ภพรักหิมวันต์

 ทางด้านตำหนักของพระมเหสีสุวรรณรัศมี พระราชโอรสวิรุฬจักรซึ่งบัดนี้ได้เติบโตเป็นยักษ์หนุ่มรูปร่างสะโอดสะองค์ พระพักตร์เรียวได้รูปรับกับดวงเนตรสีนิลขลับ ริมฝีปากเรียวบางรูปกระจับรับกับพระนาสิกที่โด่งเป็นสัน ใบหน้าหล่อเหลาของพระราชโอรสวิรุฬจักรผู้นี้ ช่างมีเสน่ห์ยิ่งนัก หากแม้นสตรีใดได้ยล จักต้องหลงใหลเป็นแน่แท้...

 "เสด็จแม่พระเจ้าข้า ลูกขอพระราชทานอนุญาตเสด็จไปหาครุตมาน สหายรักของลูกนะพระเจ้าข้า"

 ทางด้านผู้เป็นแม่ เมื่อเห็นบุตรชายมาขออนุญาตเด็จออกไปนอกวัง ก็อดพระทัยหายไม่ได้ เพราะกลัวพระราชโอรสจะหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอยอย่างพระราชธิดาแก้วกุสุมา

 "ปล่อยลูกไปเถอะ วิรุฬจักรเองก็โตมากแล้วนะ สุวรรณรัศมี"

ดูเหมือนองค์จิตราสูรจะทรงเดาพระทัยพระมเหสีเอกของพระองค์ถูกว่า สุวรรณรัศมีเกรงว่าพระราชโอรสจะทรงหายไปอย่างแก้วกุสุมา

"แต่...ก็ได้ แต่ลูกต้องสัญญากับแม่นะว่าจะรีบไปแล้วรีบกลับ"

 คนเป็นแม่ยังอดห่วงไม่ได้

"พระเจ้าข้า ลูกจะรีบกลับมา"

 วิรุฬจักรเอ่ย ก่อนจะค่อยๆเข้าหมอบกราบพระราชบิดา และพระราชมารดา ด้วยความเคารพ

ก่อนที่บุรุษหนุ่มจะออกเดินทางสู่วิมานฉิมพลีโดยพลัน!!

 แม้ว่าพระโอรสวิรุฬจักรจะมีพระพักตร์ที่หล่อเหลาคมคาย เป็นที่หมายตาของสตรีเพศ แต่ชายหนุ่มก็หาได้สนใจหญิงใดไม่ แม้จะมีหญิงงามจากทั่วทุกสารทิศมาให้ชายหนุ่มได้ยล แต่ก็ไม่มีสตรีนางใดที่ครองหทัยชายหนุ่มได้ หากแต่ชายหนุ่มกำลังรอใครบางคน...ก็เท่านั้น บางที " เธอ" อาจจะอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้

 ไม่นานนักชายหนุ่มก็เดิมทางมาถึงวิมานฉิมพลี วิมานแห่งครุฑทั้งปวง!!

"ขอต้อนรับสู่นครฉิมพลี สหายข้า"

 ร่างกายกำยำแลดูองอาจสมชายชาตรี พระพักตร์คมเข้ม พระฉวีสีน้ำผึ้ง ชายผู้นั้นคือ"ครุตมาน" โอรสแห่งพญาเวนไตย 

"ขอบใจเจ้ามากครุตมาน ที่เรามาหาเจ้าในวันนี้ เพราะเราแค่จะมาเยี่ยมเจ้าในฐานะสหายรักเท่านั้น"

ร่างสูงของยักษ์หนุ่มเอ่ยกล่าวจุดประสงค์ของอีกฝ่าย

"ฮ่าๆๆ เจ้านี่ยังคงเย็นชาใส่ข้าเหมือนเดิมสินะ เจ้ามาก็ดีแล้ว ข้ามีของเล่นชิ้นใหม่จะให้เจ้าดู"

ครุตมานเอ่ยกับบุรุษหนุ่มตรงหน้า ด้วยพระพักตร์ที่ดูท่าจะพึงพอใจกับ 'ของเล่น' ชิ้นใหม่เสียเหลือเกิน

วิรุฬจักรเองก็พอจะรู้พระทัยสหายรักอย่างครุตมานอยู่บ้าง ทำให้ชายหนุ่มพอจะเดาทางได้ว่าของเล่นชิ้นใหม่ขององค์ครุฑาต้องเป็น 'อิสตรี' เป็นแน่แท้

 ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยชอบในการที่สหายรักอย่างครุตมานเห็นสตรีเป็นเพียงแค่ของเล่น แต่วิรุฬจักรก็ทำเช่นไรมิได้ 

"ข้ารู้ว่าเจ้าเกรงใจ แต่เจ้ามิต้องเกรงใจหรอก" ครุฑหนุ่มเอ่ย ทำให้วิรุฬจักรต้องจำยอมเสด็จไปดูของเล่นชิ้นใหม่ที่สหายรักกล่าวถึง

 ครุฑหนุ่มพาวิรุฬจักรมายังคุกใต้ดิน แต่ภายในนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของมวลบุปผาที่ลอยตามลมมา คุกแห่งนี้จึงไม่ค่อยลำบากเท่าไร ครุตมานนำทางวิรุฬจักรมายังห้องๆหนึ่ง ซึ่งมีม่านกันถึง 7ชั้น โอรสแห่งเานไตยจึงค่อยๆรายมนต์ เพื่อเปิดม่าน เผยให้เห็นงูใหญ่กายสีทองที่ถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนอันใหญ่ ร่างกายของงูใหญ่เต็มไปด้วยบาดแผล ทำให้วิรุฬจักรเกิดความสงสารจับใจ

 "นี่มันนาคราชมิใช่รึ? ครุตมาน"

  วิรุฬจักรเอ่ยถามสหายรัก ที่ตอนนี้กำลังสนพระทัยอยู่กับ 'ของเล่น' ชิ้นใหม่

"เจ้าเข้าใจถูกแล้ว วิรุฬจักร"

"เจ้าอย่าบอกเรานะ ว่านาคาตนนี้คือภักษาของเจ้า!!"

ทันทีที่ยักษ์หนุ่มอุทานเสร็จ ครุฑหนุ่มถึงกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่

"ฮ่าๆๆๆ ข้ามิได้ใจดำต่อนาคาตนนี้หรอก แต่ตนอื่นก็ไม่แน่ เจ้าคอยดูให้ดีนะ วิรุฬจักร"

ครุตมานกล่าวก่อนจะร่ายมนต์แล้วเป่าไปยังนาคาที่ถูกพันธนาการอยู่ 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!"

 ฉับพลัน เสียงกรีดร้องของสตรีผู้หนึ่งก็ดังขึ้น ท่ามกลางความตกตะลึงของยักษ์หนุ่ม เมื่อร่างของนาคาสีทองค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นหญิงสาววัยแรกรุ่น รูปร่างอ้อนแอ้นอรชร ทันทีที่นาคีสาวได้กลายร่างเป็นคนหลังจากที่ถูกจับมา ชลัญธรีก็ค่อยๆหันพระพักตร์ไปสบตาครุฑหนุ่มด้วยจิตอาฆาต ก่อนจะหันไปยังผู้มาเยือนคนใหม่ที่ประทับอยู่เคียงข้างกับจอมครุฑา

คราแรกที่ได้ประสบพบพักตร์ 'รัก' สลักซึ่งกลางหทัยตราบสิ้นกาล...

 วิรุฬจักรได้แต่ยืนตะลึงในโฉมของนาคาน้อยชลัญธรี ถึงแม้นางจะมอง 'พวกเขา' อย่างไม่เป็นมิตรก็ตาม หากแต่ชายหนุ่มยังคงตกอยู่ในภวังค์ เมื่อเขาได้เห็นนางนาคีผู้นี้ครั้งแรก เขาไม่เคยเห็นสตรีใดงดงามเท่านางมาก่อน  แม้แต่นางเทพอัปสรบนสรวงสวรรค์ก็ตาม นี่น่ะหรือ 'ของเล่นชิ้นใหม่' ของครุตมาน

 ดูเหมือนครุตมานจะรู้ว่าสหายรักของเขาคิดเช่นไรกับนางนาคาผู้นี้ ที่เขาได้นางมาเมื่อครู่ หากแต่วิรุฬจักรพึงพอใจในนาง เขาก็พร้อมที่จะยกนางให้ เพราะเท่าที่ครุฑหนุ่มรู้จักกับวิรุฬจักรมา เขาก็ไม่เคยเห็นสหายรักของเขาชายตาแลหญิงใดเลย เห็นทีจะมีแค่นางนาคีตนนี้กระมัง ที่ทำให้สหายรักของเขาต้องตกอยู่ในภวังค์เช่นนี้ เห็นทีครุตมานต้องสละนางนาคาตนนี้ให้แก่วิรุฬจักรเสียแล้วกระมัง

หากถ้ายักษ์หนุ่มต้องฤทัยนางนาคา...

อัพเสร็จแล้ว เย้ๆๆๆๆ