ภพรักหิมวันต์

 "ชลัญธรี ข้านำยามาให้เจ้า เจ้าอย่าลืมกินนะ"
เสียงของยักษ์หนุ่มวิรุฬจักรเอ่ยกล่าวกับนางนาคาอยู่นอกพระตำหนัก เนื่องจากเขาไม่อยากให้นางอึดอัดใจที่ต้องทนเจอหน้าเขา ก่อนที่จะเดินออกมาจากหน้าตำหนัก แล้วเสด็จกลับตำหนักรับรอง โดยที่หารู้ไม่ว่าหญิงสาวที่เขาสนทนาด้วยเมื่อครู่กำลังมองเขาผ่านทางพระแกลด้วยแววตาที่อ่อนไหว
 บางครั้งการได้รู้จักกับวิรุฬจักรก็ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายเพียงใด บางครั้งชลัญธรีก็ไม่เข้าใจตนเองเหมือนกันว่าทำไมบางครั้งเธอต้องรู้สึกเหมือนกำลังสูญเสียอะไรบางอย่างเมื่อเห็นวิรุฬจักรเดินจากไป
 'นี่เราเป็นอะไรไปนะ'
 หญิงสาวได้แต่สับสนอยู่ในจิตใจ ชลัญธรีเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นในขณะนี้เหมือนกัน บางครั้งใจหนึ่งก็อยากจะกลับนครบาดาล อีกใจหนึ่งก็อยากจะอยู่ที่อสุรานครแห่งนี้ต่อ 
 ชลัญธรีส่ายศีรษะเพื่อไล่ความคิดทั้งหมดออกไป เพราะเธอไม่อยากที่จะสับสนอีกต่อไป เธอตัดสินใจแล้วว่าเธอเลือกที่จะกลับไปยังบาดาลนคร โดยที่ลึกๆในจิตใจชลัญธรีเองกลัวใจของนางเองมากกว่า กลัวว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตอนนี้จะทำให้ความรู้สึกของเธอเปลี่ยนไป...
  ทางด้านของวรินนารา เมื่อครบสามราตรีแล้ว ดวงจิตของหญิงสาวก็สัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของสิ่งโดยรอบที่กำลังแปรเปลี่ยนเป็นสีดำอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะมีเสียงของสตรีผู้ถือครองมณีมนตราดังแว่วมากระทบกับโสตประสาทของวรินนารา
  "ถึงเวลาของเจ้าแล้วเนตรอัปสร ขอให้เจ้าจงจำไว้ว่าอีกสามราตรีต่อจากนี้ไป เจ้าจะได้กลับมาที่นี่อีกครา..."
  สิ้นเสียงของเทพีผู้เลอโฉม ดวงจิตของวรินนาราค่อยๆเลือนหายไปพร้อมกับสติของหญิงสาวที่ดับวูบลง!
  ร่างของวงศ์สุมาลีที่บัดนี้กำลังเข้าสู่ห้วงแห่งนิทรารมณ์ ก็บังเกิดแสงสีขาวขึ้นรอบกายของชายหนุ่ม ก่อนที่จะจางหายไป พร้อมกับวรินนาราในร่างของวงศ์สุมาลีที่ได้ตื่นจากห้วงแห่งนิทรา
  หญิงสาวสำรวจร่างกายของตนเองก็พบว่าเธอเองได้กลับมาในร่างของวงศ์สุมาลี แต่วรินนารากลับต้องฉงนไปอีกเมื่อพบว่าเธออยู่ที่ไหนก็ไม่รู้!!
  'เฮ้อ!  ให้มันได้อย่างนี้สิ!!'
  วรินนาราคิด ก่อนจะลุกจากแท่นบรรทมเพื่อสำรวจภายนอกพระตำหนักท่ามกลางบรรยากาศยามรัตติกาล โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาของผู้หนึ่งจ้องมองอยู่
 ร่างนั้นค่อยๆ 'เลื้อย' ตามวรินนาราในร่างของวงศ์สุมาลีออกไปอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
  วรินนาราในร่างของวงศ์สุมาลีเดินออกมาสำรวจยังรอบๆพระตำหนัก ทำให้เธอได้รู้ว่าระหว่างที่เธอไปอยู่อีกมิติหนึ่ง วงศ์สุมาลีและธีรสุวัฒน์ได้เดินทางมาถึงนครแห่งนี้  หญิงสาวหมุนตัวกลับไปยังห้องบรรทม แต่สิ่งหนึ่งที่ปรากฏตัวอยู่ตอนนี้ ทำให้วรินนาราถึงกับผงะ!!
  'งูเห่า!!'
  วรินนาราค่อยๆเดินถอยหลังเพื่อไม่ให้อสรพิษที่อยู่ตรงหน้ารู้ตัว ก่อนที่หญิงสาวจะใช้ความเร็วที่มีอยู่คว้าท่อนไม้ที่มีขนาดเหมาะมือขึ้นมา ก่อนจะบรรจงใช้แรงที่เธอมีทั้งหมดฟาดลงไปที่อสรพิษตัวเขื่อง!!
  'โผละ!!'
  'ซวยแล้ว ไม้หัก!!==^'
  แต่อนิจจา ไม้ที่เธอหยิบมาดันผุซะได้! -_-^^
 
 
 
 
 
อัพแระนะ ฝากคอมเม้นด้วยนะ└(^o^)┐