ภพรักหิมวันต์

  ร่างอรชรของสตรีผู้หนึ่งที่กำลังจะขึ้นไปเฝ้าท้าวสักกะเทวราชที่สวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เพื่อนำมณีมนตรา มณีแห่งเวทมนต์ไปถวายให้แก่องค์สักกะ เพื่อที่องค์สักกะจะได้มีญาณที่แข็งแกร่งขึ้น ร่างบางอรชรกำลังจะเดินทางไปชั้นดาวดึงส์ แต่กลับถูกฉุดรั้งด้วยฝีมือของผู้เป็นเพื่อนสนิท

 "นั่นเจ้าจะไปไหนน่ะ นิลุบลอัจฉรา"

  เสียงใสดังกังวานไปทั่วบริเวณนั้น จนทำให้เจ้าของชื่อ 'นิลุบลอัจฉรา' ต้องเข้ามาตีแขนเพื่อนรักเป็นเชิงห้ามปราม

 "ข้าก็จะนำมณีมนตราไปถวายองค์สักกะเทวราชน่ะสิ เจ้าน่ะทำไมชอบโวยวายนักนะ เนตรอัปสร!"

 นิลุบลอัจฉรากล่าวกับสหายรักด้วยสีหน้าที่เอือมระอา จนทำให้ 'เนตรอัปสร' เทพีแห่งความรู้ อดค้อนไม่ได้

 "ข้าถามเจ้าดีๆนะ นิลุบลอัจฉรา แต่ทำไมเจ้าต้องว่าข้าด้วยล่ะ"

 "ข้าขอโทษ ก็เจ้าจะเสียงดังทำไมกันเล่า" เทพีแห่งมณีมนตราเอ่ยเพื่อขอโทษ

 ร่างบางของเนตรอัปสรที่กำลังงอนเพื่อนรัก เมื่อได้ยินดังนั้นก็ได้ที โดยใช้ความเร็วที่นางมี แย่งมณีมนตราจากสหายรัก ที่ตอนนี้กำลังประมาทอยู่

 "ไหนๆ ขอข้าดูสิ ว่าเจ้ามณีมนตราเนี่ย มีดียังงายยยยยยยยยยยยย"

 เนตรอัปสรลากเสียงยาวเพื่อเป็นการหยอกล้อเพื่อนรัก โดยหารู้ไม่ว่าการหยอกล้อในครั้งนี้จะทำให้ชีวิตของเนตรอัปสรเปลี่ยนไปตลอดกาล...

 "ฮ่าๆๆ แน่จริงเจ้าก็มาแย่งมณีมนตราไปจากข้าสิ นิลุบลอัจฉรา"

 หญิงสาวผู้ครองมณีมนตรานำดวงแก้ววิเศษที่ได้มาโยนล่อเพื่อนรัก

 "อย่าท้าข้านะ นี่แหน่ะ ฮ่าๆๆๆ"

 นิลุบลอัจฉราเนรมิตผงดินขึ้นมา ก่อนจะขว้างใส่เพื่อนรักด้วยความสนุกสนาน

 "โอ๊ยยยยยย!! เจ้าปาผงอะไรใส่ดวงตาข้าเนี่ย?"

 เนตรอัปสรอุทานด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่เนตรอัปสรจะเผลอสดุดล้มลง แล้วผลันเผลอปล่อยมณีมนตราให้ล่วงลงสู่พื้นพิภพ!!  

 "นี่เจ้าทำอะไรลงไปน่ะ เนตรอัปสร!!"

 นิลุบลอัจฉราตกใจมากเมื่อรู้ว่าแก้ววิเศษมณีมนตราได้หล่นลงสู่พื้นพิภพ

 "ข้าไม่รู้ว่าเหตุการณ์จะเป็นเช่นนี้ ข้าขอโทษนิลุบลอัจฉรา"

 เสียงหวาดหวั่นของเนตรอัปสรที่บ่งบอกว่ากลัวอาญาที่องค์สักกะจะลงโทษนาง

 "ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าจะกราบทูลองค์สักกะเทวราชเอง" นิลุบลอัจฉราปลอบโยนเพื่อนรัก แต่เนตรอัปสรก็ยังคงหวาดหวั่นอยู่ดี 

  นิลุบลอัจฉราพาเนตรอัปสรขึ้นเฝ้าองค์สักกะเทวราช จ้าวแห่งสวรรค์

 "เจ้าว่าไรน่ะ!! เจ้าทำมณีมนตราหล่นลงสู่ผืนพิภพ!"

 "เพคะ....ค่ะ" ร่างอรชรของเนตรอัปสรค่อยๆเอ่ยวาจาตอบองค์ผู้เป็นใหญ่แห่งแดนสรวงด้วยท่าทีหวาดหวั่น

 "บังอาจ!!" 

 ครืนนนนนน...

 องค์สักกะบันดาลโทสะ ก่อนจะกระทืบบาทาดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วพิภพ

 "คือ...ขะ...ข้า" เนตรอัปสรพยายามกราบอภัยโทษอีกครั้ง

 "เจ้าไม่ต้องกล่าวอันใดทั้งสิ้นเนตรอัปสร!! ต่อแต่นี้ไปข้าขอให้เจ้าลงไปจุติยังหิมวันต์ เพื่อตามหามณีมนตรามาคืนสู่แดนสรวงดังเดิม!!"

 เมื่อได้ยินวาจาขององค์อัมรินทร์ ทำให้เนตรอัปสรต้องจำนนต่อโชคชะตา

 "เพค่ะ "

 เทพีเนตรอัปสรรับคำบัญชา ก่อนที่ร่างบางจะค่อยๆจางหายไปเป็นแสงสีฟ้าครามแล้วค่อยๆ ลอยลงไปยังพื้นป่าหิมวันต์เพื่อจุติ

 "ส่วนเจ้า! นิลุบลอัจฉรา ข้าจะให้เจ้าคอยช่วยเหลือเนตรอัปสรเพื่อตามหามณีมนตรา"

 "เพค่ะ หม่อมฉันรับด้วยเกล้า" นิลุบลอัจฉราน้อมรับคำ

 "เราขอสาปให้เนตรอัปสรลงไปจุติเป็นสัตว์หิมพานต์ครึ่งกินรีครึ่งยักษา เพื่อชดใช้สิ่งที่นางได้กระทำไว้!!"

 องค์สักกะเทวราชกล่าว ก่อนจะทอดพระเนตรมองแสงสีฟ้าครามที่มุ่งตรงไปยังครรภ์ของนางกินรีสุวรรณรัศมีผู้เป็นคู่บุญแห่งพญาจิตราสูรพญายักษ์ผู้เกรียงไกร!!

โอเย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! นิยายเรื่องนี้ดูเหมือนจะยิ่งงงขึ้นทุกวัน =_=^