมกับทำสีหน้ากังวล

     "เออ..เราแข่งวอลเล่ย์ชนะแล้วนะ วันนี้ยังไม่ต้องฉลองก็ได้ รอให้ไอรีนหายดีก่อนละกัน" 

     "ฉันก็ว่างั้นแหละ แต่ยายไอรีนนี่จะยอมหรอ..ยิ่งพูดคำไหนต้องคำนั้นด้วย ยายนี่ดื้อมากๆ เลยนะฟอง" 

     "อะแฮ่มมมมม นินทาอะไรฉัน" เสียงไอรีนพูดขึ้นมาพร้อมกับลืมตา

     "เป็นไงยายแสบ ดีขึ้นยัง" ฉันถามร่างเล็กที่นอนทำตาปริ่มๆ อยู่บนเตียง

     "หายแล้ว..เย็นนี้ไปร้านไหนกันดี ห้ามขัด!!!" ไอรีนพูดขึ้นมา ยายนี่ไม่ยอมใครเลยจริงๆ 

     "เห้อ...เห็นไหมฉันบอกแล้วว่ายายนี่มันดื้อ" แซนพูดแล้วส่ายหัวไปมา

     "ตามใจคุณเลยล่ะกันคะ แล้วนี่จะไม่ถามหน่อยหรอว่าผมลแข่งวอลเล่ย์เป็นยังไง" ฉันพูดแบบนอยด์ๆ 

    "จะถามทำไมเล่า เมื่อกี้เธอสองคนพูดอะไรฉันได้ยินหมดแหละ ไปดีกว่าไปฟังผลเชียร์หลีดเดอร์กัน" ว่าแล้วไอรีนก็ลุกจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้องพยาบาลทันที ฉันกับแซนก็ได้แต่มองหน้ากันแล้วคิดในใจว่า ยายนี่ดื้อจริงๆ เห้ออออออออ