รักนี้ ตะวันส่องใจ

          ในห้องนอนสีขาว ที่ตกแต่งเรียบง่ายแต่ดูคลาสสิคด้วยการปูกระเบื้องสีขาวแผ่นใหญ่ทั่วทั้งห้องและฝ้าเพดานสีขาวล้วน รวมทั้งเฟอร์นิเจอร์ในห้องนี้ก็ล้วนแต่เป็นสีขาวทั้งสิ่น บนเตียงนอนคิงส์ไซส์สีขาวนลินธารานอนกระสับกระส่ายไปมา ใบหน้าสวยหวานเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเหมือนคนกำลังฝันร้าย

          "พ่อ พ่อ พ่ออย่าไปเลยนะ ถ้าพ่อไปลินกับแม่จะอยู่ยังไง"เด็กหญิงนลินธารากอดขาคนเป็นพ่อร้องไห้อย่างน่าเวทนา

          "ปล่อยฉัน!!!"ชัยชาติพูดอย่างคนหัวเสีย

          "ไม่ปล่อย พ่อต้องอยู่กับนลิน นลินลูกสาวของพ่อไง นะ พ่ออยู่กับนลินนะ"

          "ปล่อยนะ ไอ้เด็กบ้า!!! ฉันไม่เคยนับแกเป็นลูก แล้วจำใส่สมองน้อยๆของแกด้วยว่า ฉันเกลียดแก ฉันเกลียดแก ได้ยินไหม!" ชัยชาติบีบปากลูกสาวอย่างแรงแล้วเตะเด็กหญิงออกไปให้พ้นทาง เพื่อที่จะได้เดินจากไปอย่างไม่มีวันกลับ...

          "นลิน นลินเป็นอะไรไหมลูก แม่ขอโทษนะ ลูก แม่ขอโทษ"ธารารินรีบเข้าไปกอดบุตรสาวที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่

          "ลินเกลียดพ่อ! ลินเกลียดพ่อ!" เด็กหญิงตะโกนออกมาอย่างสุดจะกลั้นไว้พลางกอดมารดาร้องไห้กันสองคน

          "ไม่! ไม่! ไม่นะ!!"นลินธาราลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างรวดเร็วพร้อมกับอาการหายใจ หอบ หญิงสาวพึ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองกอดรูปมารดาอยู่ เธอเอามือลูบไปที่ใบหน้าสวยหวานของแม่ 

          "ทำไม ทำไมค่ะ แม่ ทำไมลินลืมเรื่องราวในอดีตไม่ได้สักที!" หญิงสาวกอดกรอบรูปแล้วร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร

          รุ่งเช้าวันใหม่เริ่มขึ้น หลังจากที่ใส่บาตรเสร็จแล้ว นลินธาราและคุณยายวนาลีกำลังรับประทานอาหารเช้ากันอยู่นั่นเอง 

          "คุณท่านค่ะ คุณตะวันมาค่ะ"นวลจันทร์รีบเข้ามารายงาน

          "มาแค่คนเดียวเหรอ"วนาลีถามแม่บ้านคนสนิทอย่างแปลกใจ

          "ค่ะ "

          "จะมาทำไมเนี้ย"นลินธาราบ่นพรึมพรำเบาๆ

          "สวัสดีครับคุณยาย"ตะวันรีบเข้ามากล่าวสวัสดีวนาลี "อรุณสวัสดิ์ครับ น้องนลิน"แถมยังไม่วายพูดจาหยอกล้อนลินธาราอีก ทำให้หญิงสาวหันไปมองด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร แล้วหันกลับมารับประทานอาหารต่ออย่างไม่สนใจ

          "ว่าแต่ กินอะไรมาหริอยังล่ะ"

          "อ่อ เรียบร้อยแล้วครับ"

          "คุณยายค่ะ ลินไปก่อนนะค่ะ"

          "อ้าว!อิ่มแล้วเหรอลูก งั้นยายไปส่งที่รถนะ" นลินธาราประคองคุณยายไปที่หน้าบ้านตามด้วยตะวันและนวลจันทร์ปิดท้ายขบวน เมื่อมาถึงรถ

          "ให้ผมไปส่งนะ"ตะวันพูดอาสาขึ้นมา ทำให้ทุกคนหันไปมองเขา รวมถึงนลินธาราที่หันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์ 'นายต้องการอะไรกันแน่'

          "อืม ให้ตะวันไปส่งก็ดีเหมือนกันนะ ลูก"วนาลีเห็นด้วย

          "แต่! คุณยายค่ะ" นลินธาราหันไปพูดคัดค้าน

          "ไม่มีแต่ ค่ะคุณนลิน"นวลจันทร์ตรงเข้าไปดันหลังให้หญิงสาวเข้าไปนั่งในรถทันที

          "อย่าลงมานะ!"ตะวันพูดขู่เมื่อเห็นนลินธาราดื้อจะลงมา

          "ไปก่อนนะครับ คุณยาย สวัสดีครับ"ตะวันรีบกล่าวลาแล้วขับรถสปอร์ตออกไปทันที

          "ดิฉันว่า สองคนนี้เค้ายังไง ยังไงกันอยู่นะค่ะ"แม่บ้านคนสนิทเอ่ยแสดงความคิดเห็น

          "นั่น น่ะสิ"

          ในรถยนต์คันหรูของตะวัน นลินธาราไม่ยอมพูดอะไรเลยเอาแต่นั่งนิ่ง บรรยากาศในรถเลยเงียบสงบ ทำให้ตะวันอึดอัด ชายหนุ่มเลยมองมาที่การแต่งกายของเธอแล้วยิ้มๆ ในวันนี้หญิงสาวสวมใส่ชุดกระโปรงลูกไม้สีขาวหุ้มข้อ ส่วนผมก็ปล่อยสยายลงมาเท่านั้น แต่กลับทำให้เธอดูเด่น สง่า นี่แหละนะ ที่เรียกว่า สวยธรรมชาติ

          "คุณชอบสีขาวเหรอ ผมเจอคุณทีไรก็ใส่แต่ชุดสีนี้ทุกที"ตะวันถามออกมาด้วยความสงสัย ทำให้บรรยากาศในรถ คลายความอึดอัดลงไปบ้าง

          "..."แต่นลินธาราก็แกล้งทำหูทวนลมไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด

          "ไม่มีหมายเลขที่ท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่ค่ะ"ตะวันพูดเลียนเสียงโทรศัพท์หวังให้หญิงสาวขำ แต่ก็ไม่ได้ผล "นี่ คุณ!!!"

          "..."

          "ว่าแต่ คุณจะไปไหนเหรอ ผมจะได้ไปส่งถูก"

          "..."

          "โอ๊ย!นี่ผมคุยอยู่กับใครเนี้ย !ตอบผมบ้างได้ไหมครับ"ตะวันพูดออกมาอย่างสุดจะกลั้น 'ให้ตายเถอะ! ไม่เคยเจอใครเย็นชาได้เท่าเธอเลย นลิน'

          "ไปวัด ฉันจะไปวัด"

          "ฮ่ะ! ไปวัด ไปทำไม"

          "..."

          "โอเค รับทราบครับ คุณผู้หญิง"ตะวันพยายามชวนเธอคุยแต่ก็ไม่ได้ผล ดูเหมือนวันนี้นลินธาราจะอารมณ์ไม่ดี ทำให้เขาไม่อยากกวนเธอเท่าไหร่

          เมื่อขับรถมาถึงที่หมาย หญิงสาวก็รีบลงจากรถ

          "ขอบคุณค่ะ ที่มาส่ง"เธอรีบพูดแล้วเดินไปจากไปทันที

          "อ้าว!คุณ คุณ รอผมด้วย"ตะวันรีบตามไปแต่ก็ไม่ทัน 

          "เธอมาทำอะไรที่นี่ นลินธารา..."

ไรท์ขอฝากนิยายเรื่อง รักนี้ ตะวันส่องใจ ด้วยนะค่ะ ไรท์พึ่งแต่งนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก

เข้ามาให้กำลังใจหรือวิจารณ์ไรท์ได้เลยนะค่ะ ทุกข้อความคือกำลังใจของไรท์ค่ะ