ภพรักหิมวันต์

 หลังจากผ่านค่ำคืนอันแสนหวานมาแล้ว สุวรรณรัศมียังคงหลับสนิทภายใต้อ้อมกอดของจิตราสูร ซึ่งบัดนี้จิตราสูรได้หลงรักนางกินรีน้อยไปจนหมดหัวใจแล้ว จิตราสูรพินิศดูใบหน้าสวยหวานอีกครั้งด้วยความสิเน่หา

    "จิ้มลิ้มนิ่มนวล       น่ายวนโลกีย์

  เกศเกล้าเมาลี         ดังปีกกุมรา

  คิ้วโก่งคือศิลป์         พระทนต์คือนิล

  งามสิ้นโสภา           พระโอษฐ์นางนาฎ

  ดังเอาชาดทา          พระเนตรซ้ายขวา

  คือตาทรายทอง       พระกรสองข้าง

  คือดังงวงช้าง          ไอยราผันผยอง

  พระปรางสองข้าง      เหมือนอย่างปรางทอง

  พระถันทั้งสอง         ดังดอกบุษบง

  พระพักตร์เป็นนวล     ราศีถี่ถ้วน

  นิ่มเนื้อนวลหงส์        ไหล่ผายท้ายทอย

  รอยรับรององค์         งามรูปงามทรง

  ดังอนงค์กินนร"

 จิตราสูรมองร่างที่ตอนนี้กำลังหลับพริ้มในอ้อมแขนของพระองค์ด้วยความรัก ถึงแม้เขากับนางจะอยู่กันคนละเผ่าพันธุ์กัน แต่ในเมื่อพวกเขาทั้งสองรักกันก็ไม่อาจมีเทพเทวาองค์ไหนมาขวางได้

"หือออ"

'ดูเหมือนว่านางจะตื่นแล้ว'      

 จิตราสูรค่อยๆประคองนางขึ้นมา สุวรรณรัศมีเมื่ออยู่ใกล้ชิดจิตราสูรอย่างนี้ก็ทำให้อดนึกถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ พอนึกถึงเรื่องนั้นสุวรรณรัศมีก็มีสีหน้าที่แดงระเรื่อขึ้นมา 

"พี่จะไม่อยู่ที่อสุรานครสัก2-3วัน"

 เมื่อจิตราสูรตรัสรับสั่งอย่างนี้ ทำให้คนฟังอย่างสุวรรณรัศมีใจหายวาบ

"พระองค์จะเสด็จไปไหนเหรอเพค่ะ"

"พี่จะไปหาเสด็จอาอัคราสูรที่นครกลางหาว เจ้าจะไปด้วยรึ"

"เพค่ะ น้องอยากกลับไปเยี่ยมท่านพ่อและทานแม่ที่นครเทพกินราเพค่ะ"

"ถ้าเป็นความประสงค์ของเจ้า พี่จะไม่ขัดข้อง เจ้ารีบไปแต่งตัวเถิด"

"เพค่ะ"

 สุวรรณรัศมีกล่าวขึ้น ก่อนที่จะลุกจากแต่งบรรทมไป ปล่อยให้จิตราสูรนั่งมองร่างบางตรงหน้าเดินไปแต่งตัว

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เจ้าว่าอะไรนะปทุมทอง เจ้าพี่จะพานังกินรีไร้ปีกนั้น ไปเข้าเฝ้าท่านอาอัคราสูรรึ!!"

"ใจเย็นสิเพค่ะ หม่อมแม่"

 โฉมสุรางค์ตรัสกับปทุมทองด้วยวาจาที่เกรี้ยวกราด จะให้นางใจเย็นได้เยี่ยงไร ในเมื่อจิตราสูรไม่เคยสนใจนางเลย ในสายตาของจิตราสูรนางเป็นแค่น้องสาวเท่านั้น นางกินรีไร้ปีกนั้นมีอะไรดี ทำไมนางถึงสู้ไม่ได้!!

"สุวรรณรัศมี ข้าเกลียดเจ้า!!"

 โฉมสุรางค์พูดด้วยสายตาวาวโรจน์ ซึ่งปทุมทองรู้ดีว่า เวลาที่หม่อมแม่โฉมสุรางค์พิโรธนั้นน่ากลัวเพียงใด!!

 ทางด้านสุวรรณรัศมี เมื่อนางแต่งตัวเสร็จแล้ว ท้าวจิตราสูรจึงมอบปีกกับหางคืนให้แก่นาง เพราะจิตราสูรรู้ดีว่านางคงจะคิดถึงบ้านแน่นอน

 "ขอบพระทัยพระองค์มากนะเพค่ะ ที่ทรงประทานปีกและหางคืนให้แก่หม่อมฉัน"

 กินรีน้อยกล่าวขอบพระทัย ก่อนจะรับปีกขนนกสีขาวนวลและหางมาไว้ในมือ

 จิตราสูรมองร่างบางก่อนจะประทานจุมพิตบนหน้าผากบางของสุวรรณรัศมีก่อนที่จะพานางไปยังนครกลางหาว นครแห่งท้าวอัคราสูรทันที

 ซึ่งเหตุการณ์ทั้งหมดได้ถูกสายตาคู่หนึ่งมองด้วยความเกลียดชัง

'ทำไมเจ้าต้องมาเป็นมารหัวใจข้าด้วย สุวรรณรัศมี!!'

 โฉมสุรางค์ได้แต่คิดอยู่ในใจ ซึ่งแม้นางจะดูไม่อ่อนโยนเท่าไร แต่ที่นางทำไปทั้งหมดก็เพราะว่านางรักจิตราสูร ถึงแม้ว่าจิตราสูรยอมอภิเษกกับนางก็เป็นเพราะหน้าที่ หาใช่ความรักไม่!! 

 ทางด้านนครกลางหาวเมื่อรู้ว่าพญายักษ์จิตราสูรหลานรักขององค์อัคราสูรเสด็จมาเยี่ยมพระเจ้าอา ก็ทำให้องค์จิตราสูรเปรมฤทัยยิ่งนัก แต่ก็อดแปลกพระทัยไม่ได้ เมื่อเห็นสตรีรูปงามที่มาพร้อมจิตราสูร พลางคิดในใจ 

 นี่หรือสุวรรณรัศมี ชายาคนใหม่ของจิตราสูร ดูกิริยาท่าทางแล้ว สมกับเป็นคู่บุญของจิตราสูรจริงๆ

 ถึงแม้การมานครกลางหาวจะทำให้นางกินรีอย่างสุวรรณรัศมีตื่นเต้นเล็กน้อย แต่นางก็ยังคงเก็บอากัปกิริยาเอาไว้ ถึงแม้ตอนนี้จิตราสูรจะยกนางให้ขึันเป็นพระมเหสีแต่นางก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจโฉมสุรางค์ เพราะว่านางก็รู้ดีว่าโฉมสุรางค์นั้นมีใจให้แก่จิตราสูรเช่นเดียวกับนาง เพราะคำว่ารักเพียงคำเดียวกินรีน้อยอย่างนางยอมเป็นได้แม้กระทั่งนกน้อยในกรงทองของพญาจิตราสูร

ปล.ใครอยากรู้เรื่องราวต่อก็เม้นเป็นกำลังใจหน่อยนะ ไรเตอร์จะได้มีกำลังใจในการแต่งนิยาย ช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา