รักนี้ ตะวันส่องใจ

          "นี่! ตกลงนายจะพาฉันไปไหนเนี้ย"
          "..."
          "นี่!นายตะวัน ไม่ต้องมาทำเป็นไม่ได้ยินเลยนะ"นลินธาราโวยวายมาตลอดทาง แน่สิ!นั่งอยู่ในรถกับผู้ชายที่ไม่ชอบหน้าแล้วยังจะไปไหนอีกก็ไม่รู้ ต่างจากตะวันที่เอาแต่นั่งยิ้มไปขับรถไป 'ท่าจะบ้า'แล้วนั่นจะเปิดเพลงทำไมเนี้ย
          "นายตะวัน!!!!!!!
          "..."
          "ไม่ต้องมาทำเงียบเลยนะ ฉันรู้ว่านายได้ยินฉันนะ !"
          "..."
          "นายตะวันนนน  นายจะพาฉันไปไหนนนน" เธอตะโกนดังขึ้นเรื่อยๆ แถมมีเสียงเอคโค่ซะด้วย
          "นลิน คุณช่วยหยุดโวยวายแล้วนั่งเฉยๆสักทีได้ไหม"
          "ไม่! นายพาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ"          
          "คุณไม่ ผมก็ไม่ ผมจะพาคุณไปที่ๆคุณไม่เคยไป"
          "ไม่ ฉันจะกลับบ้าน กลับบ้านเท่านั้น"
          "พอไปถึงที่นั่น คุณจะไม่อยากกลับบ้านเลยล่ะ"
 
          2 ชั่วโมงต่อมา
          "ถึงแล้ว" ตะวันหันหน้าไปบอกหญิงสาวที่กำลัง...หลับ... "นลิน นลิน"ชายหนุ่มพยายามปลุกเธอให้ตื่น แต่ก็ไม่ได้ผล 'เวลาหลับก็น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย' เขาเผลอสังเกตใบหน้าสวยหวานของเธอ จนลืมนึกไปว่า ตอนนี้หน้าของเขาและเธออยู่ห่างกันแค่คืบเดียวเท่านั้น...
          ทันใดนั้นเองหญิงสาวก็ลืมตาตื่นขึ้น ในขณะที่กำลังสะลึมสะลือ ดวงตาหวานก็ไปสบตากับดวงตาคมเข้า...
          "นาย! นั่นนายจะทำอะไรน่ะ"เธอรีบผลักอกชายหนุ่มแล้วกอดตัวเองอย่างคนหวาดกลัว
          "ปะ เปล่านะ ผมแค่จะปลุกคุณเท่านั้นเอง" 
          "ฉันไม่เชื่อคุณหรอก"
          "ไม่ต้องเชื่อผมก็ได้ ถึงแล้ว ลงรถกันดีกว่า"
          "ถึงไหน ไม่ ฉันไม่ลง ฉันจะกลับบ้าน" 
          "ไม่ลงใช่ไหม"พอตะวันพูดจบ เขาก็เดินอ้อมไปทางฝั่งที่นลินธารานั่งอยู่
          "ใช่ ฉันไม่ลง" 
          "ได้ ถ้าคุณต้องการแบบนั้น" นลินธาราแอบยิ้มนิดๆอย่างผู้มีชัย แต่เดี๋ยวนะ! ทำไมง่ายจัง...
          "เดี๋ยวๆ! นายทำอะไรของนายเนี้ย!!!"
          "ก็อุ้มคุณไง" ตะวันใช้ช่วงที่หญิงสาวกำลังเผลออุ้มเะอขึ้นแล้วจัดการล็อกรถให้เรียบร้อย จากนั้นก็พาเธอไปยังที่หมาย แต่คนอย่างนลินน่ะเหรอ จะยอมไปง่ายๆ
          "ปล่อย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ นายตะวัน" เธอดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มและโวยวายอย่างไม่หยุด 
         "นี่คุณ! ไม่อายคนอื่นบ้างหรือไง" คำพูดของเขา ทำให้เธอหยุดโวยวายแล้วหันไปมองคนรอบข้าง ซึ่งมีคนเยอะมาก
          "ทำไมคนเยอะขนาดนี้เนี้ย! ก็ปล่อยฉันลงสักทีสิ" อุ้มอยู่ได้ ไม่อายคนบ้างเหรอไง
          "โอเคๆ"จากนั้นเขาก็ปล่อยเธอเป็นอิสระ ดูเหมือนเขาจะเริ่มเขินด้วยนะ 'หน้านี่แดงเป็นลูกตำลึงเลย แต่พึ่งจะรู้ตัวเหรอย่ะ!' เราทั้งคู่ก็ต่างยืนอึ้งแก้เขินอยู่พักนึง
          "นี่คุณ คุณไม่สนใจสิ่งสวยงามที่อยู่รอบข้างคุณเลยเหรอ"
          "สิ่งสวยงาม อะ...สวย สวยมากเลยอ่ะ โห้ นาย สุดยอดเลยอ่ะ" หญิงสาวมองไปยังบรรยากาศที่สวยงามของสวนดอกไม้เมืองหนาวที่กำลังบานสะพรั่งอย่างดงามไม่มีที่ติ "สวยมากเลยอ่ะ ที่นี่ที่ไหนเหรอ ทำไมมันสวยแบบนี้นะ"เธอวิ่งไปยังดอกไม้ ดอกโน่น ดอกนั้น ดอกนี้ ด้วยความ้พลิดเพลินจนชุดกระโปรงสีขาวพลิวไหวไปตามสายลมอย่างดงาม พร้อมกับรอยยิ้มสวยหวานที่ยากจะได้เห็น ทำให้ชายหนุ่มถึงกับเคลิ้มไปกับรอยยิ้มนั้น...
          "ว่าไงล่ะ นี่ได้ยินที่ฉันพูดไหม"
          "ฮ่ะ! อ่อ ที่นี่คือ ฟลอร่า พาร์ค วังน้ำเขียว น่ะ เป็นมหกรรมการแสดงดอกไม้คู่งานศิลปะกว่า 70 ไร่ รวบรวมดอกไม้เมืองหนาวกว่า 5 แสนต้นมาจัดแสดงในแนวคิดต่างๆ ซึ่งแต่ละปีจะมีแนวคิดไม่ซ้ำกัน" เขาอธิบายไปพลางมองไปยังเธอที่กำลังมองดอกไม้ด้วยความสนใจ
          "แล้วปีนี้ จัดแสดงในแนวคิดอะไรล่ะ"
          "ความรักอันเป็นนิรันดร์" เมื่อพูดเสร็จเธอและเขาก็หันหน้ามาสบตากัน 
          "ไม่น่าล่ะ ส่วนใหญ่จะมาเป็นแบบคู่รักทั้งนั้นเลย"
          "อ่อ อืม"
          "ขอบใจล่ะกัน ที่พามา แม้จะไม่เต็มใจ"เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้เขา
          "คุณนี่ก็ยิ้มสวยเหมือนกันนะ"
          "..."หญิงสาวหุบยิ้มในทันที เมื่อรู้สึกตัวว่าทำในสิ่งที่ไม่ควรทำเข้าแล้ว... 'อย่า! นลิน อย่ายิ้ม อย่าแสดงออก '"เลิกพูดมากแล้วถ่ายรูปให้ฉันได้แล้ว"
          แค่ได้เห็นคุณยิ้ม... แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว...