รักนี้ ตะวันส่องใจ

          ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้เจอเธออีก ตกลงนี่เธอเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่? แล้วไปทำอะไรที่นั่น? เป็นพนักงานของที่นั่นเหรอ? มันยังคงเป็นคำถามที่ลอยอยู่ในหัวผมในเวลานี้ ตกลงเธอเป็นใครกันแน่ นลิน...

          "ตะวัน ตะวัน ลูก มาหาแม่หน่อย " เสียงเรียกอันคุ้นเคยของมารดา ทำให้ตะวันหลุดจากภวังศ์ที่เขากำลังคิดหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ "ครับแม่  มาแล้วครับ" เขาพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหามารดาที่นั่งข้างบิดาของเขาบนโซฟาตัวใหญ่ ถึงท่านทั้งสองจะกลายเป็นหนุ่มใหญ่สาวใหญ่กันแล้ว แต่ยังคงความหล่อสวยอยู่ไม่สร่าง รวมถึงความรักของท่านทั้งสองที่ยิ่งนับวันยิ่งมากขึ้น นี่แหละนะที่เรียกว่า รักแท้ จนบางครั้งเขายังอดคิดไม่ได้ว่า ชีวิตของเขาจะมีคนคอยอยู่เคียงตลอดไปเหมือนท่านทั้งสองหรือเปล่าหรือจะมีชีวิตความรักที่สวยงามแบบนี้ไหม แต่สิ่งที่เขาเชื่อมั่นมาโดยตลอดก็คือ 'รักแท้มีอยู่จริง'

          "ว่าไง ไอ้เสือตะวัน"ทินกรเอ่ยทักทายบุตรชายตามประสาพ่อลูก

          "เสืออะไรล่ะพ่อ เหมียวน้อยน่ารักต่างหาก ใช่ไหมครับแม่" ตะวันเดินเข้าไปหอมแก้มมารดาฟอดใหญ่พร้อมกับกอดมารดาไว้ในอ้อมแขน ทำให้บุหลันอดยิ้มกับท่าทางอ้อนเป็นเด็กๆของบุตรชายไม่ได้

          "หยุดทำเป็นเล่นได้แล้วลูก โตเป็นหนุ่มแล้วนะ"บุหลันทำเป็นเสียงเข้ม หวังให้บุตรชายกลัว แต่บุตรชายยังคงนั่งยิ้มอยู่เหมือนเดิม แถมยังกอดไม่ปล่อยอีกต่างหาก

          "ใช่ อีกหน่อยก็แต่งงาน มีลูกมีเมียแล้ว" บิดาพูดแซวด้วยอารมณ์ขัน

          "โห้ พ่อ อีกนานเลยกว่าจะมี"

          "นี่ตะวัน เราก็จะ 30 อยู่แล้วนะ คิดไว้บ้างไม่เป็นไรหรอกลูก " 

          "ถ้าเราไม่หาเอง แม่เค้าจะหาให้แล้วนะ"

          "พ่อแม่ครับ เรื่องแบบนี้รีบเร่งไม่ได้หรอก มันต้องดูๆกันไป" ชายหนุ่มพูดไปยิ้มไป ทำให้ทั้งสองมองเห็นความผิดปกติของบุตรชาย 

          "แกมีใครอยู่ในใจแล้วใช่ไหมไอ้เสือ"

          "มีอะไรกันล่ะพ่อ ไม่คุยด้วยแล้ว แต่เดี๋ยวนะ แม่เรียกผมมาคุยด้วยไม่ใช่หรอกครับ"

          "อ่อ ใช่จ๊ะ พรุ่งนี้ว่างไหมลูก"

          "ว่างครับ มีอะไรเหรอครับ"

          "คือ พรุ่งนี้แม่กับพ่อจะไปเยี่ยมคุณวนาลีน่ะจ๊ะ ไม่ได้ไปนานแล้ว ไปด้วยกันไหม ลูก"

          "อ่อ ได้ครับ ผมไปด้วย"

          รุ่งเช้านี้หลังจากที่นลินธาราและวนาลีใส่บาตรเสร็จแล้ว ทั้งคู่กำลังรับประทานอาหารเช้ากันอยู่นั่นเอง

          "คุณท่านค่ะ มีคนมาค่ะ"นวลจันทร์รีบวิ่งเข้ามาบอกวนาลีด้วยท่าทางดีใจ

          "ใครกันล่ะ นวล มาแต่เช้าเชียว" หญิงชราพูดพลางแปลกใจเล็กน้อย

          "คุณทินกรกับคุณบุหลันค่ะ" หลังจากที่เอ่ยชื่อทั้งสองคนแล้ว  นลินธาราก็สังเกตได้ว่าคุณยายของเธอมีท่าทางที่แปลกไป จนเธอชักสงสัยว่าทั้งสองคนนี้เป็นใคร

          "ใครเหรอค่ะ คุณยาย"

          "ทินกรกับบุหลันเป็นเจ้าของรีสอร์ทภูตะวัน ที่อยู่ข้างๆรีสอร์ทเรานี่เอง"

          "รีสอร์ทภูตะวัน "หลังจากที่ยินชื่อรีสอร์ทนี้ หญิงสาวก็จำคำที่เพื่อนสาวโทรมาเล่าให้เธอฟังเมื่อวานก่อนได้ทันที

          ' คุณตะวัน ตะวัน ธีระปราชญ์ อายุ 29 ปี สถานะโสด แต่ไม่รู้ว่าสนิทไม่นะ การศึกษาจบโทจากนิวซีแลนด์ด้านการโรงแรม มา 4 ปีแล้ว และที่สำคัญ เขาเป็นลูกเจ้าของรีสอร์ท ภูตะวัน รีสอร์ทที่อยู่ข้างๆรีสอร์ทแกนี่เอง'

          งัั้นทั้งสองคนก็เป็น 'พ่อแม่นายตะวัน'  ทำไงดียังไม่อยากเจอตอนนี้เลย หวังว่านายนั่น คงไม่มาด้วยนะ

          "คุณยายค่ะ นลินของตัวนะค่ะ"

          "อ้าว! อิ่มแล้วเหรอลูก"  

          "อิ่มแล้วค่ะ ลินว่าจะไปรดน้ำต้นไม้ซักหน่อย เกรงใจลุงหมาย เมื่อวานก็หอบกล้วยไม้กลับมาบ้านตั้งหลายต้น กลัวแกจะรดไม่ไหว ลินไปก่อนนะค่ะ"

          ในระหว่างที่ทินกรและบุหลันเข้าไปคุยกับวนาลี หญิงชราที่ทางครอบครัวให้ความเคารพนับถือมาโดยตลอด เพราะวนาลีเคยให้ความช่วยเหลือและคำปรึกษากับรีสอร์ทภูตะวัน ตอนที่รีสอร์ทกำลังเกิดปัญหาอย่างหนัก ทำให้สองรีสอร์ทนี้ไม่ใช่คู่แข่งทางธุรกิจเหมือนอย่างที่อื่น แต่ก็รู้กันแค่วงในเท่านั้น และไม่มีใครคิดจะอธิบายเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งสองรีสอร์ท มันจึงกลายเป็นความลับ...

          ตะวันเลือกที่จะออกมาเดินเล่นภายในบริเวณบ้าน เพราะเห็นผู้ใหญ่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนานและไม่ใช่เรื่องของเด็กอย่างเขา อยู่ๆในขณะที่เขากำลังเดินอยู่นั่นเอง เขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ ถึงแม้จะเห็นแค่ข้างหลัง แต่เขาก็สามารถบอกได้ว่า ผู้หญิงคนนี้คุ้นตามาก เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

          "คุณครับ คุณ คุณ คุณ" ไม่ว่าตะวันจะเรียกยังไง เธอคนนั้นก็ไม่ยอมหันหน้ามาสักที แกล้งทำหูทวนลม ไม่ได้ยินที่เขาเรียก ได้!อยากให้ใช้แผนนี้ใช่ไหม "เฮ้ย!งู งู อยู่ข้างหลังคุณน่ะ"

          "ว้าย! งู งู ไหนๆ "ทันทีที่เธอหันหน้ามา เขาจำได้ทันทีว่าเธอเป็นใคร ถึงแม้วันนี้เธอจะแต่งตัวง่ายๆแค่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขาสามส่วนสีเดียวกัน ส่วนผมก็แค่ม้วนเก็บขึ้นง่ายๆ แต่เธอก็ยังดูดีอยู่เหมือนเดิม นี่แหละ นลิน  

          "นี่ นายแกล้งฉันเหรอ ได้" ทันทีที่เขาตั้งตัวได้ เขาก็โดนวิ่งไล่ฉีดน้ำซะแล้ว ไม่ว่าจะวิ่งหลบไปทางไหน นลินก็วิ่งไล่ฉีดน้ำมาได้ตลอด จนตัวเขาเปียกไปหมด เอาว่ะ! ไหนๆก็เปียกแล้ว

          จากที่เขาเป็นฝ่ายวิ่งหนี ตอนนี้กลับกลายเป็นเขาที่วิ่งไล่เธอแทน ทันทีที่วิ่งไล่ทัน เขาก็กอดเธอไว้แน่น แน่นอนว่าเธอต้องดิ้นสุดแรง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ตัวเขาขยับเขยื้อนได้เลยแม้แต่น้อย กลับกลายเป็นว่ายิ่งเธอดิ้นมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งอยู่ใกล้กันมากเท่านั้น และทำให้เราทั้งสองคนเปียกไปหมดเพราะนอกจากเธอจะดิ้นแล้ว ยังสาดน้ำมาหาเขาอย่างไม่ยั้ง ทำให้ตัวเองเปียกไปด้วย

          "ปล่อยฉันนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้"เธอพยายามสุดความสามารถเพื่อให้หลุดไปจากอ้อมกอดเขา แต่ก็ไม่มีประโยชน์ "ฉันบอกให้ปล่อยไง นายตะวัน"

          ทันทีที่เธอพูดจบ ตะวันก็ต้องอึ้งเมื่อเธอรู้จักชื่อเขาด้วย แน่นอนว่าเขายังไม่ได้แนะนำตัวแล้วเธอรู้จักชื่อเขาได้อย่างไร  ตกลงนี่เธอเป็นใครกันแน่...

          ในขณะที่เขากำลังอึ้งอยู่นั่นเอง นลินธาราจึงใช้โอกาสนี้แหละ ทำให้เขาปล่อยตัวเธอสักที เธอจึงใช้ช่องว่างระหว่างเขากับเธอให้เป็นประโยชน์ ใช้กำลังอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ เอาศอกของเธอใส่ไปที่หน้าท้องของเขาอย่างแรง ทำให้เขาต้องปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดไปทันที

          "โอ๊ย! คุณทำอะไรผมเนี้ย"

          นลินธาราหัวเราะสะใจอย่างไม่ห่วงสวยเลย เพราะท่าทางของชายหนุ่มตอนนี้ ทั้งน่าสงสารและสมน้ำหน้า ไปพร้อมกัน โดยเผลอยิ้มออกไปโดยไม่รู้ตัว 

          "เกิดอะไรขึ้นค่ะ คุณนลิน!"