เมื่อนลินธาราเดินเลี่ยงจากตะวันมาได้ เธอก็รีบเดินไปที่ที่เธออยากมาจะตลอดเวลา อยากอยู่กับคนๆนั้นตลอด ไม่อยากให้จากไปไหน แต่เธอคนนั้นก็ไม่มีวันกลับมาหาเธอได้อีกแล้ว...

          หญิงสาวเดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดตรงหน้าธาตุที่บรรจุกระดูกของคนที่เธอรักมากที่สุดในชีวิต เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา แล้วนั่งลงตรงหน้าธาตุแม่ของเธอ

          "แม่ค่ะ ลินกลับมาแล้วนะ ลินขอโทษนะค่ะที่ไม่ได้เอากุหลาบขาวที่แม่ชอบมาให้ คราวหน้าลินจะไม่ลืมแน่นอนค่ะ ตอนนี้ลินเข้าดูแลกิจการต่อจากคุณยายแล้วนะค่ะ คุณยายท่านใจดีกับลินเหมือนที่แม่บอกไว้จริงๆค่ะ ลินสัญญา ลินจะดูแลคุณยายให้ดี ลินจะไม่ทำให้คุณยายต้องเสียใจ ลินจะทำตามที่คุณยายบอกทุกอย่าง แม่สบายใจได้ค่ะ"หญิงสาวเงียบไป ก่อนจะเอ่ยความในใจที่ตัวเองอยากจะเล่าออกมา 

          "แต่แปลกนะค่ะ เวลาผ่านมาตั้งนานแล้ว ทำไมลินถึงลืมเรื่องในอดีตไม่ได้สักที ค่ะแม่  ทำไมเค้าต้องมาอยู่ในฝันของลินตลอด ทำไมเค้าไม่ไปๆอย่างที่เค้าบอกไว้สักที ทำไม ทำไมเค้าต้องเป็นพ่อของลินด้วย ทำไมแม่ต้องรักผู้ชายแบบนั้นด้วย ทำไมแม่ไม่เจอผู้ชายที่ดีๆที่เค้ารักแม่ด้วยใจจริง ทำไมค่ะ แม่ ทำไม ทำไม ฮือๆๆๆ"หญิงสาวระบายความรู้สึกออกมาอย่างสุดจะกลั้นทั้งร้องไห้อย่างน่าสงสาร

          "เจอแล้ว มาอยู่นี่ นี่เอง!"หลังจากที่หญิงสาวเดินเลี่ยงออกมา ตะวันก็เดินตามหาเธอจนทั่ว จนมาเจอ ทำให้เธอที่กำลังร้องไห้ปรับอารมณ์ไม่ทันได้แต่นั่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้น "เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้"

          ตะวันเดินอ้อมไปตรงหน้าหญิงสาวที่กำลังก้มหน้า "ร้องไห้เหรอ?" ตอนนี้เขารู้สึกแปลกๆที่เห็นเธอร้องไห้ เธอดูเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง เก่ง มีความเป็นผู้นำ แต่เวลาเธออ่อนแอน่าสงสารจนทำให้เขาหวั่นๆได้ขนาดนี้ 'เธอเป็นอะไร นลิน'

          "..."หญิงสาวไม่ตอบเอาแต่ก้มหน้าอยู่อย่างนั้น

          ตะวันเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วซับน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน  ทำให้หญิงสาวทำอะไรไม่ถูกได้แต่อึ้งอยู่อย่างนั้น แน่สิ!ในชีวิตนี้ไม่เคยมีใครคอยซับน้ำตา กอดปลอบโยนนอกจากแม่อีกแล้ว แล้วยิ่งเป็นคนที่เธอไม่คิดจะให้อยู่ด้วยเวลาอ่อนแอ มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ 'เอ๊ะ!ทำไมใจเราเต้นเร็วแบบนี้ล่ะ เป็นไรเปล่าเนี้ย!'

          "เป็นอะไร ปรึกษาได้นะ"ตะวันพูดหลังจากซับน้ำตาให้เสร็จ ทำให้นลินธาราหลุดจากภวังศ์ที่กำลังคิด 

          "..."

          "ไม่พูดกันแล้ววันนี้จะรู้เรื่องไหมเนี้ย"

          "ช่างมันเถอะ! ว่าแต่นายตามฉันมาทำไมเนี้ย!"

          "ถ้าไม่ตามมา จะเห็นคนนั่งร้องไห้คนเดียวเหรอ!"

          "นี่!! นายล้อฉันเหรอ"

          "ถ้าไม่อยากให้ล้อ เรียกพี่ก่อน สิ"

          "ทำไมต้องเรียก"          

          "ก็พี่เกิดก่อนเราตั้ง 4 ปี"

          "แล้ว??"

          "ก็ต้องเรียกพี่ไง ถูกไหม"

          "ถูก...แต่ไม่ทำ"

          "ต้องทำ"

          "ไม่ทำ"

          "ต้องทำ"

          "ไม่ทำ"

          "โอเค ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้ เรียกที่รักเลย ดีไหม"

          "ไม่!!!!!"          

          "โอเคๆ แต่ทีหลังอย่ามาร้องไห้แบบนี้อีกนะ "

          "ทำไม??"

          "ผมเป็นห่วงคุณ"น้ำเสียงของตะวันจริงจัง จนทำให้หญิงสาวหันไปมองด้วยความประหลาดใจ "เอ๊ะ! นี่ธาตุของน้าน้ำนี่! สวัสดีครับ"

          "นายรู้จักแม่ฉันด้วยเหรอ"

          "รู้จักสิ แม่เล่าให้ฟังน่ะ คุณน้าเป็นคนสวย ใจดี อ่อนโยนอ่อนหวาน เรียบร้อย ตอนผมเด็กๆน้าน้ำชอบแวะมาหาผมประจำเลย  แต่น่าเสียดายที่คุณน้าอายุสั้น..."

          "ใช่ แม่ฉันใจดี อ่อนโยน แต่ไม่น่ามาเจอคนแบบนั้นเลย!"

          "คนแบบนั้น?"

          "ช่างมันเถอะ "หญิงสาวลุกขึ้น ทำให้ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นตาม

          "ลินไปก่อนนะค่ะแม่"

          "ลานะครับ คุณน้า"

          แล้วทั้งคู่ก็เดินออกมาด้วยกัน จนมาถึงที่รถ

          "จะไปไหนต่อ"

          "ใครจะไปกับนาย"

          "ก็คุณไง!"

          "ฉันบอกนายตอนไหน ว่าจะไปกับนาย"

          "ตอนนี้แหละ! ถ้าไม่บอก งั้นผมพาคุณไปเองก็ได้" ตะวันดันหลังนลินธาราให้เข้าไปนั่งในรถ แล้วออกรถทันที

          "นี่! นายจะพาฉันไปไหนเนี้ย!" 

          "วันนี้คุณร้องไห้แล้ว ผมจะทำให้คุณหัวเราะให้ได้

          "หา!! บ้าเปล่าเนี้ย ไม่มีทางหรอก"

          คอยดูล่ะกัน น้องสาว...

          เอ๊ะ! ตะวันจะทำให้นลินธาราหัวเราะได้ยังไงนะ ติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ