รักนี้ ตะวันส่องใจ

          '5 ปีแล้วสินะ กับความเจ็บปวดที่มันเกิดขึ้นและไม่มีวันจางหายไปจากใจฉันเลย...'
          รถฟอร์จูนเนอร์คันหรูขับเคลื่อนเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตกแต่งในสไตส์ยุโรป มีสวนธรรมชาติที่สวยงามที่จัดตกแต่งโดยไม้ดอก ไม้ประดับต่างๆมากมาย ประกอบด้วยน้ำตกเล็กๆเหมาะแก่การเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจ ถือเป็นบ้านที่น่าอยู่เลยทีเดียว
          เมื่อรถคันหรูเคลื่อนมาจอดลงในบริเวณบ้านนั่นเอง มีหญิงชราและสาวใช้อีก 2-3 คน ยืนรอการกลับมาของหลานสาวคนเดียวของเธอ ซึ่งเธอได้ส่งไปเรียนต่อที่สวิตเซอร์แลนด์ได้ 5 ปีแล้ว นี่ก็ถึงเวลาแล้วที่นลินธาราจบปริญญาโทแล้วเดินทางกลับมาที่เมืองไทย ทำให้วนาลีดีใจที่จะได้พบกับนลินธาราแล้ว
          ประตูรถเปิดออกมาเผยให้เห็นหญิงสาวร่างบางผิวขาวอมชมพู ใบหน้ารูปไข่ จมูกโด่งเป็นสันเข้ารูป พร้อมใส่ชุดสูทสีขาวกางเกงขายาวสีเดียวกัน ริมฝีปากบางสีกุหลาบเผยรอยยิ้มหวานออกมา เมื่อได้พบกับสิ่งที่เธอรอคอย
          "สวัสดีค่ะ คุณยาย" เมื่อนลินธาราลงจากรถแล้ว เธอกล่าวทักทายวนาลีคุณยายของเธอแล้ว เข้าสวมกอดคุณยายด้วยความคิดถึง
          "นลิน ยายคิดถึงหนูมากเลยลูก" วนาลีกอดหลานสาวตอบด้วยความยินดีและคิดถึง
          "ลิน ก็คิดถึง คุณยายค่ะ"
          "คุณนลิน สวยจังเลยนะค่ะ" นวลจันทร์ แม่บ้านคนสนิทของวนาลีกล่าวชมนลินธาราด้วยรอยยิ้มหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน
          "ขอบคุณนะค่ะ ป้านวล"
          วนาลีคลายอ้อมกอดจากนลินธารา จึงได้เห็นใบหน้าของหลานสาวอย่างเต็มตา ซึ่งทำให้เธอได้นึกถึงธารารินลูกสาวของเธอที่ได้จากไปแล้ว
          "นลิน หนูรู้ไหมลูก หนูหน้าเหมือนแม่มากๆเลย"วนาลีน้ำตาคลอเบ้าเมื่อนึกถึงธารารินขึ้นมา
          "คุณน้ำ เธอไปสบายแล้วนะค่ะ คุณท่าน เราเข้าบ้านกันดีกว่าค่ะ"นวลจันทร์พูดปลอบใจแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเห็นอาการเปลี่ยนแปลงของวนาลี
          จากนั้นนลินธาราประคองแขนของวนาลีเข้าไปภายในบ้านตามด้วยนวลจันทร์และสาวใช้คนอื่นๆเดินปิดท้ายขบวน เมื่อเข้าไปภายในบ้านนลินธาราปล่อยมือจากวนาลีแล้วนั่งลงบนโซฟาข้างๆกัน 
          "คุณยายค่ะ ตอนนี้รีสอร์ทของเราเป็นยังไงบ้างค่ะ" นลินธารากล่าวถามถึงกิจการของครอบครัว
          "นี่ หลานพึ่งมาถึงนะ ถามถึงเรื่องงานเสียแล้ว"
          "ก็คุณยายเหนื่อยมามากแล้วนี่ค่ะ ถึงเวลาที่คุณยายควรพักแล้วค่ะ"
          "ขอบใจน้ำใจหนูมากนะ แต่ยายว่าลินควรจะพักสักหน่อยนะลูก"วนาลีนึกดีใจที่หลานสาวคิดจะช่วยงานของกิจการของครอบครัวโดยที่เธอไม่ต้องเอ่ยปากร้องขอแต่อย่างใด แต่อดนึกเป็นห่วงไม่ได้
          "นั่นสิค่ะ นวลว่าคุณนลินพักสักเดือน สองเดือน หายเหนื่อยแล้วค่อยไปทำงานก็ได้ค่ะ"
          "ลินว่าแค่อาทิตย์นึงก็พอแล้วค่ะ ลินอยากตอบแทนบุญคุณคุณยายที่ให้โอกาสลิน ให้โอกาสคุณแม่ที่ท่านได้ทำผิดไป"นลินธาราหันไปยิ้มให้กับวนาลี ซึ่งเมื่อท่านได้ยินดังนั้นก็อดที่จะยิ้มทั้งน้ำตาไม่ได้ แต่ในใจใครจะรู้ว่า นลินธารานั้นกำลังร่ำไห้อย่างหนักเมื่อวนาลีบอกว่าเธอหน้าตาเหมือนธาราริน แม่ของเธอ มันยิ่งทำให้ความเจ็บในใจกำเริบขึ้นมา...