ภพรักหิมวันต์

  'นี่ข้าใจง่ายเพียงนั้นเชียวหรือ?'
  สุพรรณิการ์คิด ก่อนจะรีบผลักพิทยาธรหนุ่มออกไปด้วยความเขินอาย
  "นี่เจ้าจะทำร้ายข้าเชียวรึ!!"
  เพทายกล่าวออกมาด้วยความตกใจในท่าทีของสตรีตรงหน้า ว่าทำไมนางต้องผลักเขาออกมา ในเมื่อเขาก็รู้ว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นางก็เต็มใจ
  "มันไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านคิด!! เพียงแต่ว่าข้า...อาย"
  ประโยคสุดท้าย เธอไม่ได้พูดออกไปเต็มเสียง แต่นั้นก็ทำให้บุรุษตรงหน้าเข้าใจในการกระทำของเธอเมื่อครู่ ก่อนที่ชายหนุ่มจะคลี่รอยยิ้มออกมา
  "ที่แท้เจ้าก็อาย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับข้า :)"
  ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีเลสนัย ก่อนจะโน้มตัวลงไปจับร่างบางให้โน้มลงกับแท่นบรรทม!!
  "นี่ท่านจะทำอะไรน่ะ!!"
  สุพรรณิการ์เอ่ยขึ้นด้วยความหวั่นในทรวง ก่อนจะได้รับคำตอบที่ทำให้ใบหน้างามของนารีผลอย่างหน้าออกอาการแดงระเรื่อ
  "ข้าก็จะทำต่อเมื่อกี้ไง :)"
  ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ 
  "แต่ข้าไม่ต้องการ ><!!"
  สุพรรณิการ์กล่าวกับบุรุษตรงหน้า ก่อนที่เพทายจะก้มลงมากระซิบด้วยคำพูดที่ทำให้หทัยดวงน้อยของนางนารีผลเต้นไม่เป็นจังหวะว่า...
  "ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่รุนแรง..."
  เพทายกระซิบบอก ก่อนจะค่อยๆปลดอาภรณ์ที่ห่มร่างบางอย่างทะนุถนอม พร้อมกับแทรกตัวเข้าหาร่างบางอย่างเสน่หา โดยมีร่างบางคอยขัดขืนอย่างเขินอาย แต่ยังไงซะ ในสายตาของเพทาย สุพรรณิการ์ก็ยังคงน่ารักเสมอ
  "ไม่ต้องกลัว ข้าบอกแล้วไงว่าข้าจะไม่รุนแรง"
  เพทายเอ่ยขึ้น ก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมนบาง ก่อนจะเลื่อนลงมาจุมพิตที่ริมฝีปากบางของสุพรรณิการ์ โดยที่สุพรรณิการ์ยินยอมด้วยความเต็มใจ...
  
"...หากรักสลักซึ่งดวงหทัย ดวงใจข้าจะมีแต่ท่านเพียงผู้เดียว..."
 
  ร่างบางกระซิบเบาๆ ให้เพทายได้ยิน ก่อนจะรับตาพริ้มรับรอยจุมพิตที่พิทยาธรหนุ่มมอบให้ พร้อมกับความรักที่เขามีให้เธอผ่านทางภาษากาย...ตลอดคืน
 
 
   
     
 
 
 
 
 
 อาจจะสั้นหน่อยนะค่ะ