รักนี้ ตะวันส่องใจ

          เสียงเคาะประตูดังขึ้นในขณะที่นลินธารากำลังนั่งทำงานอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่หนานุ่มสีขาว ห้องทำงานของเธอถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่หรูหรา เฟอร์นิเจอร์ล้วนเป็นสีขาวทั้งสิ้น ซึ่งเข้ากับการแต่งกายของเธอ ที่ทุกวันมักจะแต่งตัวด้วยชุดสูทสีขาวเสมอ

          "ขออนุญาตค่ะ คุณนลิน" ขวัญข้าว เลขาสาวของนลินธาราพูดขออนุญาตพลางเดินมาหยุดที่โต๊ะทำงาน "วันนี้คุณนลินมีตรวจงานด้านการบริการอาหารของรีสอร์ทนะค่ะ เวลา 10 โมง เหลือเวลาเตรียมตัวอีก 2 ชั่วโมงค่ะ"

          "ไปตอนนี้เลยดีกว่า" อยู่ๆนลินธาราก็ลุกขึ้นพลางเดินออกไป 

          "แต่เรานัดไว้ 10 โมงนะค่ะ" ขวัญข้าวรีบทักท้วงขึ้น

          "ไปก่อนเวลาจะเป็นไร คุณขวัญข้าว"ฉันพูดขึ้นเพราะเริ่มมีอารมณ์ฉุนนิดนึงแล้ว ทำให้ขวัญข้าวหุบปากสนิทไม่กล้าพูดอะไรอีก

          ในเวลานี้ทางด้านการบริการอาหารกำลังวุ่นวายกับการจัดเตรียมการมาตรวจงานของเจ้าของคนใหม่ ที่กำลังจะมาตรวจงานในไม่ช้า

          "เร็วๆสิ เดี๋ยวคุณนลินก็มาก่อนหรอก" เสียงดังมาจากหัวหน้าฝ่ายบริการอาหาร ที่ตอนนี้กลายเป็นสาวใหญ่ร่างท้วมไปแล้ว

          "อะไร ป้าแจงจะรีบอะไรขนาดนั้น อีกตั้ง 2 ชั่วโมง เวลาเหลือเฟือ"

          "ก็จะไม่ให้รีบได้ไง คุณนลินเธอเป็นคนเงียบๆไม่เหมือนบ้านเหมือนเมืองเค้า ไม่รู้จะมาก่อนเวลาหรือเปล่า          

          "เท่าที่ฉันเห็น ฉันว่า มาก่อนเวลานะป้า"

          "หมายความว่า??" ดูเหมือนคนที่พึ่งนินทาฉันไปจะเริ่มรู้ตัวแล้ว และเมื่อหันหน้ามาก็พบกับฉันอย่างจัง หน้านี่ซีดจังเลย แน่สิกำลังนินทาฉันอยู่นี่ แต่ช่างเถอะไม่มีใครในโลกนี้ไม่เคยไม่โดนนินทาหรอก "คุณนลิน "

          "จ๊ะ ป้า คุณนลิน" ขวัญข้าวพูดพลางหัวเราะท่าทางขำๆของหัวหน้าฝ่ายบริการอาหาร

          "ไม่ต้องเกร็งนะค่ะ ป้า ทำตัวตามปกติ เลยค่ะ"ฉันยิ้มให้สาวใหญ่ด้วยความเป็นมิตร "ป๊ะ คุณขวัญข้าวไปนั่งที่โต๊ะกัน"

          "ค่ะ คุณนลิน "

          ฉันและขวัญข้าวเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารโต๊ะนึงที่อยู่ตรงกลางห้องอาหารใหญ่ สามารถมองเห็นโต๊ะอาหารโต๊ะอื่นได้อย่างทั่วถึง และวิวทางธรรมชาติ ทำให้รีสอร์ทของเราเป็นที่นิยมนอกเหนือจากเรื่องรสชาติอาหาร

          "คุณนลินค่ะ เราจะตรวจงานโดยวัดจากอะไรดีค่ะ"

          "อืม แค่ดูการบริการของพนักงานและคำชมจากลูกค้าก็พอ"

          "ค่ะ แล้วเราจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหนค่ะ"

          ฉันยิ้มแบบเจ้าเล่ห์เล็กน้อย "ไม่มีกำหนด" ดูเหมือนว่าเลขาของฉันจะอึ้งกับคำพูดเมื่อกี้นะ แต่ช่างเถอะ ฉันเป็นคนไม่ค่อยชอบอธิบายอะไรอยู่แล้ว ปล่อยให้อึ้งไปอย่างงั้นแหละ

          เวลาผ่านไปพอสมควร ฉันยังคงนั่งอยู่ที่เดิม มีผู้คนมากมายเข้ามาใช้บริการ ล้วนแต่ให้คำชมทั้งนั้น มีมาทั้งแบบครอบครัวและกลุ่มพนักงานทั่วไป แต่มีครอบครัวนึงที่สะดุดตาฉัน พวกเขามากัน 3 คน พ่อ แม่ ลูก ดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากเลย ลูกสาวตัวน้อยน่าตาน่ารักกำลังยิ้มหวานขณะอยู่ในอ้อมกอดของคุณแม่ ในขณะที่พ่อกำลังป้อนข้าวให้ จนฉันอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ฉันอิจฉาเด็กคนนั้นจังนะ คงจะมีความสุขมากเลย คิดถึงแม่จัง...

          "คุณนลินค่ะ นี่เที่ยงแล้วนะค่ะ จะทานข้าวอยู่ที่นี่เลยไหมค่ะ" ขวัญข้าวพูดขึ้นทำให้ฉันหลุดออกจาภวังค์ทันที

          "หา! อืม ทานสิ เธอสั่งอาหารเลยนะ เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน" 

          ให้ตายสิ อยู่ๆเพื่อนๆผมก็อยากมากินข้าวอยู่รีสอร์ทคู่แข่งของผมซะงั้น รีสอร์ทแก้วตาวนาลีเป็นคู่แข่งอันดับต้นๆของรีสอร์ทผมเลย ทำให้ผมมากินข้าวด้วยอาการเซงๆ แต่แล้วอยู่ๆสิ่งที่ผมรอคอยก็มาถึงนั่นคือ ผู้หญิงตรงหน้า ผู้หญิงที่ผมรอคอยมาตลอด 2 วันอยู่ตรงหน้าผมแล้ว  เหมือนเธอกำลังจะเดินไปที่ไหนสักแห่ง ถึงแม้จะเห็นไม่เต็มตาก็ผมก็จำได้ทันทีว่า เธอ คือ นลิน

          "เฮ้! ตะวันเป็นไรว่ะ อยู่ๆก็ทำตาโต" นทีพูดขึ้น

          "หรือว่า มันเจอนางฟ้าที่ไหนอีกว่ะ "เพื่อนของผมทั้งสอง พยายามมองหานางฟ้า ในขณะที่ผมอยากให้พวกมันหุบปากไปซักที เลยหาอะไรอุดปากมันสักหน่อย 

          "แหวะ! เล่นอะไรของแกว่ะ ไอ้ตะวัน"

          "เอ่อว่ะ เอากระดาษทิชชู่มายัดปากคนอื่นทำไมว่ะ"

          "จะได้หยุดพูดไง " ผมพูดพลางตลกกับท่าทางของเพื่อนทั้งสอง

          "ไม่ต้องมาแกล้งเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุยเลย"

          "นั่นดิ ไหนว่าไม่อยากมารีสอร์ทคู่แข่งไง"          

          "ก็ไม่ได้อยากมา เว้ย! แต่ไหนๆมาแล้ว ก็ขอดูด้านการบริการอาหารของรีสอร์ทคู่แข่งสักหน่อย ว่าจะดีแค่ไหนกันเชียว                         

          ในระหว่างที่ฉันจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร ฉันไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยินนัก แต่มีคำพูดนึงที่ฉันได้ยินชัดเจนเลย นั่นคือ รีสอร์ทคู่แข่ง มันทำให้ฉันเดินช้าลง

          "แก้วตา วนาลี รีสอร์ท ยินดีให้บริการค่ะ" ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปที่โต๊ะนั้น หลังจากที่ฉันกล่าวไป ทุกคนในโต๊ะต่างมองมาที่ฉันเป็นตาเดียวและคนที่ดูจะอึ้งที่สุดก็คือคนที่เข้ามาช่วยประคองฉันไว้ ทำให้ฉันยิ้มให้อย่างเต็มใจหน่อย แต่คำว่า รีสอร์ทคู่แข่ง มันทำให้ฉันสงสัยว่าเขาเป็นใครกันแน่

        "คุณนลินค่ะ มีโทรศัพท์มาค่ะ โทรมาหลายครั้งแล้ว แต่ขวัญไม่กล้ารับค่ะ"ฉันหันไปก็พบกับเลขาสาวของฉัน ที่รีบเอาโทรศัพท์มาให้ฉัน 

          "ขอโทษนะค่ะ" ฉันพูดกับชายหนุ่มคนนั้น พร้อมเดินออกมาจากโต๊ะนั้น หาที่โล่งๆเพื่อคุยโทรศัพท์

          (ไง นลิน ไปอยู่ไหนมาจ๊ะ ถึงพึ่งรับโทรศัพท์เนี้ย ฉันโทรมาหลายรอบแล้วนะ)

          "แหม! บ่นเป็นคนแก่ เลยนะ เมย์ มีไรเหรอ "

          (มีดิจ๊ะ เพื่อนรัก เข้าเรื่องเลยนะ แกจำผู้ชายที่เข้ามาช่วยแกเมื่อ 2 วันก่อนได้ป่ะ)

          "อืม ได้ดิ " ทำไมจะจำไม่ได้ ก็พึ่งเจอกันเมื่อกี้

          (ฉันไปสืบประวัติส่วนตัวของเขามาแก)

          "สืบประวัติ"ฉันเผลอยิ้มออกมาด้วยความดีใจ อะไรจะพอดีขนาดนี้นะ กำลังอยากรู้พอดีเลย

          (ใช่ เขาชื่อ คุณตะวัน ตะวัน ธีระปราชญ์ อายุ 29 ปี สถานะ โสด แต่ไม่รู้สนิทไหมนะ การศึกษาจบโทจากนิวซีแลนด์ด้านการโรงแรม มา 4 ปีแล้ว และที่สำคัญ)

          "อะไรต่อ พูดดิ"

          (เขาเป็นลูกเจ้าของรีสอร์ท ภูตะวัน รีสอร์ทที่อยู่ข้างๆรีสอร์ทของแกนี่เองแหละ)

          ฉันอึ้งไปนานแค่ไหนไม่รู้ เหมือนกัน ข้อมูลที่ฉันพึ่งได้ยินเมื่อกี้มันทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก

          (เป็นไง ลิน ข้อมูลจากฉัน)        

          "ดีมาก เดี๋ยวเลี้ยงข้าวนะ เพื่อนรักจ๋า"

          เมื่อเมษาว่างสายไป ทำให้ฉันได้เวลาคิดมากขึ้น ว่าสิ่งที่ฉันได้ยินมันทำให้ฉันแน่ใจว่า เขาเป็นคนที่ฉันไม่ควรจะผูกมิตรด้วยเด็ดขาด และการที่เขาเข้ามาวันนี้เพื่อสืบข้อมูลรีสอร์ทของฉัน 

          "นายคือศัตรูของฉัน ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่ นายตะวัน"