รักนี้ ตะวันส่องใจ

          หลังจากที่ครอบครัวของตะวันกลับไป คุณยายวนาลีและนลินธารายังคงนั่งคุยกันอยู่ที่ห้องรับแขกเช่นเดิม

          "ยายสนิทกับครอบครัวของบุหลันมาหลายปีแล้ว ช่วงที่นลินไม่อยู่บุหลันนี่แหละที่คอยมาเยี่ยมยายบ่อยๆ"

          "..."

          "หลานมีเรื่องจะถามยายไหม"วนาลีถามหลังจากเห็นท่าทางของหลานสาวเหมือนสงสัย

          "ลินไม่เข้าใจค่ะ รีสอร์ทภูตะวัน เป็นรีสอร์ทคู่แข่งอันดับต้นๆของเรา ทำไมคุณยายถึงได้ไว้วางใจ สนิทสนมมากขนาดนั้นล่ะค่ะ"

          "เพราะเรามีสนธิสัญญากันไงจ๊ะ"

          "สนธิสัญญา สัญญาอะไรค่ะ ทำไมลินไม่เคยรู้เลย"

          "เมื่อ 4 ปีก่อน หลังจากที่หลานไปเรียนที่สวิตเซอร์แลนด์ได้ปีกว่าแล้ว รีสอร์ทภูตะวันเกิดปัญหา หมุนเงินไม่ทัน ไปกู้ที่ไหนก็ไม่ผ่าน และตอนนั้นตะวันกำลังเรียนอยู่ปีสุดท้าย บุหลันกับทินกรไม่รู้จะทำยังไง เลยมาขอให้ยายช่วย โดยทำสนธิสัญญาแลกเปลี่ยนกันขึ้น"

          "แลกเปลี่ยนอะไรกันค่ะ"

          "ข้อแลกเปลี่ยนของยายคือ ยายจะช่วยเรื่องเงินและให้คำปรึกษากับพวกเค้า แลกกับให้พวกเค้าทำตามคำสั่งยาย 1 ข้อ แต่ยายก็ยังไม่ได้ให้คำตอบกับพวกเค้าหรอกนะ"

          "ทำไมถึงไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยล่ะค่ะ รีสอร์ทคู่แข่งอื่นก็ต้องสงสัยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเรากับรีสอร์ทภูตะวันแน่นอน!!!!"

          "เรื่องธุรกิจไม่เข้าใครออกใครหรอกนะ ลูก คนอื่นจะคิดยังไงก็เรื่องของเค้า เรารู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร เข้าใจไหม ลูก"

          "ค่ะ คุณยาย แล้ว...ข้อแลกเปลี่ยนของคุณยายคืออะไรค่ะ"

          วนาลีหันมามองหน้านลินธารา "ตอนนี้หลานยังไม่ต้องรู้หรอก ลูก มันยังไม่ถึงเวลา"วนาลีพูดพลางรับนลินธาราเข้ามากอดไว้กับอก พร้อมคิดในใจว่า 'ยายจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายหลานยาย เหมือนที่เคยเกิดขึ้นเด็ดขาด!!!!'

          2 วันต่อมา

          ณ ร้านอาหาร The Best

          นลินธารามาเลี้ยงอาหารเมษาตามที่สัญญากันไว้ โดยเมษาเป็นคนเลือกร้านอาหารเอง หลังจากที่ทั้งคู่สั่งอาหารเสร็จ

          "นลิน ขอบใจนะ ที่เลี้ยงอาหารตามที่สัญญาไว้อ่ะ"

          "ไม่เป็นไร แต่บรรยากาศร้านนี้สวยดีนะ" นลินธาราพูดพลางมองบรรยากาศภายในร้านที่ตกแต่งออกมาในแนวเท่ห์ๆสไตล์อเมริกันคันทรีและมีกลิ่นอายคาวบอย เฟอร์นิเจอร์แต่ละชื้นถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ มีผู้คนเข้ามารับประทานอาหารอย่างไม่ขาดสายและโต๊ะที่พวกเธอนั่งอยู่กลางร้าน ทำให้มองเห็นได้ทุกมุมของร้าน

          "อยู่แล้ว ฉันเป็นคนเลือกร้านเองเลยนิ ตกแต่งร้านได้สวยขนาดนี้ อยากจะเห็นหน้าเจ้าของร้านซะแล้วล่ะ"เมษาพูดยิ้มๆพลางทำหน้าเพ้อฝัน

          "นี่! แล้วแฟนคนปัจจุบันของเธอล่ะ พูดแบบนี้ไม่กลัวหึงหรือไง"

          "เลิกกันได้เดือนล่ะย่ะ พูดแบบนี้เสียอารมณ์หมด"

          "เคยคบใครเกิน 3 เดือนไหนเนี้ย "นลินธาราถามเพื่อนสาวด้วยหน้ายิ้มๆที่ยากจะเห็น

          "นลิน แกไม่เข้าใจฉันหรอก ไม่มีใครสักคนที่ฉันคบแล้วทำให้ฉันรู้สึก 'ใช่ 'สักคน"

          "แล้วไอ้ความรู้สึกใช่ของแกเนี้ย มันต้องรู้สึกยังไง"

          เมษามองหน้าเพื่อนสาวยิ้มๆ "ก็... ทำให้เรา ยิ้มหัวเราะ ได้เวลาอยู่กับเขา หัวใจเต้นเร็วเวลาได้อยู่ใกล้ เข้าใจกันโดยไม่ต้องใช้คำพูดก็เข้าใจอ่ะ แกเคยรู้สึกแบบนั้นกับใคร ป่ะ"เมษาหันมาถามนลินธาราหลังจากที่เธอพรรณนาจากสิ่งที่เธอมโนขึ้นแล้ว

          "ไม่เคย" นลินธาราตอบอย่างเย็นชาเช่นเดิม

          "จริงดิ แต่ก็คงจะจริงอ่ะ ฉันเห็นคนมาจีบแกทีไร แกก็ทำหน้าผีดิบใส่ไม่สนใจใครสักราย"

          "อาหารมาแล้ว กินเถอะ"

          ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังรับประทานอาหารอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังลั่นร้านขึ้นมา ทำให้คนทั้งร้านหันไปสนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

          "พี่นที พี่นทีต้องช่วยอิงนะค่ะ"

          "จะให้พี่ช่วยอะไรล่ะครับ "ฝ่ายคนที่ถูกเรียก 'พี่นที ' พูดอย่างเอือมระอา

          "พี่ต้องหาที่นั่งให้อิง พี่เป็นเจ้าของร้าน พี่ทำได้แน่ๆ! "

          "งั้นรอแป๊ปนึงนะครับ น้องอิง"

          "ไม่ค่ะ ต้องเดี๋ยวนี้ค่ะ"อิงอรพูดแบบคนเอาแต่ใจ พลางเดินไปที่โต๊ะกลางร้าน ที่นลินธาราและเมษากำลังนั่งอยู่ "และอิงจะนั่งโต๊ะนี้!!!"

          "นี่อะไรของคุณเนี้ย!" เมษายืนคล้ำเอวมองไปที่อิงอร ในขณะที่นลินธารานั่งนิ่งดูสถานการณ์

          "ฉันจะนั่งโต๊ะนี้!!" อิงอรยืนคล้ำเอวบ้าง

          "ไม่เห็นเหรอไงว่าฉันนั่งอยู่"เมษาพูดอย่างคนอารมณ์ขึ้น

          "เห็น แล้วจะทำไม!" อิงอรตอบกลับอย่างกวนๆ

          "ก็ไม่ทำไมหรอก..."เมษากวาดสายตาไปที่สาวเปรี้ยวตรงหน้า เธอแต่งตัวด้วยเสื้อสายเดี่ยวกับกางเกงขาสั้นสีฉูดฉาด สวมรองเท้าส้นสูง ส่วนผมถูกมัดขึ้นเป็นหางม้า ใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางอย่างเห็นได้ชัด"คุณก็สวยดีนะ หน้าตาก็ดี ผิวพรรณก็ดี ไม่หน้าทำตัวแบบนี้เลย สงสารพ่อแม่อ่ะ!!!" 

          "นี่! แก แกโดนแน่!" อิงอรยกมือทำท่าจะตบเมษา

          "ทำไม นึกว่าฉันจะกลัวเหรอ"เมื่อเมษาทำท่าจะตบกับอิงอรเช่นกัน ทำให้นลินธาราที่นั่งดูเหตุการณ์มาตลอด ทนไม่ไหว...

          "หยุด!!! พอได้แล้ว"ทำให้ทั้งสองคนรวมถึงคนทั้งร้านหันมามองเธอเพียงคนเดียว" คุณไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายเพื่อนฉัน" เธอหันไปพูดกับอิงอรด้วยท่าทางเย็นชา 

          "ก็ดูมันพูดสิ"อิงอรตอบกลับ

          "ถ้าคุณไม่ทำตัวคุณเอง ก็ไม่มีใครว่าคุณได้หรอก"

          "กรี๊ด!!!!!!" อิงอรกริ๊ดพลางกระทืบกับพื้นอย่างเด็กเอาแต่ใจ ทำให้นลินธาราส่ายหน้าเอือมระอากับท่าทางของเธอ

          "พอได้แล้ว น้องอิง หยุดก่อเรื่องได้แล้ว"นทีรีบวิ่งเข้ามาห้าม

          "พี่นที พี่นทีดูพวกมันทำสิค่ะ"

          "พวกเค้าก็ไม่ได้ทำอะไรนิ มีแต่เรานั่นแหละที่หาเรื่องพวกเค้า "

          "กรี๊ด! พี่นที ค่อยดูนะ อิงจะฟ้องพี่ตะวัน" อิงอรเดินออกจากร้านไปด้วยอารมณ์โกรธจัดทันที

          "ผมต้องขอโทษคุณลูกค้าด้วยนะครับ ผมเป็นเจ้าของร้าน เดี๋ยวผมรับผิดชอบเองครับ"

          "ไม่ต้องหรอกค่ะ" นลินธาราหันไปบอกกับนทีแล้วเดินไปจ่ายเงิน แต่เมษายังยืนมองผู้ชายตรงหน้าด้วยอารมณ์โกรธจัด

          "นายก็พูดง่ายนะ ผมจะรับผิดชอบเอง ตอนที่เค้าจะตบกันนายไปอยู่ไหนมา"

          "ผมก็บอกอยู่นี่ไง ว่าผมจะรับผิดชอบ" นทีมองหน้าหญิงสาวตรงหน้า 'หน้าตาก็สวยนะ  ไม่น่าปากจัดเลย'

          "ไม่จำเป็น และนายควรจะมีวิธีจัดการเรื่องแบบนี้ให้ดีหน่อยนะ ก่อนที่ร้านนายจะเจ๊ง ป่ะลิน" เมษาหันไปหานลินธาราที่จ่ายเงินพึ่งเสร็จ แล้วเดินจากไป

          ทิ้งให้นทียืนอึ้งกับคำพูดทิ้งท้ายของเธอ ทำให้ชายหนุ่มถึงกับส่ายหน้ากับคำพูดของเธอ 'ช่างเป็นคำอวยพรที่ดีจริงๆ'

          "ผู้หญิงอะไร! ปากจัดชะมัด! ขออย่าได้เจออีกเลย สาธุ!"