ภพรักหิมวันต์

 เมื่อเข้าเฝ้าองค์อัคราสูรเรียบร้อยแล้ว จิตราสูรก็ได้พาสุวรรณรัศมีไปยังอุทยานมาลีวัณ ซึ่งสุวรรณรัศมีดูเหมือนจะตื่นตาตื่นใจที่ไม่เคยพบอุทยานแห่งไหนงามเท่าเช่นนี้มาก่อน แม้กระทั่งอุทยานนครเทพกินราเองก็ตาม
 หลังจากเดินชมสวนกันมาจนทั่วแล้ว สุวรรณรัศมีก็เกิดอาการหน้ามืดจนถึงกับเป็นลม ทำให้จิตราสูรตกใจมาก ก่อนจะรีบพานางไปหาหมอหลวงเป็นการด่วนทันที
 "นางเป็นเช่นไรบ้าง หมอหลวง!!"
 "หม่อมฉันขอแสดงความยินดีเพค่ะองค์เหนือหัว พระชายาทรงพระครรภ์เพค่ะ"
 "จริงรึ!!จะเป็นไปได้เยี่ยงไรกัน ก็ในเมื่อเรากับนางเพิ่งจะ..." จิตราสูรละคำพูดไว้ในฐานที่เข้าใจ
 พญายักษ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ตกพระทัยยิ่งนัก นางจะตั้งครรภ์ได้เยี่ยงไร ในเมื่อเรากับนางก็ร่วมภิรมณ์เมื่อราตรีที่เพิ่งผ่านมานั้นเอง 
 "พระองค์อย่าทรงลืมนะเพค่ะ ว่านางเป็นกินรี เผ่าพันธุ์แห่งสกุณาทั้งปวง จึงไม่แปลกหรอกเพค่ะที่พระชายาจะทรงพระครรภ์ได้ไงระยะเวลาอันเร็วขนาดนี้"
 เมื่อหมอหลวงได้ทรงไขข้อข้องพระทัยในพระองค์แล้ว จิตราสูรจึงรีบเข้าไปหานางผู้เป็นที่รักโดยเร็ว
 "สุวรรณรัศมี เรากำลังจะมีลูก!!"
 "เพค่ะ หม่อมฉันทราบแล้วเพค่ะ"
 จิตราสูรไม่รอช้า เข้าสวมกอดนางกินรีทันใดด้วยความรักที่มีให้นางกินรีทั้งปวง
 เวลาผ่านไปหลายเดือน จิตราสูรได้แต่อยู่กับสุวรรณรัศมีที่ครรภ์แก่ใกล้คลอดที่พระตำหนักใหม่กับวิชุตานางกำนัลคนสนิทของสุวรรณรัศมี โดยไม่เสด็จมาหาพระนางโฉมสุรางค์เลย สร้างความเศร้าใจแก่นางเป็นอันมาก และด้วยเหตุนี้ทำให้นางแค้นในตัวสุวรรณรัศมีมากขึ้น!!
 "พระองค์ว่าลูกของเราจะเป็นสตรีหรือบุรุษเพค่ะ"
 สุวรรณรัศมีเอ่ยถามในขณะที่กำลังร้อยมาลัยอยู่
 "พี่อยากให้ลูกของเราเป็นสตรี เพราะว่านางจะได้มีโฉมงดงามเหมือนเจ้าไง สุวรรณรัศมี"
 คำตอบที่ได้รับนี้ ทำให้คนถามถึงกับเขินจนสีหน้าแดงระเรื่อเลยทีเดียว 
  "โอ๊ยยย!! พระองค์เพค่ะ หม่อมฉันเจ็บท้องเพค่ะ"
 บัดนี้ คนที่เคยเขินกลับแสดงอาการเจ็บปวด เมื่อร่างน้อยๆในครรภ์ของนางกำลังจะลืมตามาดูโลกแล้วในไม่ช้านี้!!
"วิชุตา!! เจ้าไปตามหมอหลวงมาสิ!!"
"เพค่ะ"
 เหล่านางกำนัลที่อยู่ภายนอกตำหนักต่างวิ่งกันจนโกลาหลไปหมด เมื่อเห็นพระชายาขององค์เหนือหัวกำลังจะมีพระประสูติกาล (อ่านว่า พระ-ประ-สู-ติ-กาน) 
 ทางด้านของผู้ที่กำลังจะเป็นแม่ก็แสนจะทรมานเมื่อต้องใช้กำลังที่มีในการคลอดบุตรที่กำลังจะเกิดมานี้ โดยมีนางยักขิณีหมอหลวงกับวิชุตาตอยช่วยเหลืออย่างใกล้ชิด
 จิตราสูรเองก็ใช่จะนิ่งนอนใจไม่!! ได้แต่เฝ้ารอดูเวลาที่รัชทายาทของพระองค์จะบังเกิดอย่างใจจดใจจ่อ จะให้อยู่เฉยได้เยี่ยงไรเล่า!! ลูกของข้าทั้งตน จะให้ไปมีเวลานิ่งนอนใจได้เยี่ยงไร
 ท้องฟ้าที่แจ่มกระจ่างใส พลันเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มเปรียบเสมือนยามรัตติกาล จนไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นแสงสีฟ้าครามที่พุ่งลงสู่ครรภ์ของกินรีผู้เป็นดั่งดวงหทัยของจอมอสุรา แสงอสุนีฟาดลงที่กลางยอดปราสาทแห่งพระชายาสุวรรณรัศมี ก่อนจะตามด้วยเสียงฟ้าคำรามดังสนั่นไปทั่วปฐพี คล้ายกับเป็นลางบอกเหตุว่าผู้มีบุญญาบารมีได้ถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว!!
"อุแว้!! อุแว้!!"
 เสียงน้อยดังสนั่นเปรียบดั่งเสียงน้ำทิพย์ชโลมใจ เมื่อมีเสียงทารกน้อยดังขึ้น ก่อนท้องฟ้าที่มืดมนจะกลับมาสดใสเช่นเดิม
"ลูกของข้าประสูติแล้วหรือนี่!!"
น้ำเสียงบ่งบอกถึงความยินดีที่กล่าวออกจากโอษฐ์ของพญายักษ์ผู้ยิ่งใหญ่
 ทางด้านของหมอหลวงและสุวรรณรัศมีต่างก็ดีใจที่ทารกน้อยได้เกิดมาลืมตาดูโลกภายนอกอย่างปลอดภัย
"ท่านหมอหลวง ข้าขออุ้มลูกของข้าได้หรือไม่??"
 สุวรรณรัศมีเอ่ยถามนางยักขิณีที่มีต่ำแหน่งเป็นถึงหมอหลวงประจำราชวัง
"เพค่ะ ลูกของพระชายาเป็นพระธิดาเพค่ะ"
 หมอหลวงทูลตอบด้วยสีหน้าเปรมปรีดิ์ ก่อนจะอุ้มทารกน้อยให้แก่ผู้เป็นพระมารดา นางกินรีสุวรรณรัศมีครั้นได้ยลโฉมพระธิดาก็บังเกิดความรัก ความสิเน่หาในตัวพระบุตรี
"ดูเจ้าสิ ดวงหน้าของเจ้าสวยคมเหมือนพระบิดาของเจ้าไม่มีผิด ส่วนดวงตาของเจ้าก็แฝงไปด้วยความเข้มแข็งแต่ก็ยังมีความอ่อนโยนซ่อนอยู่ ผิวกายของเจ้าช่างขาวเนียนยิ่งนัก คล้ายกับแม่เช่นกัน ถ้าเจ้าเจริญชันษาเติบโตขึ้นมา เจ้าจะต้องเป็นสตรีที่งามเพียบพร้อมเป็นแน่แท้ ลูกแม่"
 สุวรรณรัศมีเอ่ยกล่าวกับพระธิดาที่เพิ่งจะประสูติกาล ท่ามกลางความยินดีของเหล่าหมอหลวงและนางกำนัลทั้งหลาย
"เมื่อเสร็จธุระแล้ว หม่อมฉันขอทูลลานะเพค่ะ พระชายา"
"ตามใจเจ้าเถิด เราต้องขอบใจเจ้ามากที่ช่วยเหลือเรา"
 เมื่อเสร็จกิจแล้ว บรรดาหมอหลวงและนางกำนัลต่างพากันออกจากห้องบรรทม จนเหลือแค่สุวรรณรัศมีกับทารกน้อย พระธิดาครึ่งยักษ์ครึ่งกินรี!!
พระบุตรีครึ่งกินรีครึ่งยักษา!
 

 เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะค่ะ ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยนะค่ะ:*