ภพรักหิมวันต์

'ตั้งแต่วันพบหน้ายอดยาจิต พงศ์บพิตรทอดกายลงก่ายหมอน

เหตุไฉนเฝ้าแต่เห็นเป็นบังอร สุภัคสรเยาว์วัยไร้มารยา

ทรงหักห้ามดวงใจไม่ให้รัก ก็ยากนักเจ้าหัวใจไม่เชื่องข้า

จำต้องปล่อยตามใจให้นำพา น้องเป็นดั่งเทพธิดาประจำใจ...'

 วงศ์สุมาลีได้รับการต้อนรับอย่างดีจากเจ้านครปักษา โดยที่ยักษ์หนุ่มยังคงคะนึงถึงสองนารีโดยมิทันได้สังเกตเห็นงูเขียวตัวน้อยที่เลื้อยเข้ามาในพระตำหนัก ก่อนที่จะกลายร่างเป็นนาคาหนุ่มธีรสุวัฒน์!!

 "นี่เจ้าจะอภิเษกกับนางทั้งสองอย่างงั้นรึ? นี่แหละหนาที่เขาเรียกกันว่ารักพี่เสียดายน้อง"

 ธีรสุวัฒน์เอ่ยถาม ทำให้วงศ์สุมาลีต้องตื่นจากภวังค์

 "นี่เจ้าเข้ามาได้เยี่ยงไร ธีรสุวัฒน์"

 คำถามของยักษ์หนุ่มทำให้ธีรสุวัฒน์กลั้นหัวเราะไม่อยู่

 "ฮ่าๆๆๆ...เจ้านี่ก็แปลกนะ ถามอะไรแปลก ข้าเป็นถึงนาคราช แค่การเข้ามาในพระตำหนัก ทำไมข้าจักทำมิได้?"

 ธีรสุวัฒน์กล่าวด้วยท่าทียียวน ทำให้ยักษาอย่างวงศ์สุมาลีอยากจะกลุ้มใจตายวันละหลายๆรอบ!

 "หึ! นั่นสินะ ท่านเป็นถึงเชื้อสายแห่งองค์นาคราชผู้เป็นใหญ่ในน่านน้ำนทีสีทันดร การ 'จำแลงกาย' เข้ามาในตำหนักจึงมิใช่เรื่องยากสำหรับท่าน ข้าพูดถูกใช่มั้ย?"

 วงศ์สุมาลีเอ่ยถามกลับด้วยท่าทียียวนเช่นกัน แต่นาคาหนุ่มหาได้เอ่ยวาจาไม่ ก่อนจะปลีกวิเวกออกไปยังนอกพระตำหนัก โดยเหลือเพียงแค่วงศ์สุมาลีและความว่างเปล่า...

 'นี่เจ้าเป็นอะไรของเจ้ากัน? ข้ามิใช่วรินนารานะที่จะได้เข้าใจ!'

 .......................................

  ธีรสุวัฒน์เข้ามานั่งอยู่ในอุทยานขอแห่งนครปักษานครา โดยนั่งคิดถึงเพื่อนในวัยเยาว์

 'แก้วกุสุมา...'

 แต่กลับมีใบหน้าสวยคมของยักษณกินรีวรินนาราเข้ามาแทนที่! หากแต่ใบหน้าสวยหวานนั้นทำให้นาคาหนุ่มยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะนึกถึงครั้งแรกที่เขาพบกับวรินนารา...

"ใครน่ะ!! เราถามว่าใคร!!"

“ท่านเป็นใคร ไปให้พ้นเดี๋ยวนี้นะ มายืนดูผู้อื่นอาบน้ำเช่นนี้ ไร้มารยาทที่สุด!”

“เจ้านั่นแหละเป็นใคร ไม่รู้หรอกหรือว่าเปลือยกายอวดสายตาผู้อื่นอยู่อย่างนั้น ก็นับเป็นเรื่องไร้ยางอายที่สุดเช่นกัน”

“เรากำลังจะไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้แล้ว ขอท่านจงหลีกทาง ให้เราก้าวขึ้นฝั่งด้วยเถิด”

“ที่ทางมีออกกว้างขวาง เจ้าจะขึ้นก็ขึ้นมาสิ ไยจึงต้องบอกให้ข้าหลีกทาง”
“ท่าน!”

“ข้าทำไมหรือ??...”

 ภาพเมื่อครู่ทำให้ธีรสุวัฒน์อดคิดถึงวรินนาราไม่ได้

 'คิดถึงงั้นรึ! บ้าน่า ข้าจะไปคิดถึงเจ้าได้อย่างไรกัน!!'

 ก็ในเมื่อเขามีคนที่ควรคิดถึงอยู่แล้ว...แก้วกุสุมา!

.................................................

 'อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!! ให้ตายสิ! ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย??'

 ร่างอรชรของวรินนาราเอ่ย เมื่อพบว่าเธอเดินอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแห่งหนึ่งในร่างของเธอเอง หญิงสาวทอดสายตาแลมองไปรอบๆ เพื่อที่จะค้นหาผู้คนที่อาศัยอยู่ แต่ก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า ฉับพลันสถานที่ที่เธอยืนอยู่ก็กลายเป็นทะเลสาบ แสงสว่างรอบๆตัวค่อยๆแปรผันเปลี่ยนเป็นความมืดมิด!

 'นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!'

 ยักษณกินรีน้อยคิด ก่อนจะมีเสียงที่คุ้นเคยของใครผู้หนึ่งลอยแว่วมาตามสายลม

 'จงอย่าหวั่นกลัว สิ่งที่ปราถนายังคงซ่อนกายอยู่ภายใต้ท้องนที...'

 ไม่ต้องบอก วรินนาราก็รู้ว่าเจ้าของคำปริศนานี้คือใคร!...

 'พระฤๅษีเมฆสิทธิ์!!'

 วรินนาราพยายามค้นหาร่างของพระผู้ทรงศีล แต่เธอก็ต้องผิดหวังเมื่อแลไปที่ใดก็มีแต่ความมืดมิดปกคลุม 

 หญิงสาวลองทบทวนเกี่ยวปับคำปริศนาที่พระฤๅษีเมฆสิทธิ์บอกชี้แจงให้ด้วยความไม่เข้าใจ

 'จงอย่าหวั่นกลัว สิ่งที่ปราถนายังคงซ่อนกายอยู่ภายใต้ท้องนที...'

 'มันหมายถึงอะไรกันนะ?'

 วรินนาราคิด ก่อนที่จะนึกขึ้นได้!

 'สิ่งที่ปราถนา... มณีมนตรา!! งั้นก็แสดงว่ามณีมนตราอยู่ใต้ท้องนที!'

 วรินนาราเริ่มมีความหวังขึ้นมาบ้าง ก่อนจะนึกถึง 'เขา' ผู้ที่สามารถแหวกว่ายอยู่ภายใต้ท้องนทีได้โดยไม่เป็นอะไรเลย...

 'ธีรสุวัฒน์!!'

 งานนี้เห็นทีนาคาหนุ่มคงต้องมีส่วนร่วมเสียแล้วกระมัง...

ว้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อัพจบแหละบทนึง

ฝากคอมเม้นต์ด้วยนะ