ภพรักหิมวันต์

  ก๊อกๆๆ
  เสียงเคาะประตูหน้าพระตำหนักดังขึ้นสามครั้งก่อนที่เสียงของนางกำนัลคนหนึ่งจะดังลอดเข้ามา
  "พระราชนัดดาเพค่ะ ได้เวลาสรงน้ำแล้วเพค่ะ" พูดจบ นางกำนัลก็เดินออกไปจากหน้าพระตำหนัก
  วรินนารานอนตะแคงมองไปยังหน้าพระตำหนัก ก่อนๆที่จะค่อยๆยันกายขึ้น เพื่อที่จะเสด็จไปยังห้องสรงน้ำ นี่ก็เป็นเวลา 2 วันแล้วที่นางมาอยู่ที่นครเทพกินรานี้ โดยได้รับการต้อนรับจากท่านลุงสีหสุบรรณเป็นอย่างดี โดยที่วรินนารามีฐานันดรใหม่คือ 'พระราชนัดดา'
  หญิงสาวค่อยๆเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง เพื่อที่จะหวีผมที่ยาวสลวยจนถึงบั้นเรวมัดรวบเพื่อความเรียบร้อย แต่สิ่งหนึ่งที่หญิงสาวไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้นก็คือ...!!
  'เขี้ยวของเธอยาวโง้งโค้งออกมาแล้ว!!'
   ยักษณกินรีน้อยค่อยๆควบคุมสติไม่ให้ตกใจ ก่อนจะค่อยๆร่ายมนต์เก็บเขี้ยวขาวนวลเพื่อมิให้ชาวนครเทพกินราต้องแตกตื่น
   เขี้ยวยักษ์สีขาวนวลค่อยๆหายไป เหลือไว้เพียงแต่ริมฝีปากสีแดงระเรื่อเหมือนเดิม แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ทำให้วรินนารานึกแปลกใจ เหตุไฉนเขี้ยวของเธอจึงงอกออกมาได้ แต่หญิงสาวก็ไม่ได้สนใจนัก ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องสรงน้ำ 
  ห้องสรงน้าของนครเทพกินราถูกประดับประดาไปด้วยไม้หอมนานาชนิด ข้างในห้องสรงเป็นบ่อน้ำขนาดใหญ่ที่มีความลึกประมาณ 4-5 เมตร มีน้ำใสสีฟ้าครามบรรจุอยู่ ทำให้ผู้ที่พบเห็นผ่อนคลายเมื่อเห็นบรรยากาศภายในห้องสรง ทันทีที่หญิงสาวเปลื้องผ้าเพื่อลงสรงน้ำ วรินนาราเกิดอาการหน้ามืด ก่อนที่เธอจะหมดสติ 
  ร่างของวรินนาราค่อยๆตกลงสู่บ่อสรงน้ำ หญิงสาวค่อยๆจมดิ่งลงก้นบ่อ อาการขาดอากาศหายใจ ทำให้หญิงสาวมีสติขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะพยายามพยุงตนเองขึ้นสู่ผิวน้ำบนบ่อ แต่ดูเหมือนจะพยายามเท่าไร ก็ดูจะไร้หนทางมากขึ้น วรินนาราเริ่มมองไม่เห็นทางรอด ก่อนที่จะปรากฏแสงสีขาวขึ้นบริเวณรอบๆตัวหญิงสาว 
  'หรือว่าเราตายแล้ว'
  วรินนาราคิด ก่อนที่สติสัมปชัญญะของหญิงสาวจะค่อยๆดับวูบลง ก่อนที่ร่างบางจะหายไปพร้อมกับแสงสีขาวนั้น!! 
  .
  .
  .
  .
  .
  .
  .
 ร่างบางถูกนำมาโดยเทพีนาม 'นิลุบลอัจฉรา' เทพีผู้เป็นสหายรักของวรินนาราในชาติปางก่อน นางพายักษณกินรีมาจากห้องสรงน้ำในนครเทพกินรา เพราะนิลุบลอัจฉราต้องการให้วรินนาราไปทำหน้าที่แก้คำสาปที่วรินนาราได้รับมอบหมายมาตั้งแต่ก่อนกำเนิด มิเช่นนั้นวรินนาราจะต้องถูกลงทัณฑ์จากสรวงสวรรค์!!
 นิลุบลอัจฉราค่อยๆคลายมนต์สะกดเพื่อปลุกให้วรินนารามีสติอีกครั้ง
  "แค่กๆๆ...แค่ก..."
 สิ่งแรกที่วรินนาราทำนั่นก็คือการสำลักน้ำ ก่อนจะพบว่ามีหญิงสาวผู้หนึ่งจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนอยู่ แต่ที่สำคัญตอนนี้คือ...
  'เธอกำลังเปลือยกายต่อหน้าหญิงสาวผู้นี้อยู่น่ะสิ!!'
 "ท่านเป็นใครกัน!!"
  วรินนาราเอ่ยถามอีกฝ่าย ก่อนจะหันไปนำใบไม้มาปิดร่างกายของนางไว้ ท่าทีของหญิงสาวทำให้นิลุบลอัจฉราอดยิ้มไม่ได้ ทั้งในชาตินี้และชาติก่อน วรินนาราก็ยังคงนิสัยเปิ่นๆไว้ 
 "ข้าคือนิลุบลอัจฉรา เทพีผู้พิทักษ์มณีมนตราบนแดนสรวง"
 "แล้วท่านพาข้ามาที่นี่ด้วยเหตุอันใด?"
 "เราพาเจ้ามาเพื่อมาแก้ไขคำสาปในอดีตชาติของเจ้า วรินนารา"
  แต่สิ่งที่คนเป็นเทพีได้รับจากยักษณกินรีผู้นี้ก็คือเครื่องหมายอัศเจรีย์อันใหญ่บนหน้าสวยของวรินนารา
  "ฮ่าๆๆ ดูเหมือนเจ้าจะไม่เข้าใจ งั้นเราจะทำให้เจ้าเข้าใจเอง"
  เทพีแห่งมณีมนตราเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะมีภาพของเหตุการณ์ในปางก่อนไหลเวียนเข้ามาในมโนสำนึกของวรินนารา
 

 
บทนี้อาจจะสั้นไปหน่อยนะ ถ้าอยากรู้เหตุการณ์ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เดี๋ยวมาเฉลยบทต่อไปค่ะ