รักนี้ ตะวันส่องใจ

          1 เดือนต่อมา

          นลินธาราได้เข้าไปบริหารกิจการของครอบครัวได้ 2 สัปดาห์แล้ว กิจการของครอบครัวนั่นคือ แก้วตาวนาลี รีสอร์ท ตระกูลของเธอได้ทำกิจการนี้มาเป็นรุ่นๆโดยเธอคือผู้สืบทอดคนต่อไป รีสอร์ท แก้วตาวนาลี เป็นรีสอร์ทที่พักสุดคลาสสิกสไตล์วินเทจสถาปัตยกรรมกลิ่นอายทัสคานี อิตาลี มีห้องพักอย่างสวยงามอยู่ท่ามกลางธรรมชาติได้อย่างลงตัว มีทั้งสระว่ายน้ำและบ่อน้ำพุร้อนให้บริการ ทำให้รีสอร์ทแห่งนี้กลายเป็นรีสอร์ทชื่อดังของจังหวัดไปโดยปริยาย

          ในระหว่างที่นลินธารากำลังเดินตรวจงานอยู่นั่นเอง

          "นลินๆ ทางนี้" มีเสียงเรียกเธอจากหญิงสาวคนหนึ่ง

          "อ้าว! เมย์ แกมาได้ไงเนี้ย"

          นลินธาราหันไปมองตามเสียงเรียก ก็ได้พบกับเมษา สาวน้อยร่างบางหน้าตาจิ้มลิ้มยืมฉีกยิ้มหวานให้เธออยู่ เมษาเป็นเพื่อนสนิทของเธอมาตั้งแต่ไปเรียนต่อที่สวิตเซอร์แลนด์แล้ว เธอเป็นคนสนุกสนาน พูดจาตรงไปตรงมา อัธยาศัยดี ทำให้เข้ากับคนได้ง่าย ซึ่งต่างจากนลินธาราที่ไม่ค่อยเชื่อใจใคร ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่นัก

          "ขับรถมาอ่ะดิ ฉันคิดถึงแกมากเลย ลิน"

          "อืม คิดถึงเหมือนกัน ว่าแต่แกไม่ต้องไปทำงานเหรอ"

          "โอ๊ย! ฉันพึ่งเรียนจบได้แค่เดือนเดียวนะ ขอพักก่อนแล้วกัน ใครจะไปขยันเหมือนแกย่ะ มาถึงก็ทำงานเลย ไม่เหนื่อยเหรอลิน"

          "ไม่หรอก คุณยาย ท่านเหนื่อยมามากแล้ว ถึงเวลาที่ต้องพักบ้างแล้วล่ะ"

          "ขอยกรางวัลหลานสาวยอดกตัญญูให้เลยค่ะ"

          "อย่าประชดได้ไหม เมย์"

          "จ้าๆ ขอโทษ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า ฉันหิวแล้ว"

          "ไปสิ"

          ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

          กลุ่มชายหนุ่มมากินเลี้ยงสังสรรค์ต่างพาแฟนสาวของตัวเองมาอวดเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน แต่ดูเหมือนจะมีสองหนุ่มที่ขาดคู่ควงมางานนี้

          "เออ แกสองคนไม่พาสาวมาเหรอว่ะ ไอ้นที ตะวัน"เพชรพูดแซวเพื่อนทั้งสองที่ขาดคู่ควงไป ในระหว่างที่เขาพา อ้อมใจ แฟนสาวมาเพียงคนเดียว

          "มีของดี ไม่เห็นต้องโชว์เลยว่ะ ใช่ไหม ไอ้ตะวัน"

          "อะไรของแกว่ะ ของดงของดีอะไร ไม่มี"

          "ไม่ต้องมาพูดเลย ฉันเห็นน้องอิงมาบ้านแกเกือบทุกวัน"

          "เฮ้ย! จริงดิ น้องอิงอร ลูกสาวอานพเหรอว่ะ"เพชรที่พึ่งรู้เรื่องก็ทำท่าจะเริ่มแซวเพื่อนด้วยอีกคน

          "ใช่ดิว่ะ น้องอิง ทั้งขาว สวย หมวย อึ่ม..."

          "พอๆทั้งสองคนเลย น้องเค้าเป็นผู้หญิงนะโว้ย!"

          "แล้วชอบน้องเขาป่ะล่ะ" นทีถามขึ้นด้วยความสงสัย

          "เป็นน้องเว้ย! แค่น้อง"ตะวันพูดชัดทุกคำ ทำให้เพื่อนของเขาหยุดล้อ แล้วรับประทานอาหารต่อ

          "ใครว่ะ สวยเว่อร์"อยู่ๆเพชรก็พูดขึ้นมาเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา

          "อะไรว่ะ ไอ้เพชร ถ้าไม่สวยจริง แก..."ตะวันหยุดพูดแล้วตกตะลึงในสิ่งที่เขาเห็นนั่นคือหญิงสาวคนหนึ่งที่มีใบหน้าสะสวย ผิวขาวสดใสนั่นเอง

          "นลิน นั่งโต๊ะนี้แหละ"เมษาเมื่อหาโต๊ะได้แล้ว เธอจึงโบกมือเรียกนลินธารา เมื่อเพื่อนสาวไปนั่งประจำที่ทั้งคู่จึงเริ่มสั่งอาหาร

          "นี่ๆๆๆๆ ตื่นๆๆ"อ้อมใจบอกชายหนุ่มทั้งสามคนให้หายตกตะลึงสักที

          "จ๊ะๆๆ"เพชรหันไปตอบแฟนสาวแล้วมาคุยกับเพื่อนต่อ "นั่นคนหรือนางฟ้าว่ะ"

          "ฉันว่านางฟ้าว่ะ"

          "พอๆพวกแกหยุดเคลิ้มได้แล้ว"

          "ถามจริง สวยขนาดนี้แกยังไม่รู้สึกอะไรเหรอว่ะ"

          ตะวันหันไปมองหญิงสาวคนนั้นแล้วเผลออมยิ้มเล็กๆ   แล้วกลับมาตอบเพื่อนชายทั้งสองคน "ไม่นี่! เฉยๆ"

          "โห้! ไอ้ตะวันไอ้ปากแข็ง"

          "เฮ้ย! ไม่ต้องไปว่ามัน ปล่อยให้มันปากแข็งไป เพราะผู้หญิงคนนั้นมีคนมาขายขนมจีบแล้ว โว้ย!"

          "น้ำหวานสำหรับคนน่ารักอย่างคุณครับ"อยู่ๆก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งถือน้ำหวานมาให้นลินธารา ซึ่งเธอกำลังรับประทานอาหารอยู่

          "ว้าย!โรแมนติกที่สุดอ่ะ"

          "....."

          "รับไปสิ ลิน"เมษากล่าวขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนสาวไม่ยอมรับน้ำสักที เอาแต่ๆนั่งเฉยๆทำหน้าไร้ความรู้สึก

          "ฉันไม่เอา แกเอาไปดิ"เมษาจำต้องรับน้ำหวานแก้วนั้นไว้ จนผู้ชายคนนั้นเดินหน้าเศร้าจากไป

          "เฮ้ย! ลิน แกทำไมไม่รับน้ำจากเขาอ่ะ"

          "ทำไม ก็ฉันไม่ชอบน้ำหวานสักหน่อย"

          "แกก็ควรจะรับน้ำใจเขาไว้หน่อยไหม "

          "ก็ฉันไม่ชอบ..."

          "ผู้ชาย ทำไมแกถึงไม่ชอบอ่ะ น่ารักออก"

          "ไม่รู้ล่ะ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ"

          "โห้ ปฎิเสธอย่างชัดถ้อยชัดคำได้อย่างหน้าตาเฉยเลยว่ะ"

          "ใช่ ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนทั้งสวย และหยิ่งขนาดนี้เลย"

          "ตกลง แกจะชมหรือว่าด่ากันแน่ว่ะ!"

          "ชมดิ สวย หยิ่ง นี่ถ้าบ้านรวยนะ ครบเครื่องเลย"

          "ฉันกลับก่อนนะ วันนี้มีงานต้องทำอีกเยอะ นี่นะเงิน มื้อนี้ฉันเลี้ยงเองไปล่ะ"

          "เฮ้ย! ลิน ทิ้งกันอย่างงี้เลยเหรอ"

          นลินธารารีบลุกออกจากโต๊ะไป โดยไม่ทันได้ระวังพนักงานเสิร์ฟอาหารที่กำลังยกถาดอาหารมาพอดี ทั้งคู่จึงชนกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เธอเซล้มลงไป แต่ในระหว่างนั้นเองตะวันได้เอาตัวเข้ามารับไว้ได้ทันเวลา ทำให้นลินธาราได้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของตะวัน ทั้งคู่สบตากันอยู่นาน

          "ว้าย! นลินแกเป็นไงบ้าง"เมื่อเมษาเข้ามาทำให้ทั้งคู่แยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว

          "ดิฉัน ขอโทษนะค่ะ"นลินธาราหันไปยิ้มบางๆให้อย่างไม่ถือโกรธ พนักงานเสิร์ฟเลยกลับไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ

          "คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"ตะวันถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เมื่อนลินธาราหันหน้าไปมองเขาก็พบว่าเขาเป็นชายหนุ่มสูงใหญ่ ทรงผมถูกจัดทรงอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เผยให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ทำให้เธอเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เมื่อเธอได้สติก็รีบเดินออกไปจากร้านทันที

          "อ้าว นลิน เอ่อ!ต้องขอโทษและขอบคุณแทนนลินด้วยนะค่ะ นลิน รอฉันด้วย"เมษารีบวิ่งตามนลินธาราออกไป

          "เกิดอะไรขึ้นว่ะ ตะวัน"ตะวันไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่อมยิ้มอยู่คนเดียวเมื่อนึกถึงตอนที่หญิงสาวคนนั้นอยู่ในอ้อมกอดของเขา ทำให้เขาได้เห็นใบหน้าสวยหวานของเธอได้อย่างชัดเจน

          "ชื่อ นลิน งั้นเหรอ หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะครับ"